De vloek van de uitkering
“Je moet het allemaal lekker zelf weten maar de rode draad van mijn reactie is dat ik hard werk voor mijn centen, ik ben bij nul begonnen. Jij krijgt een uitkering en hoeft er enkel voor adem te halen.”
Je komt ze regelmatig tegen op social media, dit soort opmerkingen. Ik zou me er inmiddels tegen gewapend moeten hebben, maar het raakt me toch keer op keer.
Ook al was het niet tegen mij gericht: de opmerkingen geven me het gevoel een mindere mens te zijn en nog net geen uitschot van de samenleving. Mijn bestaan wordt nog net getolereerd, zolang ik me aan de regels hou. Vooral onzichtbaar blijven en je mond houden, je hebt geen recht tot meepraten want als je je eigen broek niet op kunt houden tel je niet mee. Een ander moet immers “krom liggen” om jou te huisvesten, te kleden, voeden en erger nog: jouw pleziertjes mogelijk te maken! Dan mag je alleen maar dankbaar zijn en ook al is het tegen beter weten in: heel hard je best doen.
Mogelijkheid zelfstandig via creatieve wegen aan een bescheiden inkomen te komen zijn er niet dankzij het ingewikkelde systeem van regels, vergunningen, belastingen, enz. Alles moet geregistreerd en gecontroleerd, en als het je beangstigd overal aan te moeten voldoen en geen “crimineel” te zijn, kan dat je behoorlijk ontmoedigen. Vroeger kon je tenminste nog een rustig, armzalig maar zelfstandig leven leiden in een eigen gebouwde plaggenhut. Je voedsel verbouwen op een bescheiden akkertje, zij het op de meest schrale grond. Ruimte is duur in Nederland tegenwoordig en waar haal je het geld vandaan als je slechts een uitkering hebt? Een lening krijg je ook niet. Volkstuinen hebben tegenwoordig wachtlijsten.
Je moet in de pas lopen in Nederland, al van jongs af aan. Ben je anders en lukt je dat niet ook al wil je dat graag, dan loop je grote kans de boot te missen. De eerste 25 jaar van je leven zijn cruciaal voor de rest van je carrière. Als daar iets spaak loopt of je bent wat trager dan de rest, dan wordt het wel heel moeilijk er daarna nog iets van te maken.
Lukt het niet? Dan moet je hulp aanvaarden en daar is zogenaamd niets mee. Maar je redt het niet op eigen houtje (zoals al die anderen) en dat dat afbreuk doet aan je eigenwaarde, daar moet je maar mee leren leven. Een ander betaald immers voor jou. Goedbedoelende coaches hebben geen idee wat het met je doet als je begeleid aan de slag te moet. Deels komt dat natuurlijk ook door de schijn die je zelf ophoudt om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. De hoop dat het dan dit keer dan wel lukt, ze een keer zullen verdwijnen en dat iedereen een keer zal vergeten hoe je ooit “aan het handje van de coach” op de werkvloer bent terecht gekomen. Aan de kleine dingen merk je jammer genoeg toch keer op keer dat dat niet het geval is.
Stribbel je tegen, zie je geen fiducie in de plannen van jobcoaches, dan wordt je als onwillig bestempeld. Dat angst de grootste drijfveer is van je tegenstribbelen komt niet in ze op, dat moet je echt benoemen. Na drie keer "ja maar" zeggen ben je eerder lastig, wil je zogenaamd niks en vind je het wel best zo. Ze hebben echt geen idee...
Pfff, laat ik maar ophouden. Zo frustrerend allemaal!
Je komt ze regelmatig tegen op social media, dit soort opmerkingen. Ik zou me er inmiddels tegen gewapend moeten hebben, maar het raakt me toch keer op keer.
Ook al was het niet tegen mij gericht: de opmerkingen geven me het gevoel een mindere mens te zijn en nog net geen uitschot van de samenleving. Mijn bestaan wordt nog net getolereerd, zolang ik me aan de regels hou. Vooral onzichtbaar blijven en je mond houden, je hebt geen recht tot meepraten want als je je eigen broek niet op kunt houden tel je niet mee. Een ander moet immers “krom liggen” om jou te huisvesten, te kleden, voeden en erger nog: jouw pleziertjes mogelijk te maken! Dan mag je alleen maar dankbaar zijn en ook al is het tegen beter weten in: heel hard je best doen.
Mogelijkheid zelfstandig via creatieve wegen aan een bescheiden inkomen te komen zijn er niet dankzij het ingewikkelde systeem van regels, vergunningen, belastingen, enz. Alles moet geregistreerd en gecontroleerd, en als het je beangstigd overal aan te moeten voldoen en geen “crimineel” te zijn, kan dat je behoorlijk ontmoedigen. Vroeger kon je tenminste nog een rustig, armzalig maar zelfstandig leven leiden in een eigen gebouwde plaggenhut. Je voedsel verbouwen op een bescheiden akkertje, zij het op de meest schrale grond. Ruimte is duur in Nederland tegenwoordig en waar haal je het geld vandaan als je slechts een uitkering hebt? Een lening krijg je ook niet. Volkstuinen hebben tegenwoordig wachtlijsten.
Je moet in de pas lopen in Nederland, al van jongs af aan. Ben je anders en lukt je dat niet ook al wil je dat graag, dan loop je grote kans de boot te missen. De eerste 25 jaar van je leven zijn cruciaal voor de rest van je carrière. Als daar iets spaak loopt of je bent wat trager dan de rest, dan wordt het wel heel moeilijk er daarna nog iets van te maken.
