De laatste bootycall

“Ik denk dat we er echt mee moeten stoppen deze keer.”

Hij heeft z’n jas nog aan, staand in mijn woonkamer, met een serieuze bik op zijn gezicht. Normaal komt hij lachend binnen, kan zijn handen niet van me af houden en laat me de hele avond lachen.

“Doe in ieder geval je jas uit.”

D lijkt zich even te bedenken, maar zet toch uiteindelijk de tas met slaapspullen neer en doet zijn jas uit. Hij weigert mijn aanbod voor een wijntje -wat hij nooit eerder heeft gedaan- en loopt lichtelijk ongemakkelijk verder de kamer in. Mijn blik gaat naar de tas, waar de geleende slaapspullen in liggen van zijn verjaardag. De verjaardag waar hij zo gestresst over was, de keuken een grote rotzooi was en ik dronken heb verlaten, om zijn bed te ontwijken. Die verjaardag. Mijn trui die ik die nacht heb laten liggen in zijn huis, ligt opgevouwen en gewassen bovenop de tas. “Ga zitten..” Zeg ik zachtjes, terwijl ik gebaar naar de bank. Mijn huis is redelijk opgeruimd, op hier en daar wat schone was, wat omgevallen boeken en oude koffie na. Ik had me niet eens voorbereid op zijn komst. Hij stond ineens voor de deur.

“Thanks voor het terugbrengen van de spullen.”

De stilte is oorverdovend. Ik weet wat voor gesprek er zal komen, het enige wat veranderd is, is dat hij hem nu start. Het begint meestal wanneer we net seks hebben gehad, we praten dan over onze vriendschap en de rest van de groep, dan over hoe stom het eigenlijk is dat we dit doen en dan uiteindelijk over schuldgevoel. Soms voelt de een het meer dan de ander, is de ander wat standvastiger en overtuigender. Meestal ben ik dat. Het stomme is nu dat ik graag wilde dat hij langskwam. Ik loog dat ik de geleende slaapspullen nodig had, in de hoop dat hij ze zou langs brengen. Ik weet dat hij sinds kort regelmatig Megan ziet, haar al een aantal keer boven mij gekozen had om zijn avond mee te spenderen. Ik vraag me af of ze eerst ook een paar afleveringen New Girl kijken en achteraf in elkaars armen in slaap vallen. Ik blijf ontkennen dat ik gevoelens heb voor deze man.

Hij gaat zitten. “Weet je het zeker dat je niks wil drinken? Ik heb ook gewoon cola of zo..?” Hij schut zijn hoofd en ik ga naast hem zitten op de bank. Ik haal mijn vingers langzaam door zijn haren, langs zijn schouders, over zijn arm. Ik voel gewoon dat hij dit gesprek wilt voortzetten, maar niet goed weet hoe. Ik voel de spanning in zijn lijf. Hij leunt naar achteren en legt zijn hand op mijn been. “Lieverd..” Ik kap hem af voordat hij kan beginnen. “Ik weet het…. Maar nog even niet… oké?” Ik kus hem zachtjes in zijn nek en leg mijn hand op de zijne. Ik verplaats me wat dichterbij en probeer hem zonder woorden over te halen, om nog een laatste keer hier in mee te gaan. Hij grijpt me vast, duwt me langzaam naar achter op de bank.

Ik moet denken aan dat hij 2x heeft gezegd dat ie van me hielt. Niet in een romantische context, meer in een ‘ik ga nu weg het was gezellig tot de volgende’ manier. Maar nog steeds, hij zei het wel. Op zijn verjaardag, na heel wat drank, net voordat ik wegging, duwde hij me nog even tegen de muur aan. Kuste me zachtjes. Terwijl onze hele vriendengroep inclusief ex binnenstond. Ik vraag me af of ik zo gek op ‘m zou zijn als ik daadwerkelijk wel met hem zou kunnen daten. De woorden van Nienke spoken door mijn hoofd. ‘Ik vraag me af als je ex er niet tussen zat, jullie daadwerkelijk iets zouden kunnen worden.’ Ik vraag het met ook af. Maar goed, het is niet alsof de optie er is. Ik weet heel goed dat dit de laatste keer is.

Voor ik het weet, lig ik weer met natte haren van de douche, naast hem in mijn bed. Hij snurkt de nacht zachtjes weg. Zou hij echt van me houden? Niet eens per se romantisch, gewoon, überhaupt, hoe mensen gewoonweg af en toe van elkaar houden? Het gesprek hebben we niet meer voortgezet. Maar ik denk dat er niet veel meer nieuws gezegd kan worden, op woorden na, die mij alleen maar pijn zouden doen.

Ik slaap niet die nacht. S’ochtends vertrek ik langzaam uit mijn bed, nog voordat hij wakker kan worden. De ochtend is koud.