de haat regeert.

godverdomme. Tranen in mijn ogen toen ik las van de aanslag op kinderen, tieners en jonge ouders. Het zou de avond van hun jonge leventje moeten zijn. Maar het eindigde in een ware nachtmerrie waarin meerdere kinderen de dood vonden. 12, 14, 16 jarigen die nog moesten bloeien. Het hele leven nog voor zich.

Ik kan mij met geen mogelijkheid voorstellen hoe het moet zijn geweest als jonge ouder die staat te wachten en dat er voor hun neus, bij hun kroost, een bom tot ontploffing wordt gebracht. Pure horror. Ouders die in paniek zoeken naar hun kinderen en ze niet kunnen vinden temidden van alle chaos. Mijn hart zou dit nooit overleven. Er alleen al aan denken bezorgt me hartkloppingen en ontneemt me mijn adem.

Deze aanslag komt bij mensen hard binnen over de hele (westerse) wereld. Het is geen aanslag zoals de anderen waarbij voornamelijk volwassenen het doelwit waren. Dit was een gerichte actie op kinderen. En kom niet aan onze kinderen. Kinderen hebben niks te maken met het feit dat we elkaar de kop wel kunnen inslaan als volwassenen. Het maakt me woedend. Machteloos ook.

En nu voelen velen zich verdrietig, geschokt, boos. Bozer dan anders, verdrietiger dan anders. De mensen die alle moslims de schuld geven zijn weer in grote getale te vinden op social media. 'Zie je nu wel?' En 'Grenzen dicht!' en alle bijhorende verwijten. Het is ook moeilijk om je te bedenken dat de Islam de schuldige niet is, als er net kinderen een zinloze dood gestorven zijn voor de ogen van vele (jonge) ouders. Het is op zijn zachts gezegd, wreed en wrang en zo ontzettend oneerlijk. Hoe bewaar je de vrede als zoiets als dit gebeurd? Zelfs IK ben boos en voel dat er een hard antwoord mag komen vanuit Europa. IS mag hier niet ongestraft mee weg komen. Aanpakken die lui. Kill them with fucking fire like the bugs they are. Nog minder waard dan de zool van mijn schoen. Dat is wat mijn gevoel zegt, wat mijn hart schreeuwt. Maar...Wat schieten we ermee op als we haat met haat vergelden? Het enige dat ik kan voorspellen is dat de onschuldige moslims (en ongelovige Arabisch uitziende mensen, for that matter) erop worden aangekeken. Op straat, in het openbaar vervoer. En de lui die hiervoor daadwerkelijk verantwoordelijk zijn, komen ermee weg. Wat ik zo verdrietig vind is het feit dat er geen oplossing is. Een aanslag als deze maakt dat ik me machteloos voel. En ik ben daarin niet alleen. Wat kunnen wij nog doen, behalve toegeven aan de angst om dit soort wrede, zinloze aanslagen te voorkomen? En rouwen om deze zinloze dood van onschuldige kinderen?

Vandaag sta ik stil bij wat er was en wat er gaat komen. Ik sta stil bij de ouders, de kinderen, hun familie. Vandaag huilt mijn hart.