Foute keuze. Hoera.
Verward door neergeslagenheid, eenzaamheid en afwijzing, kijk ik jou weer in de ogen.
Ik kan niet geloven dat je voor me staat.
“The one that got away” zoals Loisa dat verschikkelijk benoemde.
Meteen dansen we en ik zie de geluk in je ogen dat je me had gespot vanaf de andere kant van de club.
Eerder die avond dacht ik nog je nooit meer tegen te komen.
Het voelt als een zachte pleister op mijn open gekrabte wonden.
Een soort gift om mij te kunnen troosten na elke klap in mijn gezicht.
De angsten van de trein, onbeantwoorde berichten en niemand die nog aan je denkt.
Er giert door mijn hoofd dat ik van je hou en verspreek me bijna.
Terwijl ik mezelf gerust stel dat dit niet zo is neem je me mee naar huis.
Jouw huis.
Ik stap binnen en word overdonderd door de herinneringen en de avonden dat ik me gebruikt voelde.
Na ongeveer een uur elkaar weer verkent te hebben vraag je me wat er ooit mis is gegaan.
Ik beantwoord je vraag niet.
Het knagende gevoel dat ik eigenlijk naar huis wil spreek ik niet uit.
Omdat je zo graag wil dat ik blijf.
Ik vraag me af hoe jij je voelt.
Ik rust mijn hoofd tegen jouw rug terwijl je mijn arm stevig vast houd.
Ik kijk naar hoe de kapper jouw haar iets te schuin heeft op geschoren en het valt mij ineens op hoe dat as blonde haar langzaam overgaat in zilvere lokken.
Als ik stil sta bij het feit dat ik niet meer weet hoe veel ouder je nou eigenlijk was, en denk aan de afgelopen 9 maanden waar jij waarschijnlijk ergens je 29e verjaardag hebt gevierd.
Zoals ik mijn 20e heb gedaan.
Ik zie mezelf wakker liggen naast een nog snurkend gestalte wat een iets oudere versie is van de jonge man die ik vorig jaar ontmoette.
Mijn zus zou een hartstilstand krijgen als ze zou horen waar ik naast lig, half dronken en eigenlijk ongepland.
Ik hoor bijna de uren wegtikken en ben blij als de zon eindelijk op gaat in ik op mijn fiets naar huis kan.
Verrassend genoeg blijf je in bed liggen terwijl je toekijkt hoe ik me aankleed.
“blijf nog even..”
Ik schut mijn hoofd en sputter een slechte smoes naar buiten, maar ik zie dat je besluit mij te geloven.
Je kust me gedag en ik sprint bijna naar beneden om maar eerder in mijn bed te kunnen liggen.
Ik wil nog niet kiezen of dit goed of slecht was.
Daar kom ik later op terug.
Ik kan niet geloven dat je voor me staat.
“The one that got away” zoals Loisa dat verschikkelijk benoemde.
Meteen dansen we en ik zie de geluk in je ogen dat je me had gespot vanaf de andere kant van de club.
Eerder die avond dacht ik nog je nooit meer tegen te komen.
Het voelt als een zachte pleister op mijn open gekrabte wonden.
Een soort gift om mij te kunnen troosten na elke klap in mijn gezicht.
De angsten van de trein, onbeantwoorde berichten en niemand die nog aan je denkt.
Er giert door mijn hoofd dat ik van je hou en verspreek me bijna.
Terwijl ik mezelf gerust stel dat dit niet zo is neem je me mee naar huis.
Jouw huis.
Ik stap binnen en word overdonderd door de herinneringen en de avonden dat ik me gebruikt voelde.
Na ongeveer een uur elkaar weer verkent te hebben vraag je me wat er ooit mis is gegaan.
Ik beantwoord je vraag niet.
Het knagende gevoel dat ik eigenlijk naar huis wil spreek ik niet uit.
Omdat je zo graag wil dat ik blijf.
Ik vraag me af hoe jij je voelt.
Ik rust mijn hoofd tegen jouw rug terwijl je mijn arm stevig vast houd.
Ik kijk naar hoe de kapper jouw haar iets te schuin heeft op geschoren en het valt mij ineens op hoe dat as blonde haar langzaam overgaat in zilvere lokken.
Als ik stil sta bij het feit dat ik niet meer weet hoe veel ouder je nou eigenlijk was, en denk aan de afgelopen 9 maanden waar jij waarschijnlijk ergens je 29e verjaardag hebt gevierd.
