De Ander

De Ander blijft maar door mn hoofd spoken.
Ik kan hem niet loslaten.
Ik heb ook weer contact met hem gezocht, althans, hij eerst met mij, maar ik ging daar maar wat graag op door.

Probeer met alle macht wat voor mijn vriend te voelen, maar ik voel het niet.
Ik voel niks als hij me kust.
Gisteravond wilde hij vrijen, maar ik kon het niet.
Het is niet dat ik helemaal niks voor hem voel, ik hou van hem.
Maar die liefde die je voor je partner hoort te voelen, die voel ik volgens mij niet.

Als ik het nu weer afkap gaat hij kapot!
Volgens mij maakt hij dan een eind aan z'n leven.
En dan?!
Al die mensen die dan pijn zullen hebben, dat zal mijn schuld zijn.
En kan ik de rest van mijn leven dealen met het feit dat iemand een eind aan zijn leven heeft gemaakt vanwege mij?
Maar aan de andere kant: moet ik hiermee doorgaan en is dat wel eerlijk tegenover mezelf en ook tegenover hem?!
Hij voelt het: dat er iets is en dat ik hem wegduw en niet toelaat, tuurlijk voelt hij dat.

Wat heb ik er toch een puinhoop van gemaakt!
Telkens als ik het afkapte met mijn vriend kreeg ik uiteindelijk spijt en zocht ik hem weer op.
Of komt dat gewoon door de angst om alleen te zijn en de angst om alles zelf niet aan te kunnen?
Misschien zit in de bovenstaande vraag ook tegelijk het antwoord op de vraag of niet?

Ik denk elke minuut van de dag aan De Ander.
Check elk kwartier mijn telefoon om te kijken of ik al een berichtje van hem heb.
Vandeweek zag ik hem lopen, mijn hart sloeg over......
Als ik de deur uit ga zorg ik dat ik er goed uitzie omdat ik hem misschien tegen kan komen en ik hoop zo dat ik hem tegenkom!
Maar zou ik een toekomst samen hebben met De Ander?
Ik weet het niet.

Kan je een relatie beginnen met iemand anders als je de vorige nog aan het verwerken bent?
Het leek een paar keer te werken, maar uiteindelijk werkte het niet.
Ben ik deze keer wel 100% zeker van mezelf?

Misschien moet ik gewoon eerst alleen zijn.
Maar daar ben ik zo bang voor!
Iedereen zal me laten vallen, dat heeft het verleden wel bewezen.
Niemand heeft begrip voor me en niemand begrijpt mijn gevoelens en keuzes.

En wat als ik alleen ga zijn en De Ander en mn vriend gaan allebei verder met hun leven?!
En ik krijg spijt?
Dan heb ik niks meer, niemand.
Klinkt/is egoïstisch ik weet het!

Maar hoe ik nu bezig ben kan ook niet.
Ik doe steeds iemand pijn en blijf mezelf ook pijn doen.
Maar welke keus ik ook maak, ik doe mezelf toch wel pijn:
-als ik alleen ga zijn gaat het pijn doen
-als ik De Ander kies ga ik pijn hebben om mn vriend (en ons verleden en het besef dat we niks meer samen zullen opbouwen/meemaken
-als ik mijn vriend kies zal ik De Ander gaan missen en waarschijnlijk nooit los kunnen laten

Kon ik mijn gevoel voor 1 van de 2 maar uitzetten.
Dat deze allebei op een apart harddiskje stonden en dat ik die kon verwijderen.