De vastloper (tussen geven en nemen)

Sinds gisterochtend zit ik in een roes. Een waas waar ik af en toe voor een paar minuten uit stap, maar hij blijft nog hangen. Het ene moment echt heel vervelend, het andere moment geef ik er aan toe en is het minder storend. Een roes waar ik me stil, klein en verslagen voel. Niet verwijtend en ook niet geheel verkeerd. Wel vragen oproepend en lastig om mijn concentratie op andere dingen proberen te richten. Rillen is dat wat ik continu doe. Nu is het koud, maar ook weer niet zó koud dat ik het op geen enkele manier warm zou kunnen krijgen. Nee rillen en stijve spieren door gedachten, flashbacks en onbekende angst. Misschien rillen door woede. Ik weet het niet.

De vastloper kwam voort uit een geweldig mooie situatie. Dat is juist het vervelende. Geen trigger in woorden die ik al vaker te verwerken krijg, maar juist een goede en ontspannen sfeer. Misschien dat hij daarom zo belachelijk hard aan komt.

Hij die gaf en ervoor zorgde dat ik enkel hoefde te nemen. Iets wat nieuw is, totaal nieuw en een heerlijke ervaring. Genietend en zwijgend laat ik het over me heen komen. Het is perfect en hij vindt het super om te mogen doen. 'Ik denk dat dit het leukste is om te doen'. We kijken elkaar lachend aan en hoeven niets te zeggen. De ogen en de stralende koppies is voldoende.
De rollen draaien om en het is mijn tijd om te geven. Ja ik ben goed in geven. Altijd geweest. Wanneer een ander iets wil of iets van me vraagt zal hij/zij nooit een nee van me krijgen. Althans. Voorheen niet. Tegenwoordig denk ik beter na en speelt er een stukje zelfbescherming op, zo af en toe. Maar wanneer ik kan zal ik altijd voor een ander opstaan. Deze geven is anders. Nouja. Dat wordt het omdat mijn lichaam het totaal niet eens is met mijn actie. Er is storing en de communicatie tussen verschillende lichaamsdelen, gedachten en uitvoering van mijn wil hapert. Een blokkering. Een naar gevoel overvalt me. Stilte, leegte en een klein wordende ik probeert in stilte te verwerken wat er gebeurt. Een antwoord komt er niet. Wel schieten er beelden langs, hoor ik stemmen in mijn hoofd en voel ik een strelende hand over mijn arm gaan. Het is zo verschrikkelijk dubbel dat ik het niet kan plaatsen.

Hij zo lief en zorgzaam. Geen enkele slechte bedoeling en alle ruimte gevend. Waarom moet ik bij hem dan vastlopen. Waarom kan ik niet doen wat ik graag wil. Om hem ook te geven. Hem te laten nemen. Daar waar hij slecht in is. Om hem te laten ervaren hoe het is.

Het gevolg is een gesprek waar ik zelf bang van word, omdat het zo goed is. Zo direct en eerlijk. Zo open en doordacht. Tijd nemen we, omdat we elkaar daarmee geven. Antwoorden zoeken en samen deze situatie zo goed mogelijk te bespreken.
'Ga even lekker douchen, neem even je tijd alleen' waarna hij me op ligt te wachten en mijn rillende lichaampje in zijn armen sluit.

Wat tref ik het met deze jongen.
En wat gun ik hem zo verschrikkelijk erg dat hij zal leren en kunnen en mogen nemen.

05 feb 2012 - meld ongepast verhaal

Past&Today, vrouw, 33 jaar

Gewoon ik zondag 05 februari 2012 20:11
Je had het met jouw verleden en (zeer) negatieve ervaringen niet beter kunnen treffen dan dit, een jongen die het wél eerlijk speelt, die jou wél ruimte geeft, die jou wél de rol van mens toedicht en niet enkel de rol van 'gemakkelijk speeltje om tot bevrediging te komen'. Koester dat. Zoals je nu ook doet. Maar dwing jezelf niet tot iets onmogelijks. Dat hij je zoveel ruimte geeft zegt veel positiefs over hem, maar dat maakt niet dat jij maar stande pede je verleden los kunt laten. Hoe dan ook zal dit in stappen moeten gaan, dit is geen alles-of-niets-situatie, óók niet met de liefste jongen die je je kunt wensen. Hij zal dit ook begrijpen als hij om je geeft. Dus stel jezelf geen vragen als; 'waarom moet ik bij hém vastlopen?'. Want dit had je niet kunnen voorkomen. En hij ook niet. Zeg tegen jezelf: 'Oké, ik loop nu vast. Ik mag nu even alleen zijn. Hij zal me helpen verder gaan, verder te komen, de volgende stap in dit leven te nemen.' En uiteindelijk zul je, door positieve associatie met seksgerelateerde zaken, minder vastlopen. Dit heeft echter tijd nodig, en ik vind dat je aan jezelf verplicht bent die tijd ook te nemen, want dat heb je nodig, dat moet je jezelf gunnen. Niemand kan zomaar over structureel seksueel misbruik heenstappen alsof het niets is. Het is geen vage schim uit je verleden, nu althans nog niet, het is iemand van vlees en bloed die nog steeds om je heen is, hoe kun je van jezelf vragen dat je níet zou vastlopen bij een andere jongen met al die vreselijk nare beelden en geluiden en herinneringen in je hoofd? Ik vind het al knap tot waar je gekomen bent met jouw ervaringen.

Geef jezelf de tijd. Ik kom het hier nog duizend keer herhalen totdat je er ook in gelooft. Het is niet gek dat je meer moeite hebt met geven dan met nemen, want je hebt altijd moeten geven. Tegen je vrije wil in. Dat is niet niks. Vraag niet van je lichaam om je hier meteen overheen te moeten zetten. Dat zou niet eerlijk zijn.

Maak gebruik van de situatie, een jongen met begrip, met respect, empathie, en oefen, leer. Leer dat de ervaring ook positief kan zijn, en dat dit in stappen beter zal gaan.

Succes

O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )

vorige volgende