De zwaarste lessen gaan naar de beste leerlingen

De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik nergens meer controle over heb.

Juist nu ik dacht dat alles zo goed gaat, valt alles in duigen..
Op stage heb ik mijn opdrachten af, en alles voldoende afgerond.
Op school probeer ik me nu 100% in te zetten, maar mijn motivatie is erg achteruit gegaan.
Ik ben een aantal keer afwezig geweest op school. Met sinterklaas, de dag van de aangifte en een keer toen ik ziek was.

Nu heb ik een email gekregen van een docent, dat ik het op deze manier niet haal.
Dat was een klap in mijn gezicht, want ik vond dat ik juist beter mijn best deed.
Ik ben naar mijn klasgenoten gegaan en vroeg of iemand me kon helpen. Geen respons.
Zelfs niet van mijn vriendin, die ik de nacht ervoor nog zelf onderdak heb geboden.
Ik moet al een half jaar over doen en probeer het beste eruit te halen.
Ik knok er echt voor.
Terwijl anderen bijna altijd afwezig zijn omdat zij geen zin hebben, maar volgende maand hun diploma mogen ophalen!

Momenteel woon ik in het huis van mijn stiefvader, het ging super maar nu woont hij al een paar weken weer in huis.
Mijn privacy is compleet weg. ik heb me ingeschreven voor een huis, maar momenteel heb ik alleen mijn studiefinanciering, en door de stage dagen zit werken er ook niet veel in.

En dan heb ik ook nog eens een moeder die me ieder uur van de dag belt. Waar ik ben, wat ik doe, etc.etc.
als ik niet opneem belt ze mij zo een keer of 6 en als ik dan nog niet terug bel dan belt ze de politie of gaat onderzoeken waar ik ben! Ongelofelijk!!

Ze heeft ook een sleutel van het huis en als ik dan terug kom van stage is mijn was opgehaald. Dat is soms wel handig, maar mijn gevoel van op mezelf is totaal weg.
Regelmatig ruimt ze de dingen op, alsof ik dat zelf niet kan en doe.
Dan staan de potten en pannen anders en kan ik niets meer vinden in het hele huis.
Zelfs mijn kamer heeft ze doorgezocht, veranderd en 'opgeruimd'!!

En dan begint mijn stiefvader te zeiken over een lampje die ik aan heb snachts, omdat ik geen zin heb om elke ochtend met mijn hoofd tegen de muur te knallen omdat ik net die laatste traptree over het hoofd zie.

En mijn liefdesleven loopt ook niet echt lekker.
Tussen mn vriend en mij wordt het steeds onmogelijker om samen te zijn. Gezien de thuissituatie van ons beiden, zitten we veel in de auto en rijden het land door om maar bij elkaar te kunnen zijn.
Het geld voor benzine raakt op, en iedere keer bedenken wat we nu kunnen gaan doen worden we ook niet beter van.
Hij heeft aangegeven te willen stoppen, maar mijn gevoel zegt steeds wat anders. Ik ben er nog niet klaar voor hem los te laten en ik mis hem gigantisch.

Ik heb op dit moment het gevoel dat ik niets in de hand heb, zelfs nu ik denk dat ik het juiste doe loopt alles mis..

Ik houd me vast aan de gedachte, De zwaarste lessen gaan naar de beste leerlingen..
Het zal wel zo moeten zijn.


Heerlijk zo'n klaagmuur!