De zondes van dit tijdperk

Wat is normaal? Dat is de vraag die ik altijd direct aan mensen stel, zodra ze het over normaal hebben. "Ik wil een normale vriendin." of "Jezus, die is raar, waarom kan ze niet normaal zijn." of " Ik wil alleen maar normale vrienden." Want wat is nou normaal? Het is geen enkel vasthoudend punt. Cultuurverschillen, opvoeding, verandering van maatschappij zijn allemaal variabelen in het standpunt 'normaal' Het is geen richtlijn, het is eigen opinie waar mensen naar streven. Dat is altijd mijn overtuiging geweest.

Maar de laatste jaren vraag ik me af waarom er geen normaal kan zijn. Ik kijk naar het nieuws, ik lees de krant, ik kijk naar mijn omgeving en het enige wat ik kan denken is "Waarom kan er niet iets normaals zijn?" Waarom kunnen mensen niet allemaal volgens hetzelfde ethische standpunt kijken? Waarom kunnen mensen niet allemaal dezelfde definitie van goed en kwaad hebben?

Dan herinner ik mijn standpunt weer. Maar toch zou ik wel eens willen dat het anders was. Ik vraag niet dat alle mensen gelijk zijn. Alleen maar dezelfde normen en waarden hebben of in ieder geval in dezelfde marge liggen. Waarom is het namelijk zo moeilijk om allemaal te denken dat het inderdaad slecht is om je tweewekenoude dochtertje te verkrachten? Veel mensen denken dat het slecht is, maar toch heeft het er die man die toevallig zelfs bij mij in de stad woont, er niet van kunnen weerhouden.

Waarom is het zo moeilijk om allemaal te denken dat het slecht is om invalide mensen te overvallen en als ze niks hebben om dan diegene haar hondje op te hangen en te vermoorden? Veel mensen denken dat dat slecht is, maar schijnbaar niet genoeg? Waarom moeten er mensen zijn, die niet denken dat het slecht is, om door moord en doodslag, mensen te overtuigen van hun geloof? Wat is er zo moeilijk aan om net als de miljoenen anderen van je geloof, je geloof vreedzaam te belijden? En dan heb ik het niet alleen over de Islam, maar net zo goed over Katholicisme of Christendom.

Wat is er ook zo moeilijk aan om niet meteen vast te houden aan een oordeel dat word opgedrongen door de maatschappij? Waarom volgen mensen andermans mening en kan je je eigen mening niet vormen? Stereotypes zijn zo walgelijk en toch leeft bijna iedereen erna. Mensen die dik zijn, zijn dom en lui. Mensen die accountant van beroep zijn, zijn saai en voorspelbaar. Rocksterren zijn wild en aggressief. Waarom kan niemand geloven dat iedereen individueel is?

Normen en waarden. Twee walgelijke woorden die tegenwoordig maar lukraak in de mond genomen worden, zonder duidelijke toedracht waarom ze in de mond zijn genomen. Of ze zeggen het, met veel gezwets erom heen en als je uiteindelijk de betekenis van alle moeilijke woorden, die politici gebruiken, heb ontrafeld, dan blijkt dat ze niet eens accuraat een mening kunnen opbouwen.

En waarom krijgen jongeren alles over zich heen, als de normen en waarden om ons heen veranderen? Hoe vaak ik niet al "De jeugd van tegenwoordig!" heb gehoord? Als kind zijnde, wil je nooit op je ouders lijken, maar schijnbaar is het bijna onvermijdelijk, want waren de opa's en oma's van tegenwoordig niet degene, die heupzwingend op Elvis werden veroordeeld door hun ouders? Misschien hebben wij nu ook andere problemen voorthebracht in de wereld, maar uiteindelijk zijn de generaties voor ons, al degene die het in werking hebben gezet.

Kinderen worden niet zomaar brutaal. Kinderen worden niet zomaar dieven, junkies of relschoppers zonder enige aanwijzing. Horen ouders dan ook niet een toon te zetten in de opvoeding? Niet iedere ouder kan er wat aan veranderen, maar er zijn net zoveel ouders die er wel wat aan kunnen veranderen.

Walgelijkheid overheerst de laatste tijd in dit tijdperk.