Kan je vrienden zijn met je ex?

Iedereen was langzaam door de regen naar huis afgedruppeld. Mijn gedachten gaan naar de laatste trein. D kuste me stiekem nog gedag toen de rest ging plassen, klaar aan het maken om te vertrekken. De kus voelde verkeerd, zeker nu S en ik als enige achterblijven.

S komt naast me zitten, ik kan de drank van je ogen aflezen. Ze staan droevig naar beneden, verraden je neppe lach. “Nog een wijntje?” Vraag ik ironisch, terwijl ik hem al inschenk. Hij grinnikt en knikt tevreden.

“Sorry dat ik met al dat gedoe over .. naar jou toe kom.” “Dat is niet netjes, niet naar haar en ook niet naar jou.” Mompelt hij. Ik ga wat rechter op mijn stoel zitten, zet de fles wijn neer en laat de stilte even zijn, nadenkend over wat ik ga zeggen.
Ik neem een slok van mijn wijn, laat het even in mijn mond sudderen, tot ik de alle fruitige tonen heb ontdekt, en zucht. “Ik snap het wel. Je hebt zo lang alles met mij gedeeld, en dat voelt ook comfortabel." "Je weet dat ik je niet zal beoordelen en je neemt mijn mening serieus.”. Ik neem nog een slok. “Ik hebt hetzelfde bij jou trouwens.” De zin komt half schraperig over mijn keel, ik schrik er zelf van.

“Hoe bedoel je?” Vraagt hij. “Ik heb niet het idee dat je veel hebt gedeeld afgelopen jaar. Ik heb eigenlijk geen idee wat er nu in je leven afspeelt.” Ik voel dat hij me probeert aan te kijken.

Ik weet niet of het de drank is, het feit dat we nu alleen in het cafe zijn, of dat ik hem ineens zo miste, de dag ervoor. “Tja. Ik deel dan niet veel, maar dat betekend niet dat ik dat niet wil.” Ik durf hem niet aan te kijken. “Je weet dat je alles met mij kan delen he?” De woorden glimlachen mijn kant op. “Nee niet echt.” Glimlach ik terug. “Vraag jij je nooit af waarom we überhaupt nog vrienden zijn?” “Denk je er nooit aan om dit hoofdstuk tussen ons helemaal af te sluiten?” De vragen komen diep mijn hart uit, botsen overduidelijk tegen de zijne aan.

“Nee.. daar heb ik nooit over nagedacht.” Zegt hij.

“Ik wel.” Zeg ik iets te zelfverzekerd. Zijn blik is duidelijk gekwetst.

Het is stil.

“Ik snap jou niet, het ene moment zeg je dat je alles met me wil delen, we kunnen de hele avond praten en vervolgens wil je geen vrienden meer zijn?” Hij schreeuwt het bijna in mijn oor. “Het ene moment zie ik de Elena die ik al zo lang ken, die ik vertrouw en snap. Het volgende moment ben je echt zo afstandelijk, gemeen en koud.” De laatste woorden doen zijn harde stem trillen. Het is ook niet eerlijk, denk ik bij mezelf. Ik word door deze uitbarsting er ook weer aan herinnerd waarom wij niet werken. Waarom ik het 2 jaar geleden heb gebroken tussen ons. Ik zal nooit volledig mijn gedachten kunnen delen met hem, hij zal ze toch niet begrijpen, al zou hij het willen. “Ik weet dat het verwarrend is, maar ik denk dat de uitleg ervan het nog verwarrender maakt.” Zeg ik kalm. Hij rolt met zijn ogen. Ik besluit het te negeren.

“Je behandeld me als een kind. Vertel het gewoon. Als je echt meent, dat je denkt om geen vrienden meer te zijn, heb je ook niks te verliezen toch?” Ook negeer ik de irritatie in deze zinnen.
“Sorry, ik wil je niet als kind behandelen.” Zeg ik oprecht terwijl ik mijn hand op de zijne leg. Hij accepteert het. “De waarheid is..” Ik krijg de woorden niet door mijn keel.

Hij blijft stil.

“De waarheid is, dat ik me geen houding weet te houden bij jou.” Ik kan de verwarring aflezen in zijn ogen. “Kijk- als ik mezelf ben, voel ik zo’n aantrekking dat ik je dichtbij me wil houden. Ik voel me zo comfortabel bij jou.” “Ik schrik hiervan omdat ik weet hoe het over kan komen." "Ik wil jou, anderen en mezelf niet het verkeerde idee geven.” Ik durf hem nog steeds niet aan te kijken. Voordat ik iets kan zeggen onderbreekt hij me.

“Je hebt gelijk, ik snap het niet.”
Ik kijk omhoog en glimlach.

