Deze post is verre van ...

... vervelend.

Om even NIET over vervelende dingen te schrijven.

Eigenlijk schrijf ik hier niet vaak over vervelende dingen. Ja, ik schrijf over de tandarts. Ja, ik schrijf dat hij er niet was. Ja, ik schreef op 17 maart datgene wat zich vandaag heeft herhaald, al was de derde mij ditmaal dierbaarder dan de ander. Maar daar heb ik het niet over.

Ook niet ga ik schrijven over mijn krampende buikpijnen, mijn vervolgonderzoek bij de gynaecoloog dat opnieuw hetzelfde uitwees en de bergen huiswerk die nog op me staan te wachten vóór het eindexamen.

Waar kan ik dan wel over schrijven, zou je denken? Wat zou ik op dit moment willen schrijven wat niet vervelend is, maar wat ik later wel zou willen teruglezen en zeggen: 'haha, zo schreef ik toen, nu schrijf ik veel beter'. (Is het mogelijk om beter te schrijven? En als ik dan beter schrijf, dan schrijf ik vast héél goed. Dan is het de hoogste tijd voor mijn boek met allemaal vervelende dingen. Een boek dat niemand leest maar mij wel trots brengt omdat ík het geschreven heb... Oké, genoeg met het egoïsme.)

Hij was er dus weer niet. Ik vond het jammer dat hij er niet was; dat was vervelend. Maar wat als hij er wel was geweest? Ik had geen van mijn fantasieën waar kunnen maken en dat zou me nog bedroefder gemaakt hebben. (We lopen samen naar zijn auto, staan gelijkertijd stil en kijken diep in elkaars ogen. De zijne twijfelen, de mijne hunkeren. Ik streel zijn wang en er verschijnt een glimlach rond zijn lippen. Dit is ook wat hij wilde, al heel erg lang. Het moment is fantastisch, maar het blijft bij een moment. Het volgende moment komt pas een week later, maar ik ga nu geen 'wordt vervolgd' zeggen.) Vandaar dus dat ik dit feit niet als vervelend beschouw, maar als een goed onderwerp voor mijn steeds verder gaande fantasieën, die ik vanwege mijn hevige buikpijnen grondig uitoefen terwijl ik 3 dagen thuis op de bank hang. Als ik vannacht nu eindelijk weer eens een paar uurtjes kan slapen, hoop ik deze geweldige droom vaak opnieuw te beleven.

Mijn buurjongen is een loverboy. Althans, ik heb zo het vermoeden. Ik zag hem laatst met een zonnebril op de passagiersstoel van een rode cabrio zitten, naast zijn net zo jonge, gladde vriend met zonnebril. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij deze 'gast' tegen is gekomen op het Luzac College (waar hij als dropout terecht kwam na het verkloten van zijn havo vanwege drugs en seks), maar ik houd het erbij dat hij een loverboy is. Jammer, ook hij is wel eens deel van mijn fantasieën geweest, maar nu denk je: 'wie niet?' en dat is waar.

Vrijdag ga ik naar Duitsland en ik ga Michelle bewijzen dat er wel leuke Duitse obers werken en ik ga ze allemaal versieren, echt waar. Vooral nu ik het geheim van de betadinezalf heb ontdekt (Het werkt echt, ik zie het! Joh, dan heeft de ander vast nog niet goed gekeken...) en ik mijn galajurk ga meenemen. Mijn galaschoenen stonden trouwens in de Vriendin, al waren ze ietsje anders en kwamen ze van de C&A, maar dat bewijst toch maar dat ik voor het eerst in mijn leven hippe schoenen heb gekocht! (Oké, hierbij geef ik niet af op mijn mening over mijn Geoxen, maar meer over die van de 'anderen'.)

Morgen ga ik naar het dorp en daar ga ik kopen: oordopjes voor mijn MP3-speler (voor als ze slechts klassiek draaien tijdens de 5-uurse busrit), iets eetbaars (voordat ze in dat kuuroord slechts kaviaar verkopen), een panty, foundation, batterijen en een cadeautje voor haar verjaardag. Dit houdt in: iets totally gemeens. Ik heb al een paar ideetjes, maar gemenere suggesties zijn ook welkom: zwarte permanent haarverf (ze is blond en zou NOOIT haar haren verven), make-up remover, Clearasil (maar dat duidt meer op de scheldwoorden), het Sonja Bakker boek (om dezelfde reden als de Clearasil), iets tegen zweetvoeten, etc.

Verder houdt er iemand van me. Eigenlijk wist ik dat al, maar ik kom er keer op keer opnieuw achter en ik voel me gevleid. Ze belde me, maakte briefjes tijdens mijn afwezigheid, stuurde de halve aardbol een über bezorgd mailtje over hoe het nu met me was en zei haar volleybal af vanwege mijn muziekexamen volgende week! I love her too!

Mijn muziekexamen. Ja. Ik heb dus nog maar 1 muziekles, morgen, dus eigenlijk moet ik wel naar school. Maar ik wil niet. Dus ik ga niet. Of ik ga wel. Nou ja, dat zie ik dus morgen wel. Maar ik vind de pianoleraar een zak, doordat hij ervoor gezorgd heeft dat ik het 2e deel van het klarinetconcert van Mozart niet op kan voeren. Verder is het jammer dat mijn laatste uitweg - 'de mevrouw met de fluit' - een geblesseerde hand heeft, maar het gaat wel goed komen. Ik ga ZOMBIE krijsen vanwege het teveel aan adrenaline op en onder mijn stembanden en ik ga me als een echte COWGIRL gedragen in MIJN song. Verder ga ik een beetje pielen en stoer doen tijdens het eindlied en wie weet speel ik nog een crazy stukje voor dat punt extra. Het wordt tof en ik slaag met een 8, dat moet. Als het een 7 is vind ik het trouwens ook niet erg.

Ik bedenk me dat dit voor niet iedereen (lees: zeer weinigen) een stuk is dat uitgelezen gaat worden. Net als de Max Havelaar van Multatuli, maar ik ben een volharder. Over 2 maanden heb ik hem uit, sure. Ook bedenk ik me dat het beter is weer iedere dag iets te schrijven, al was het de laatste dagen onmogelijk langer dan 2 minuten rechtop te zitten. Tot slot bedenk ik me dat ik maar hard mijn volglijst moet gaan bijlezen en de weinige contacten die ik hier gelegd heb dringend moet gaan bijwerken.

Dat was het dan. Helemáál niet zo vervelend, toch?