Dat terwijl ik op de bus wacht.
Jaren ben ik al bezig alles verborgen te houden. Wie ik niet meer was, maar wel probeerde te zijn. En dat is eigenlijk nog het vreemdste van allemaal. Want sinds wanneer hoor ik, ja ik, me te schamen voor mezelf. Wat ik ben toch slechts ik? En mijn gevoelens, mijn hersenspinsels en most of all mijn gedachte behoor ik niet af te schermen voor de wereld. Ik ben slechts mens. En ik mag denken, en ik mag voelen. Ik mag zelfs schrijven.
Maar daar zat ik dan, in de aula met een pen en papier. Ik was er klaar voor, laat maar komen die zinnen. Er kwam niets. En dat ergerde me. - Dat terwijl ik op de bus wacht.
Daar stond je dan. Armen wijd open en alleen. Alsof dat al een statement op zichzelf was. Je armen herkende mij. Maar ik herkende jouw blik niet meer. Nooit geweten dat jouw ogen me anders aan konden kijken als dat ze al die jaren hadden gedaan. Twijfelend en onzeker sprak ik je aan 'Hoi, jou ken ik, met oprechtheid en vriendschap sprak je met mij'. Twijfelend en onzeker kijk jij mij dan aan. 'Sorry, ik heb jou nooit gekend'.
Ik draaide me om.
Mijn tranen had je nooit gezien toen jij mij nog kende. Dus waarom zou je ze nu wel weg willen vegen. Ieder jaar weer kwam ik even bij je langs. Al is het maar om te voelen wat ik verloren had.
Vandaag bedacht ik honderden mooie zinnen, die ik tegen je zou gaan zeggen. Maar op het moment dat ik eindelijk pen en papier bezat, en ik ze allemaal naar je wilde schrijven. Waren ze weg, net alsof je ze al allemaal wist - of juist allemaal had gewist.
© Dubble.
Maar daar zat ik dan, in de aula met een pen en papier. Ik was er klaar voor, laat maar komen die zinnen. Er kwam niets. En dat ergerde me. - Dat terwijl ik op de bus wacht.
Daar stond je dan. Armen wijd open en alleen. Alsof dat al een statement op zichzelf was. Je armen herkende mij. Maar ik herkende jouw blik niet meer. Nooit geweten dat jouw ogen me anders aan konden kijken als dat ze al die jaren hadden gedaan. Twijfelend en onzeker sprak ik je aan 'Hoi, jou ken ik, met oprechtheid en vriendschap sprak je met mij'. Twijfelend en onzeker kijk jij mij dan aan. 'Sorry, ik heb jou nooit gekend'.
Ik draaide me om.
Mijn tranen had je nooit gezien toen jij mij nog kende. Dus waarom zou je ze nu wel weg willen vegen. Ieder jaar weer kwam ik even bij je langs. Al is het maar om te voelen wat ik verloren had.
Vandaag bedacht ik honderden mooie zinnen, die ik tegen je zou gaan zeggen. Maar op het moment dat ik eindelijk pen en papier bezat, en ik ze allemaal naar je wilde schrijven. Waren ze weg, net alsof je ze al allemaal wist - of juist allemaal had gewist.
© Dubble.
22 okt 2009 - bewerkt op 22 okt 2009
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 26 mrt 2009 Eerste aanraking.
- O 16 mrt 2009 Zwak als dat ik ben. ( 2 )
- O 14 mrt 2009 Een breekbare ziel. ( 2 )
- O 28 feb 2009 Liefde.
- O 10 feb 2009 ‘Het Rood’
- O 06 feb 2009 Mogen genieten van enkele secondens. ( 1 )
- O 04 feb 2009 Jij met je heerlijke ziel. ( 1 )
- O 03 feb 2009 Geen Kans. ( 2 )
- O 28 jan 2009 Flessenpost.
- O 23 jan 2009 Begrijp hem.
- O 22 jan 2009 Zo noemt men verslagen liefde. ( 1 )
- O 18 jan 2009 Verslagen voor de poort.
- O 18 jan 2009 Jouw Liefde. ( 1 )
- O 04 jan 2009 Geland.
- O 03 jan 2009 Ademtocht.