“Ik snap niet waarom je je zo druk maakt over wat het allemaal betekend en je jezelf niet gewoon toelaat te voelen wat je voelt.” Ik verbaas me over zijn antwoord. Ik ben er stil van, de glimlach verdwijnt van mijn gezicht. “Ik snap dat exen niet echt vrienden kunnen zijn, maar ik vind dat we het aardig goed doen als vrienden. Het maakt dan toch niet uit wat de rest denkt?” “Ik denk dat je het ingewikkelder maakt voor jezelf dan dat het is.”

“Je snapt het niet.” Zeg ik zachtjes.

Hij zucht en staat rustig op. “Volgensmij snap jij het niet.” Hij grist het pakje peuken van de tafel af, trekt de capuchon over zijn hoofd en holt nog nèt niet naar buiten. Ik blijf even in stilte zitten. De barman komt naar me toe gelopen. “Ik snap je wel.." zegt hij zachtjes terwijl hij de lege glazen van tafel pakt. Geschrokken door zijn woorden kijk ik hem aan. “Sorry, het cafe is bijna leeg en hij praatte vrij hard..." "Ik was gewoon nieuwsgierig en wilde checken of je oké was.” Ik grijs als een boer met kiespijn naar hem.
“Je kan nog steeds van hem houden zonder hem terug te willen... Maar het maakt het lastig als je hem mist terwijl hij zo dichtbij is.” Ik knik.
De barman loopt weg, even vraag ik me af of hij echt bestaat, of dat ik net een gesprek met mezelf heb gevoerd.

Ik reken af, pak mijn spullen en ga naar buiten. Niet wetende dat hij er nog stond. De klok geeft half 1 aan, nog 20 minuten voordat de laatste trein vertrekt. Het regent nog steeds, de straten zijn leeg gespoeld van mensen en geluid. Het enige wat te horen is, zijn druppels op de zadels en mijn aansteker die zich door de nattigheid heen vecht.

“Ik snap je wél”

Ik schrik, niet verwacht dat hij ineens naast me zou staan. “Ik moest nog even nadenken over alles wat je zei,.. of eigenlijk wat je niét zei.” Nu was het mijn beurt of verward te kijken.
“Zoals altijd, denk jij voor ons beiden. Een rol die je helemaal zelf aanneemt, zonder dat te overleggen met mij.” Ik sta perplex te luisteren. De vertrektijd van de trein zit in mijn achterhoofd, maar ik durf hem niet te onderbreken.
“Ik snap het gevoel wat je hebt. Je probeert ons beiden te beschermen voor de gevoelens die we allebei hebben.” "Ik denk echt dat we het wel hadden kunnen redden.”

Ik hou mijn adem in. Dit is niet wat ik wilde, dit is het gesprek dat ik wilde vermijden. “Maar we zijn wel uit elkaar." Voeg ik eraan toe. "Kun je nu voor 1x eerlijk zijn met wat je voelt? Alsjeblieft?” vraagt hij, met hoopvolle ogen.

Ik zucht. Vooruit dan maar, denk ik bij mezelf. “Ik mis je.” “Soms heel erg.”

Hij is stil. “Daar komt het allemaal op neer.” Ga ik verder. “Het missen is heel ingewikkeld, omdat ik denk dat het komt uit een plek van eenzaamheid en het verlangen naar de geborgenheid die een relatie heeft.” “Ik vind het lastig het missen los te zien van jou, omdat het voelt alsof ik jou en wat we hadden heel erg mis.” “En we kunnen niet meer bij elkaar komen..”

“Waarom niet?” Onderbreekt hij.

“Omdat ik dus niet weet of ik jou echt mis, of het idee van jou.” “En ik heb het daarbij ontzettend verpest. Dus als we beiden weer terug bij elkaar wilden komen, zou het toch niet kunnen.”

“Verpest?” Vraagt hij.

Ik duw mijn lippen op elkaar, wetende dat ik het nooit naar hem zou kunnen uitspreken, dan breek ik iets wat nooit meer hersteld kan worden. Ik heb spijt dat ik het heb gezegd en blijf nors voor me uit kijken. Voor nog geen miljoen ben ik nu eerlijk tegen hem.

“Dat doet er niet toe.” Pers ik net tussen mijn lippen uit. Ik gooi mijn peuk op de grond waarna ik hem uitmaak met de hak van mijn gymp. Hij grijpt me bij mijn arm. “Ik kan me niet voorstellen dat jij ooit iets zou kunnen doen wat ervoor zorgt dat ik je niet meer in mijn leven wil hebben.” Ik kijk naar hem omhoog en zijn blik vangt de mijne.

Voor ik het weet druk ik mijn lippen op de zijne. Het regent nog net iets harder dan net. Ik open mijn ogen, maak me los van zijn gezicht en mijn blik tuurt naar binnen. De barman kijkt naar ons, met een bezorgde blik. Hij lacht voorzichtig. Het is inmiddels tien voor 1, die trein kan ik niet meer halen.

Ook dat zal ik hem niet vertellen.