De datum

Gisteren net na m'n werk kreeg ik het telefoontje. Laura, van de pleegzorg. "Ik heb een datum voor je". Ik ademde diep in en diep uit. "Zeg het maar", zei ik. "30 september". Er gingen naar mijn gevoel enkele minuten voorbij voordat ik me realiseerde dat dat nog maar 10 dagen te gaan is. Als in een tekenfilm popten mijn ogen uit toen ik keek naar de datum op mijn laptop en de datum die ik net had opgeschreven. "Dat is al over 10 dagen!" kwam er in paniek uit.

Huilend ben ik naar huis gefietst. Opeens komt het letterlijk wel heel dichtbij. Thuis ben ik m'n moeder in haar armen gevlogen en hebben we vervolgens een fles wijn geopend en helemaal opgedronken. Verlichting.

Vandaag werd ik wakker en mijn maag had zich omgekeerd. Niet per sé vanwege de alcohol, meer vanwege de spanning. Ik hoefde pas om half 11 te werken, maar ik moest bellen. Ik moest de datum op m'n werk doorgeven en daarbij heeft het ziekenhuis me laten blijken dat ik toch echt wel even een dikke 2,5 week a 3 weken moet uittrekken voor herstel. Een vieze tegenvaller vond ik zelf. Ik had gehoopt dat ik 11 oktober wel weer aan het werk kom. Maar goed, het werk is geregeld.

De hele ochtend heb ik verder bij elkaar gehuild. Ik heb gewandeld, letterlijk lucht gezocht voor ontspanning, maar het lukte me niet. Uiteindelijk heb ik mijn werk ook niet kunnen doen. Ik werd voor andere dingen ingezet, ik was te labiel om mensen telefonisch te woord te staan.

Maar okay, ik heb een kutdag, dat mag best. Op 30 september word ik opgenomen en 4 oktober mag ik naar huis. Vandaag belden ze van de narcose afdeling. Alles is doorgenomen. Het is angst voor het onbekende, angst voor het loslaten van de controle. Ik weet heus wel waarom ik zo extreem reageer, maar probeer het maar eens te beheersen. Ik doe m'n best. Vandaag was kut, morgen wordt beter.
21 sep 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van sadness
sadness, vrouw, 38 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende