Mijn wereld ondersteboven..

Was vandaag weer een hectisch dagje, vooral veel gejankt. De laatste dagen gaat het echt weer helemaal niet lekker met mezelf, ik kan wel janken om alles. En mis die kleine meid echt onwijs, ik heb gehoord dat ze aankomende maandagochtend gaan rijden dus dat ze dan dinsdag of woensdag thuis gelukkig. Ik kan niet wachten tot ik mijn kleine moppie weer in mijn handen heb. Ik wou dat ik ook kon zeggen dat het hier ook echt helemaal rustig is maar ja dat is niet zo helaas. Gaat steeds wel beter want we hebben helaas nog wel te vaak van die heftige ruzie's maar het wordt toch steeds een beetje minder vaak. Alleen dacht ik vandaag weer ff dat het einde nabij was. Ik wilde echt mijn spullen pakken opdat moment maar ja dat is dan in je kwaadheid en ik kan ook over heftig reageren weet ik nu van mezelf. Maar ja handjes thuis hoe dan ook...

Ik weet dat het niet goed is wat hij doet, en hij zelf ook. Maar ja moet ik hem dan zo laten vallen als een baksteen. Nee dat wil ik niet want ik ben ook niet de gemakkelijkste en dat weet ik ook wel. En eerlijk is eerlijk ik wil gewoon samen zijn met hem en nu die kleine meid er nog niet is dan wil ik er gewoon niet 100% voor gaan maar 1000% Ik weet gewoon dat wij bij elkaar horen wat al die andere ook zeggen. Want ik weet niet waardoor het komt maar ik blijf iedere keer toch terug verlangen naar onze tijd samen. Ondanks het feit dat het soms ook echt de rotste tijd van mijn leven kan zijn als we weer ruzie hebben. Want beide kunne we dan zo vals zijn. En echt dat is iets waar we echt iets aan moeten doen...

Morgen wil ik vroeg op staan en naar de huisarts om hulp te vragen voor te kalmeren. Want de laatste tijd heb ik echt van die aanvallen dat ik helemaal door kan flippen echt kan doordraaien gegewoon. Ik voel me dan zo in de maling genomen op dat moment, moet me dan weer zo verdedigen tegen iedereen. En het ergste is dan ook nog eens tegen mijn eigen mannetje. En ik weet dat hij het niet meent als hij van die klote dingen doet maar ja kan dat dan gewoon niet accepteren dat hij het weer doet.

Soms vraag ik mezelf af hou ik dan wel genoeg van hem, als ik ook zo lelijk tegen hem kan doen. Maar iedere keer bedenk ik me dan toch weer dat als ik niet van hem zal houden dat ik niet iedere keer weer terug zal gaan naar hem terwijl ik weet dat we er nog lang niet zijn. Want ik vind het erg om te zeggen maar ik weet gewoon dat hier veel tijd in gaat zitten voordat ons leven echt is zoals het hoort te gaan. Kijk in iedere relatie komt ruzie en ellende voor, alleen is het bij ons zoveel ellende geweest de altijd de ruzie vanzelf komt.

Zoals nu dus weer, ik zit hier ff mijn hart te luchten achter de pc, en dan vraagt hij vijf minuten geleden hoe ver ik ben, dus zeg ik bijna klaar. En dan vraagt hij het nu weer en dan zeg ik gelijk weer geirriteerd Ik ben ZO klaar !! En als je er zo veel over blijft zeuren komt het nooit af, waarop hij dan zegt vraag het pas voor de tweede keer. Ja maar in vijf minuten tijd denk ik dan. Ja ik weet het niet goed dat ik zo reageer maar het zijn juist die kleine dingen die mij zo boos kennen maken. Geen geduld bijvoorbeeld...

Je hoort me nog ...

Missy