Hopeloos

Zo voel ik me. Ik probeer mijzelf staande te houden in situaties die niet te controleren zijn. Ik voel me zo intens verdrietig. Ik huil veel en krijg van m'n moeder best wat onbegrip de laatste dagen. Het raakt me. Dat jij niet geeft waar ik om geef, is nog niet een reden om zulke harde woorden te spreken. Ik probeer ze los te laten, heb wel wat anders aan m'n hoofd.

Angst blijft mijn leven regeren en ik heb zoveel doemscenario's in m'n hoofd elke dag dat het leven soms echt lijden is. Ik probeer niet te dramatiseren. Zo is het gewoon. Het is echt niet leuk en soms erg zwaar. Ik ben er mee aan het werk. Loop nu sinds kort bij een psychiater, ben bezig met mindfulness en sta op de wachtlijst voor cognitieve gedragstherapie. Mocht dat mijn leven echt niet beteren, dan ga ik pas voor medicatie. Ik wil dit gewoon opgelost hebben, waar komt dit vandaan en hoe kom ik er van af?

Afgelopen dinsdag kreeg ik te horen dat mijn poezel ook kanker heeft. Plaveiselcarcinoom. Het is een witte kat, 7 jaar in de volle zon gelegen in Griekenland. Wist ik veel. Nooit bij nagedacht. Twee dagen later zijn haar oren geamputeerd en nu zit ik hier met een doodongelukkige kat met een lampenkap op haar kop. Samen in herstel. Elke nacht kruipt ze dicht tegen me aan, in m'n armen, niet bij me weg te slaan. Het slechte slapen neem ik voor lief, ik vind het zo zielig.

De laatste twee dagen huil ik veel. Ze heeft ook plekjes op haar neus en de dierenarts heeft al gezegd dat we dit in de gaten moeten houden. Ik zie geen verbetering, alleen verslechtering. Ik google te veel, ik zie alleen maar weer het ergste. Wat als, wat als, wat als. Mijn moeder zei dat ik moest stoppen. Dat ze nog niet dood is en als ze wel doodgaat dat dat het leven is. Dieren gaan nu eenmaal dood. Jup en ik ga dood van verdriet. Want hoeveel laat je gebeuren bij een beestje? Hoeveel laat je een dier doorstaan voor je eigen plezier, heb ik al te veel gedaan? Is haar lijden het nu waard voor straks? Wat als het ook mis is met haar neus? Hoe gaan we die neus behandelen? En moeten we dat nog doen? Wat is het beste voor poezel? Hoe ver mag/kan ik gaan?

Ik voel me intens alleen met dit verdriet. Met m'n moeder kan ik dit niet delen. Zij zegt dat ze niet gekozen heeft voor die kat.

Vrijdag gaat ze naar de dierenarts voor controle voor haar oren. Ik hoop dat de hechtingen er uit mogen, dat die kap af mag en dat ze straks weer speelt met haar harige speelgoedmuisjes, bokkesprongen door de kamer maakt in haar gekke uurtjes en weer gaat mauwen zoals ze altijd deed. Dat ze me weer kopjes kan geven en mij haar koppie geeft voor kusjes, dan spint ze als een malle en stampt m'n kleding kapot. Poezel is nu ongelukkig, ik zie het... en dat maakt mij ongelukkig.

Met mij gaat het, buiten de mentale uitdaging, verder goed. Ik denk dat m'n oog goed herstelt, al zie ik nog steeds niet helder. Ik heb paniekaanvalletjes en angstgedachten dat ik hier aan dood ga of dat m'n oog er uiteindelijk alsnog uit moet, maar hey, 21 december gaan we zien of die tumor mij aan het overleven is of niet. Fuck it all, ben er zo ontzettend klaar mee allemaal. Is het al Kerst? Ik heb zin in gezelligheid, lampjes, kerstbomen en zelfs een beetje sneeuw. Ben daarom maar begonnen met Harry Potter bingen, heerlijk die droomwereld. Take me out of this world.