Denkend

Hey y'all!

Uiteraard weer veel te lang geleden dat ik wat heb geschreven.
Het leven gaat zo z'n gangetje. Ik zit al vanaf november thuis. Voornamelijk problemen met school.
Ben over gestapt naar niveau 2 want ik trok het echt niet meer. Alles leek eindelijk weer op rolletjes te gaan tot dat mijn school begon te rotzooien in de zin van niks meer laten horen. Uiteindelijk was het Januari dat ik kon beginnen met mijn eind stage. Eindelijk dacht ik. Ik begon goed. Haalde al mijn competenties en deed wat er van me gevraagd wordt. Ik hoefde maar drie dagen in de week stage te lopen en de rest van de week werd qua uren er gewoon bij geteld omdat ik dan eerder klaar zou zijn. Helemaal mooi dus. Tot dat ik weer in mijn oude sleur terecht kwam. Ik had totaal geen motivatie meer. Ik wilde weg. Ik begon uitwegen te zoeken en smoesjes te verzinnen om later of niet naar m'n stage te gaan. Uiteindelijk liep het echt uit de hand. Ik moest nog maar 3 weken, ik had al mijn moed bij elkaar geraapt om mijn hele stage af te maken (ik moest 360 uur stage lopen, als ik dat niet deed, mochten ze me ook geen diploma geven. Logisch). Ik zou woensdag ochtend de studio over nemen omdat een collega van mij een dubbele afspraak had gemaakt. Ik baalde want ik had daar 1 totaal geen zin in natuurlijk en 2 was ik er ook nog totaal nog niet klaar voor. Dus bedacht ik weer een smoes. Ik moest en zou die ochtend naar de dokter gaan. Ik had al een tijd last van mijn handen met die kou, ze werden wit en al het bloed trok weg uit mn hand. Ik kon terecht. Ik belde die ochtend naar de winkel dat ik het niet zou halen omdat ik was vergeten dat ik nog een afspraak bij de dokter had staan. Was geen probleem zeiden ze. Oke, top. Dacht ik. Na mijn bezoek aan de dokter (bleek niets aan de hand te zijn) belde ik om te zeggen hoe het was gegaan en of ze me nog nodig hadden, dat was niet het geval, dus ging ik richting huis. Later die dag kreeg ik een onwijs boos telefoontje van mijn collega. De collega waarvan ik de opdracht van zou overnemen. Ze schoof al haar fouten op mij af. Ik werd echt boos op haar. Uiteindelijk hebben we het telefoon gesprek normaal kunnen afsluiten. Uiteraard durfde ik niet meer op mn stage te verschijnen. Hoefde blijkbaar ook niet meer toen ik een sms van de baas kreeg. 'Hoi Sanne, door een miscommunicatie kun je hier niet meer terecht. Sorry.' Klaar. Dat was het. Meer niet. Een sms. Ik storte bijna letterlijk in elkaar. Ik werd zo hopeloos. Het begon er ondertussen op te lijken dat ik mijn schooljaar niet mocht af sluiten. Gelukkig had ik een schat van een stagebegeleider die had kunnen regelen dat ik klaar was. Ik hoefde geen stage meer te lopen. HET WAS BIJNA KLAAR! Nu alleen examens nog. Ze zouden me op de hoogte houden. Oke, top! Na een maand niks gehoord. Ik mailen, geen reactie. Natuurlijk niet.

Het was April, ondertussen had ik me aangemeld voor mijn nieuwe school, waar ik inmiddels ook voor aangenomen ben (Leisure & Hospitality -> recreatie opleiding). Het werd nog spannend. Ik had nog niet genoeg doorzettingsvermogen getoond. Ik zou mijn examens moeten gaan halen van mijn nieuwe docenten. Zo gezegd, zo gedaan. Vader in geschakeld, de directeur ingeschakeld en toen het ineens allemaal wel. Voor ik het wist kon ik examens doen. En nu. Examens zijn gedaan. Zomerbaantje kom in aantocht, maar een diploma? Nog steeds niet. Wat dat met die school is? Geen idee. Het is nog net niet een maand geleden. Ik zou weer op de hoogte gehouden worden. Uiteraard heb ik al gemaild, maar niks. Ergens moet ik het er ook gewoon bij laten zitten. M'n examens zijn gedaan. Ik kan en hoef niks meer voor die school te doen. Klaar. Mocht ik nog een blaadje krijgen met Gefeliciteerd, Geslaagd Niveau twee, medewerker fotografie, dan is het mooi, maar voor nu reken ik er niet meer op.

Wat een verhaal. Ik moest het kwijt. Dan kan ik het beter typen dan schrijven!
Voor de rest, met mijn liefdes leven lijkt het wel op mijn eigen leven. Het is niet voor uit te branden. Niks. Maar nou moet ik wel zeggen dat ik Mister Right nog niet echt de kans heb gegeven om me te ontmoeten. Sorry Mister Right, ik ben er echt, en volgens mij ben jij er ook echt, alleen duurt het allemaal even wat langer, I guess.

TOEDELS KUS