Deprimerend
Soms vraag ik me werkelijk af waarom ik me nog druk maak om de mening van andere mensen. Ik probeer het van me af te schermen. Ik wil er niet meer naar luisteren en ik snap ook werkelijk niet waarom ik het nog lees. Berichtjes van mensen achtergelaten op mijn profiel op Zaanzone, wat al vrij sneu is. Ik kom er niet meer zo vaak, voornamelijk omdat het overgrote deel puberaal en hersenloos is.
Waarom kan ik dat allemaal verstandelijk bedenken, maar niet qua gevoel. Ik heb zin om te huilen, maar uiteindelijk weet ik dat ik dat niet doe. Wat heeft het voor zin. Mensen zullen altijd zo oppervlakkig zijn, dat ze niet verder kijken dan hun neus lang is. Ik zal altijd wel worden gekwetst, enkel en alleen omdat ik te dik ben voor deze graatpakkenhuis-maatschappij. Ik zal degene zijn die het laatste lacht en niet die stomme kuttekoppen.
Alles doet zeer op het moment en ik voel me niet lekker, al het hele weekend niet. Ik zit weer achter de computer, bedenk me dat ik vandaag maar eens naar Zaanzone moet gaan surfen. En dan heeft zo'n sufnerd van 17 een berichtje achtergelaten wat me pijn doet. Ik ben niet eens boos op hem, maar wel op mezelf. Hoe kan ik hem mij laten kwetsen? Wanneer gooi ik die muur eens omhoog? Wie wil me dat leren?
Ik vraag me na een jaar nog steeds af of het wel zin heeft gehad. Die reanimatie? Wat ben ik er mee opgeschoten, wat zijn jullie ermee opgeschoten? Niks. Ik wil weg, vluchten uit deze stad. Vluchten uit dit postuur en soms wens ik wel eens, dat ik zo'n dom breezertje mag zijn, zodat het enige waar ik me druk om hoef te maken mijn haarkleur en de grootte van mijn oorhoepels.
papilion, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende