Dissociëren

Vandaag sprak ik voor het eerst in mijn directe omgeving uit dat dit is wat er de laatste tijd gaande is.
Niet in woorden maar in getypte letters. Naar hij die vanaf het begin af aan een klasgenoot van waarde is.
Net wat ouder dan de rest, recht voor z'n raap maar ook een goed luisterend oor.
Een goede combi voor iemand die het soms niet meer weet en een duw nodig heeft.
Uiteraard vindt hij me niet zo slim dat ik mijn tweede afspraak van therapie afgezegd heb, omdat hij het ziet als faalhazen. Prima dat hij het zegt. Zit misschien wel een kern van waarheid in. Dit was wel in gesproken worden maar anderhalf uur geleden ging het typend verder.

Het ging over het gevoel dat zo lamlendig is, waardoor er niets uit me komt en wat ik dan voel. Het is zo lastig, zo moeilijk uit te leggen en ik ben ergens 'blij' dat hij even de tijd had en nam. Dat hij vroeg hoe hij het dissociëren aan mij kan herkennen. Ik zou het niet weten. Ik merk het soms pas achteraf. Aan het einde van de les wanneer mijn klasgenoten opstaan en weglopen dat ik denk verrek.. ik geloof dat ik niet weet wat ik gedaan heb, wat er gebeurd en besproken is. Of later op de dag dat ik weet dat ik met iemand mee liep en ik vervolgens een stuk mis en ergens aan tafel zit.
'Jij onthoudt alles' kreeg ik van een dierbare te horen, niet lang geleden. Ik moest er om lachen. Ik onthou dingen ongeveer een week en dan verdwijnt het. Ik heb houvast aan md, mijn echte steunbieder wat geheugen betreft. Ik moet dingen terug zoeken om te weten wat de waarheid op dat moment was. Ik onthou dingen als ze me boeien of er toe doen en soms ook helemaal niet. Ik onthou onbewust belachelijk veel flashbacks die terug komen wanneer ik dissociër. Dat is vreemd. Ik verdwijn uit het nu omdat ik het te heftig vind of er een trigger voorbij komt en vervolgens beland ik in een situatie die een nog grotere strijd, angst, verdriet en verwarring met zich mee brengt.

Dissociëren doet iedereen, gewoon omdat het een overlevingstechniek is. De één doet het alleen meer dan de ander en sommigen doen het door een duidelijke reden/oorzaak. Om de waarheid niet mee te leven, om even een stukje zelfbescherming open te trekken en te verdwijnen naar een wereld die fijner is dan het nu op dat moment. Soms lijkt het me zo fijn om te dissociëren naar een speeltuin met hele hoge glijbanen waar ik als klein grietje met een grote glimlach vanaf raas en opgetogen roep 'jaaaaaaaa!!!!!! nog een keer!!'. De tegenstelling van de waarheid is dan behoorlijk hard wanneer ik bedenk, voel en ervaar dat ik op dat moment (bewust dan wel onbewust) een heel klein meisje ben dat zich in een hoekje gedrukt voelt met weinig dan wel geen kleren aan en handen die haar kant op komen, om over het mannelijk geslachtsdeel maar te zwijgen.

Ik ben er nog niet over uit geschreven. Het is nieuw, het komt steeds vaker voor en ik wil het zo snel mogelijk zelf weer overnemen, zelf de overhand hebben en houden. Ik ben ik en dat wil ik blijven. Een twintigjarige jonge vrouw die vecht voor de toekomst om een oprecht (echt) iemand te zijn. Omdat ze daar voor gaat.