De bevalling...

Hallooooo daar ben ik dan weer, gisteren geen tijd gehad om te schrijven dus vandaag maar wat extra's. Ik was gebleven tot het moment dat ik weeen kreeg, nou dat begon s'avonds 31 januari, maar aangezien het mijn eerste kindje is, wist ook niet echt wat ik me bij de weeen moest voorstellen. Ik had namelijk s'avonds best wel last van mijn buik en had eerst niet echt het idee dat het weeen waren. Want ik kon die avond wel met veel moeite maar toch in slaap vallen. Maar de volgende ochtend werd ik al vroeg wakker namelijk 6.30 uur, ik werd wakker door de pijn in mijn buik. Ik weet nog goed hoe ik toen mijn tijd door gekomen ben namelijk door rondjes te lopen langs mijn salontafel. Hihi wat liep ik daar te ijsberen zeg, want zolang ik maar bleef lopen ging alles goed. Maar zodra ik ging zitten of liggen werdt ik gek van de pijn in mijn buik. Dat heb ik volgehouden tot iets over achten s'ochtends en heb toen mijn vriend wakker gemaakt. En normaal gesproken gaat dat niet zo gemakkelijk want hij slaapt nogal vast, maar nu had ik hem gelukkig zo wakker. En zei tegen hem wil jij je ouders a.u.b. bellen om naar het ziekenhuis te gaan. Want ik hou het niet meer van de pijn in mijn buik. Nou ik heb nog nooit zo snel iemand uit bed zien komen, en de telefoon zien pakken. Mijn vriend's ouders waren er gelukkig heel snel en hadden in de tussentijd al het ziekenhuis gebeld dat ik eraan kwam met weeen. En dat was maar goed ook want in de tussen tijd werdt de pijn in mijn buik steeds heftiger. Zo nu en dan gilde ik het ff uit van de pijn gelukkig was het steeds maar van korte duur. Maar toen ik in de auto zat onderweg naar het ziekenhuis gebeurde er ook nog eens iets grappigs. We kwamen namelijk langs een punt waar de politie stond te controleren op alcohol of snelheid ik weet het niet. Maar toen draaide mijn vriend het raampje open en scheeuwde mijn vriendin moet bevallen. Dus die agente keek naar binnen en zag mij daar zo zitten en mochten we direct weer doorrijden. Toen ik bij het ziekenhuis aan kwam stond er al een rolstoel voor me klaar en werd ik al verwacht. Daar werdt ik direct aan een apparaat gelegen om de weeen te bevestigen en het hartritme van de baby. Ik werd dus ongeveer om tien uur aan dat apparaat gelegen en toen waren de weeen nog heel ongelijk. En werdt er tegen me verteld dat ik maar gewoon lekker in dit bed moest gaan liggen en dat dit apparaat aan me werdt vastgelegen. En dat er straks een dokter naar me kwam kijken, maar als er iets was kon ik op het rode knopje drukken en dan zal er meteen een verpleeg(st)er komen. Nou ik vond het allemaal best en ging daar lekker liggen. En mijn vriend kon gewoon bij me blijven en zijn ouders ook. Mijn schoonouders lieten mij en mijn vriend even alleen zodat hun een bakkie koffie konden gaan drinken. En dan kwamen ze straks terug. En ze zouden ook gelijk mijn familie inlichten. Nou in de tijd dat zijn ouders weg waren ging alles gewoon zijn gangetje. En zo nu en dan ging mijn vriend ff sigaretje roken. En ooooh wat had ik graag meegewild. In de tussentijd kwam de dokter ook langs en mijn weeen waren al iets dichter op elkaar gekomen. Het was nu rond het middag uur (12.00). En de dokter vertelde mij dat ik nu drie centimeter ontsluiting had en dat je ongeveer één cm per uur meer kreeg. Dus ik had nog wel paar uurtjes te gaan. Maar de dokter was amper de deur uit of de pijn werdt steeds heftiger. Ik zat daar alleen met mijn vriend en de tranen bungelde over mijn wangen van de pijn. Dus ik drukte op het rode knopje en ja hoor daar kwam een verpleegster aan, en ik zei tegen haar ik hou het niet meer. Volgens mij gaat het komen, die verpleegster haalde er een mannelijke collega bij . En ik gilde het uit van de pijn, en had een gevoel ik moest poepen. Dus zei tegen die twee verplegers dat ik naar de wc moest. Die man ging toen even kijken en legde een infuus bij me aan en ik kreeg een paar doeken onder me kont geschoven. En zei dat hij de dokter vast zal oppiepen. Maar daar kreeg hij de kans niet voor want ik zei huilend ik hou het niet meer, en toen die verpleger toen naar me keek tussen mijn benen dan ging hij er al een speer vandoor. En bleef die zuster zal ik maar zeggen bij me en hield mijn hand beet. En zij dat het kindje ervoor zat. Dat haar collega de dokter aan t halen was. Nou binnen een mum van tijd stond de dokter en ook bij. En gelukkig waren mijn schoonouders ook net geariveerd. En ik wilde graag dat mijn vriend erbij was en vond het ook niet erg dat mijn schoonmoeder erbij was. Ik vond het allemaal best al die pijn maar ophield. Nou ik kan me niet zo veel meer echt duidelijk herinneren van die korte periode dat de dokter er was want ik weet dat ik dacht dat ik moest poepen maar dat was dus mijn eerste perswee die ik had. En het hoofdje kon je al zien werdt er mij verteld. Nou ik kreeg er vlak na nog een, maar na de derde kwam mijn kleine prinsesje eruit. Ik weet nog goed dat ze op mijn buik werdt gelegd en dat mijn vriend de navelstreng door mocht knippen. Ze wat onder het bloed en een witte laag had ze over haar huidje heen. Dat was een soort vetlaag werdt me verteld. Ze woog 2495 gram, had veel donkere haartjes en was een beetje getind. Om 12.25 uur werdt ze geboren op 01-02-2002. Aangezien dat ze iets aan de kleine kant was en ook wat te licht, moesten we wel een paar dagen blijven. Dat vondt ik allemaal best als ik er maar wel bij mocht blijven. En dat mocht ook voor drie dagen en de tijd er na zal ik dan zonder bed bij haar moeten blijven. Of dat ik bijvoorbeeld om na de voeding van 21.00 uur die ik haar moet geven naar huis gaan en dan zorgen dat ik er om 06.00 uur weer ben voor de volgende voedingbeurt. Maar ja misschien mocht ze wel voor die tijd naar huis en was dat helemaal niet van toepassing. Ik kreeg een kamer waar ik nog met een andere vrouw lag, maar die de volgende ochtend naar huis toe mocht. Dus dan had ik een kamer voor me zelf alleen. Mijn kleine meisje lag op een afdeling waar er extra op haar gelet werd omdat ze iets te licht en te klein was bij de geboorte. Want kinderen die onder de 2500 gram wegen moeten altijd in het ziekenhuis blijven voor controle. Ze lag daar met nog een stuk of 7 andere kinderen samen. Maar al die andere kindjes vondt ik er allemaal wat enger uitzien. Want die hadden allemaal echt wat en mijn kleine meid was kerngezond alleen wat te klein en te licht. Ik vond haar dan ook het mooiste kindje van allemaal. Maar ja volgens mij vinden alle ouders dat van hun kind

Nou dat was het nou weer, je hoort me snel weer

Kus

Missy