Cumbre Vieja

Al meer dan een week kijk en luister ik gebiologeerd naar de vulkaan op La Palma. Via livestreams weliswaar, maar vooral ’s avonds is het toch een ware lichtshow. Het is alsof de vulkaan weergeeft hoe ik me voel…

Fonteinen van vloeibaar gesteente spuiten omhoog. Heter dan heet. Bulderend, rokend, sissend. De rivieren van gloeiende lava stromen als gouden aderen omlaag en vernietigen alles op hun pad. Sintels regenen als sterren rond de krater om daar langzaam uit te doven.

Toch lijkt ze niet boos de vulkaan, ze doet wat ze moet doen.

Ik blijf me verbazen over de schaal van alles. Zie je het eiland vanuit de lucht, dan is de vulkaan ten opzichte van de berg eigenlijk niet eens zo groot. Maar toch is de mens vergeleken met de vulkaan dan weer een nietig wezen. Één klodder lava op je kop en je bent er geweest.

946 gebouwen zijn er al verwoest. Het zal je maar gebeuren: een 12 meter hoge lavastroom die tergend langzaam op je huis afkomt. En niets, maar dan ook niets dat je er tegen kunt doen. Naderhand zul je het ook nooit meer terug kunnen vinden, de plek waar je hebt gelachen hebt en gehuild, lief hebt gehad, geleefd. Onherkenbaar opgehoogd met een meters dikke laag gesteente dat maanden nodig heeft om af te koelen en te hard is om te doorbreken.

6000 mensen geëvacueerd. Dat is een boel zou je zeggen, maar toch passen die met z’n allen makkelijk in de Arena. Op La Palma wonen 83000 mensen en dan lijkt het ineens niet meer zo veel. Raar eigenlijk om zo te denken. 6000 mensen in onzekerheid over hun huis, hun toekomst, hun leven. 1 is eigenlijk al teveel.

Lijken mijn eigen problemen nu minder groot? Nee. Ik borrel en bruis met de vulkaan mee en voel me met haar verbonden. Verschrikkelijk en mooi tegelijk. Woest en ontembaar. Alleen niemand die het ziet. Jammer eigenlijk...