Lukt het niet? Dan moet je hulp aanvaarden en daar is zogenaamd niets mee. Maar je redt het niet op eigen houtje (zoals al die anderen) en dat dat afbreuk doet aan je eigenwaarde, daar moet je maar mee leren leven. Een ander betaald immers voor jou. Goedbedoelende coaches hebben geen idee wat het met je doet als je begeleid aan de slag te moet. Deels komt dat natuurlijk ook door de schijn die je zelf ophoudt om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. De hoop dat het dan dit keer dan wel lukt, ze een keer zullen verdwijnen en dat iedereen een keer zal vergeten hoe je ooit “aan het handje van de coach” op de werkvloer bent terecht gekomen. Aan de kleine dingen merk je jammer genoeg toch keer op keer dat dat niet het geval is.
Stribbel je tegen, zie je geen fiducie in de plannen van jobcoaches, dan wordt je als onwillig bestempeld. Dat angst de grootste drijfveer is van je tegenstribbelen komt niet in ze op, dat moet je echt benoemen. Na drie keer "ja maar" zeggen ben je eerder lastig, wil je zogenaamd niks en vind je het wel best zo. Ze hebben echt geen idee...
Pfff, laat ik maar ophouden. Zo frustrerend allemaal!
08 jun 2022 - bewerkt op 09 jun 2022
- meld ongepast verhaal
-
Nightdream
woensdag 08 juni 2022 17:06
Ik denk dat mensen zo eenvoudig over uitkeringen oordelen, komt omdat het lastig is om de verschillende type mensen te onderscheiden die een uitkering hebben. Ik ben een groot voorstander van een uitkering, wanneer je bijvoorbeeld even geen baan hebt en zoekende bent naar iets anders, of wanneer je om gezondheidsredenen niet kan werken. Vaak is het complex waarom iemand een uitkering heeft. En inderdaad: de regels maken het er niet gemakkelijker op.
Ik ken meerdere mensen die echt niet anders kunnen. Of, die heel graag anders willen, maar waarbij het ook niet lukt. En voor hen ben ik blij dat ze tenminste steun krijgen vanuit de overheid. Met hen leef ik mee.
Aan de andere kant heb je ook mensen die er bewust voor kiezen om van een uitkering te leven. Ik zie en spreek ze hier in mijn buurt geregeld. Ze zitten liever in hun voortuin, met een halve blik bier naar Nederlandstalige muziek te luisteren. Ze vertellen vol trots hoe ze mazen in de wet hebben gevonden, waardoor ze ook niet op hun vingers worden getikt. Ze solliciteren op banen waarvan ze weten dat ze er nooit aangenomen worden. Want: dan hebben ze de sollicitatieplicht ook weer gedaan.
En als ik naar die types kijk of met ze praat, kan ik niet anders dan inderdaad iets denken als: ‘wat een uitschot.’ En het is extra frustrerend als je ziet hoeveel belasting je als ondernemer moet dokken en tegelijkertijd realiseert: dit soort lui worden hiermee betaald. Veel werkende mensen zullen soortgelijke frustraties voelen. Maar het is nooit goed om iedereen over één kam te scheren. Elke situatie is verschillend.
Uiteindelijk is het altijd heel makkelijk oordelen over een situatie waar je zelf niet in zit. Tot je er wel zelf in zit. Dan is het opeens heel andere koek. -
Phlo (opgeheven op 06-12-2022)
woensdag 08 juni 2022 17:28
uffgh laat die blaaskaak lekker niks van de wereld weten joh! Hij heeft duidelijk en wederom geen idee dat de vork uberhaupt een steel heeft, laat staan hoe die dr in zit. Of zo.
Je doet het goed zo voor jezelf.
-
Intarsia
woensdag 08 juni 2022 20:34
@Nightdream: Maar hoe weet je die mensen er bewust voor kiezen om van een uitkering te leven? Hoe weet je dat ze liever in hun voortuin, met een halve blik bier naar Nederlandstalige muziek te zitten te luisteren? Denk je niet dat iedereen het liefst succesvol is, trots wil zijn en gewaardeerd wil worden? Dat ze het diep in hun hart ook niet liever anders hadden gezien?
Hoe weet je dat als ze vol trots vertellen hoe ze mazen in de wet hebben gevonden waarbij ze niet op hun vingers werden getikt, niet gewoon wat pochen over hoe ze de wereld waarin ze geen kans kregen een hak zetten. Stoere praat in een groep mensen die allemaal in hetzelfde schuitje zitten?
Ik wil criminele zaken niet goedpraten, maar ik kan me voorstellen dat het een manier is om dan nog ergens bij te horen, hetzij dan wel bij "het uitschot".
Heb je "The Casual Vacancy" of "Een goede raad" van J.K. Rowling wel eens gelezen? Het heeft mij de ogen wel geopend.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 03 okt 2021 Cumbre Vieja
- O 23 sep 2021 Als je ziel pijn doet. ( 2 )
- O 15 sep 2021 Eelco Alta ( 2 )
- O 12 sep 2021 Du mos participere
- O 25 sep 2019 Het leven.
- O 20 aug 2019 Ik vind het heel erg wat je gedaan hebt. ( 1 )
- O 09 mei 2018 De moeite waard
- O 18 apr 2018 Eros en Agape ( 2 )
- O 16 feb 2018 Alles of niets
- O 26 jan 2018 Phoenix
- O 21 jan 2018 Wild paard ( 1 )
- O 20 jan 2018 Ik mis je.
- O 19 jan 2018 Jaloezilla ( 2 )
- O 18 jan 2018 Waarom