De pester

Ralph de Wilde haalde opgelucht adem toen de bel ging. Eindelijk waren ze vrij. Een dag van vier uurtjes leek voor hem langer te duren dan een dag tot het achtste. Op dit vlak was hij echt het tegenovergestelde van zijn klasgenoten. Die dartelden in het rond alsof ze de hoofdprijs hadden gewonnen. Het kon hem niet schelen. Of school nu acht uur duurde, of vier uur, het was allebei gewoon té lang. Nu in ieder geval zo snel mogelijk naar huis. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Richella Wagner uit haar lokaal komen. Ze mocht hem absoluut niet zien. Dan zou hij nog later thuiskomen. Hij glipte tussen Pieter en Ryan door en stormde de trap af. Hij zag haar zoekend rondkijken. Hij haalde zijn jas uit zijn kluis en liep naar zijn fiets. Vanuit de verte zag hij Madelyn prutsen met haar fiets. Ze was ook zo’n klungelig persoon!
‘Hé Mad, laat me je een handje helpen!’ Hij grijnsde toen hij Madelyn geschrokken zag opkijken. De zijkant van haar hoofd was beplakt met een wit verband. Bij de randen zag hij nog wat blauwe en rode plekken.
‘W…waarom?’ Ze had haar sleutel in het slot gekregen en trok haar fiets uit het rek.
Ralph trok de fiets hardhandig naar achteren.
‘Is hij nog heel? Het verbaasd me!’
Madelyn zei niets, maar liep langs hem. Dat kon hij natuurlijk niet zo laten gaan. hij stak zijn voet uit. Haar lippen weken uiteen en hij keek haar uitdagend aan. Haar gezichtje werd bleek. Was zijn gezicht zo eng? Eigenlijk was ze best knap, maar hij had er nooit aan toegegeven. Ze was al vanaf het begin van het jaar zijn doelwit geweest. Waarom had hij nooit geweten.
‘Hé Madelyn, je hebt toch wel een leugentje gebruikt tegen je papsie en mamsie? Ik heb namelijk geen zin om op het matje te komen!’ Dreigend schudde hij zijn vinger voor haar gezicht.
‘Nee….ik…ik bedoel, j…ja.’
Eigenlijk hield hij nu zichzelf op, maar dat kon hem niet schelen. Madelyn had soms gewoon een duwtje in haar rug nodig. Misschien moest hij die haar wel persoonlijk geven. Ze liep het fietsenhok uit en Ralph duwde haar hardhandig in haar rug.
‘Zo, dat duwtje kon je vast wel gebruiken! Of moet ik je ook nog helpen opstappen?’
Op de achtergrond hoorde hij de jongens lachen. Madelyn keek om. Helaas zag hij nog net de tranen die in haar ogen brandden.