Zoals ik mijn 20e heb gedaan.
Ik zie mezelf wakker liggen naast een nog snurkend gestalte wat een iets oudere versie is van de jonge man die ik vorig jaar ontmoette.
Mijn zus zou een hartstilstand krijgen als ze zou horen waar ik naast lig, half dronken en eigenlijk ongepland.
Ik hoor bijna de uren wegtikken en ben blij als de zon eindelijk op gaat in ik op mijn fiets naar huis kan.
Verrassend genoeg blijf je in bed liggen terwijl je toekijkt hoe ik me aankleed.
“blijf nog even..”
Ik schut mijn hoofd en sputter een slechte smoes naar buiten, maar ik zie dat je besluit mij te geloven.
Je kust me gedag en ik sprint bijna naar beneden om maar eerder in mijn bed te kunnen liggen.
Ik wil nog niet kiezen of dit goed of slecht was.
Daar kom ik later op terug.
23 apr 2017 - bewerkt op 23 apr 2017
- meld ongepast verhaal
-
xREALLIFEx
zondag 23 april 2017 13:42
Liefde is een spel waarbij je soms wint en soms verliest.
Ik ga volgen. Ben benieuwd hoe je hier mee om zal gaan. -
ElenaOriana
zondag 23 april 2017 14:12
Yep, ik vind het maar een lastig spel.
Ik ben ook benieuwd haha -
sadness
zondag 23 april 2017 16:43
Ik ken je hele verhaal niet, maar als ik dit lees doet het me denken aan m'n ex. Met hem heb ik ook nog een paar keer de nacht doorgebracht terwijl we net (5 maanden) uit elkaar waren. Ik weet nog dat iemand mij toen een reactie gaf dat me erg heeft geholpen. Ik voelde me namelijk slecht, wellicht ook gebruikt, maar ook dolgelukkig omdat ik zoveel van hem hield. Diegene zei dat het oke was en dat je best even "terug mag vallen" in het vertrouwde. Dat het een verwerkingsproces is en het uiteindelijk echt makkelijker gaat worden tot op het punt dat je dit echt niet meer wil. Denk daarom dat je niet hoeft na te denken of dit goed of slecht was. Het is een proces. Tijd heelt. Al duurt het soms even.
-
ElenaOriana
zondag 23 april 2017 16:53
@sadness
Hij is niet helemaal mijn ex, hij is een oude scharrel die ik had voor mijn afgelopen relatie die ong een maandje geleden is verbroken. Ik voelde me afgelopen maand super alleen, en afgewezen door iedereen om me heen. Na een heftige avond stond deze scharrel weer voor m'n neus. Dit voelde gelijk als een soort cadeautje omdat ik me zo alleen voelde. Zonder nadenken ben ik met hem mee gegaan. Dit was heel fijn, maar toen alle herinneringen terug kwam van de vorige keren dat ik bij hem was (voor mijn relatie natuurlijk) vroeg ik me af of dit wel een slimme zet was, en wilde weer naar huis.
Ik ben nu tot de conclusie gekomen dat het niet erg is van een oude bekende een beetje aandacht te krijgen, dus ik ga vanavond gezellig bij hem eten. Ook fijn dat er nu geen pressure is, aangezien we beiden geen relatie willen met elkaar. -
sadness
zondag 23 april 2017 17:11
Nice! Dan is dat ook allemaal uit de lucht. Veel plezier vanavond!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 16 dec 2023 Positieve bijwerkingen van antidepressiva ( 2 )
- O 30 okt 2023 Ik hou ook van jou
- O 28 okt 2023 De laatste bootycall
- O 25 okt 2023 Oneindige liefde geven
- O 24 okt 2023 Twee mannen en 1 verwarde vrouw.
- O 11 okt 2023 Kan je vrienden zijn met je ex? ( 1 )
- O 23 jul 2017 Het ging gewoon snel
- O 21 jul 2017 Dronken in Amsterdam
- O 14 jul 2017 Dronken aan de telefoon ( 1 )
- O 11 jul 2017 Jochie slaat pup-
- O 23 apr 2017 Foute keuze. Hoera. ( 5 )
- O 23 mrt 2017 Wens maar.
- O 22 mrt 2017 Huisgenoot en mijn ex.
- O 18 mrt 2017 Was jij niet mijn ex?
- O 06 mrt 2017 Dronken in bed