Maar hoe?

Over het algemeen ben ik iemand die mezelf veelvuldig analyseert, conclusie's trek die al heel lang duidelijk waren voor anderen. Of misschien zelfs niet. Over het algemeen heb ik altijd de kleinere subproblemen genomen om te analyseren. Of waarvan ik dacht dat het een groot probleem was, maar uiteindelijk iets is wat niet belangrijk is, maar wat ik alleen maar belangrijk maak.

Analyseren gaat me redelijk af, het onder woorden brengen minder en de oplossing ten uitvoer brengen minder. Op dit moment heb ik wederom een conclusie getrokken over iets wat al jaren in me rondspeelt.
Of ik het goed onder woorden kan brengen is een tweede, maar het is maar beter als het eruit is, niet waar?

De jaren tot mijn tiende levensjaar waren redelijk gelukkig, voor zover ik me kan herinneren, want veel weet ik er niet meer van. Maar ik kan me indenken, dat alles nog niet zo verneukt was als daarna. Vanaf mijn tiende levensjaar tot mijn 18e heb ik altijd voor iedereen gezorgd. Dat weet ik wel. Veel gaten vallen in mijn jeugd, omdat ik het niet wil of kan herinneren.

Ik zorgde voor de kinderen, het huishouden, mijn ouders. Ik was een zogezegde mantelzorger voor mijn moeder. Ik heb alles gedaan. Ik heb mijn dromen opzij gezet voor hun geluk, dat van mijn broertjes en zusjes nog meer dan voor mijn moeder. Hoewel ik wel geaccepteerd wilde worden door mijn moeder.

Op mijn 18e kon ik het niet meer aan en ben ik weggegaan. En is het slechter gegaan met me. Ik heb dat geweten aan het feit dat ik nu doelloos was, geen zorg meer. Ik moest het zelf rooien.

Ik ben nu tot de conclusie dat het andersom is. Er zorgt niemand voor mij op de manier dat ik dat wil. Ik wil dat iemand voor me zorgt en daarom stel ik me zo kwetsbaar op en laat ik de problemen binnen, hopend dat iemand ze wegneemt. Me veilig laat voelen.

Tegelijkertijd blijft het deel in me dat niet gekwetst wil worden en dus ook niks loslaat, waardoor je uiteindelijk een vreemde combinatie krijgt, dat ik ben.

Ik ben geen heilige en ik kan van alles bedenken, waardoor ik onschuldig zou lijken. Vaak doe ik het wel. Uiteindelijk om conflicten te voorkomen of iets dergelijks. Ik weet niet hoe het komt dat ik zo ben, maar ik weet wel dat er een einde aan moet komen. Maar hoe?