Dit raakt me niet
Zeg dat het me niet raakt en ergens doet dat me ook niet maar bah.
Broer is gister thuis gekomen na een aantal dagen afwezigheid. Zij afwezigheid merk ik niet eens, het is éven ademhalen maar tegelijk op mijn tenen lopen omdat ik weet dat er dan continu mogelijkheden voor mijn ouders zijn om een gesprekje met mij aan te knopen. Die moeten er zijn maar ik kan het nu niet opbrengen, ik kan het nu niet voor elkaar krijgen en loop er dan ook wel voor weg denk ik ja. Als hij thuis is wil ik hier niet zijn en ben ik of op mijn kamer of met een vriendin te vinden elders buiten huis.
Vanmiddag kom ik thuis en vraag ik aan mijn moeder waar de anderen zijn. Twee werken en de derde, mijn broer, is weer weg voor een aantal dagen. 'wist je dat niet?! lekker gezellig'
De minuten er na waren vooral verwijtend en veel zeggende handelingen dat ik dat had moeten weten en dat het niet leuk is dat ik dat niet weet. Euhm.. communiceren doe en wil ik niet met hem, maar doet hij met mij. Dit keer heeft ook hij het blijkbaar laten zitten en wist ik het dus gewoon niet dat hij weer als cadeautje een aantal dagen weg is. Eerlijk; ik mis hem niet en zal het ook niet doen. Ergens doet dat echt wel zeer ja want het is en blijft familie, een broer en zou ik niets liever willen dan een goede band zoals ik dichtbij in mijn omgeving zie. Steeds vaker zie ik ook hoe kostbaar het leven ook is en wil ik dat ik dit over boord kan gooien en een goede band met hem op kan bouwen, neem ik mezelf kwalijk dat ik het zo lastig vind en het hem gewoon niet gun.
Ik moet stoppen met typen over hem en het nu situatie want het maakt me ziek. Opnieuw was ik tollend en niet scherp vandaag en mijn begeleiders op stage vonden me er zo goed uit zien. Het is zo'n groot toneelspel waar maar een enkeling door heen ziet en díe het zien maken zich grote zorgen. Steeds vaker zie ik in dat ze dat wel een beetje terecht is want dit kan gewoon eigenlijk niet.
Broer is gister thuis gekomen na een aantal dagen afwezigheid. Zij afwezigheid merk ik niet eens, het is éven ademhalen maar tegelijk op mijn tenen lopen omdat ik weet dat er dan continu mogelijkheden voor mijn ouders zijn om een gesprekje met mij aan te knopen. Die moeten er zijn maar ik kan het nu niet opbrengen, ik kan het nu niet voor elkaar krijgen en loop er dan ook wel voor weg denk ik ja. Als hij thuis is wil ik hier niet zijn en ben ik of op mijn kamer of met een vriendin te vinden elders buiten huis.
Vanmiddag kom ik thuis en vraag ik aan mijn moeder waar de anderen zijn. Twee werken en de derde, mijn broer, is weer weg voor een aantal dagen. 'wist je dat niet?! lekker gezellig'
De minuten er na waren vooral verwijtend en veel zeggende handelingen dat ik dat had moeten weten en dat het niet leuk is dat ik dat niet weet. Euhm.. communiceren doe en wil ik niet met hem, maar doet hij met mij. Dit keer heeft ook hij het blijkbaar laten zitten en wist ik het dus gewoon niet dat hij weer als cadeautje een aantal dagen weg is. Eerlijk; ik mis hem niet en zal het ook niet doen. Ergens doet dat echt wel zeer ja want het is en blijft familie, een broer en zou ik niets liever willen dan een goede band zoals ik dichtbij in mijn omgeving zie. Steeds vaker zie ik ook hoe kostbaar het leven ook is en wil ik dat ik dit over boord kan gooien en een goede band met hem op kan bouwen, neem ik mezelf kwalijk dat ik het zo lastig vind en het hem gewoon niet gun.
Ik moet stoppen met typen over hem en het nu situatie want het maakt me ziek. Opnieuw was ik tollend en niet scherp vandaag en mijn begeleiders op stage vonden me er zo goed uit zien. Het is zo'n groot toneelspel waar maar een enkeling door heen ziet en díe het zien maken zich grote zorgen. Steeds vaker zie ik in dat ze dat wel een beetje terecht is want dit kan gewoon eigenlijk niet.
10 sep 2012
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
maandag 10 september 2012 21:03
Misschien aangeven aan je ouders dat je ZELF aangeeft wanneer je klaar bent voor een gesprek, zodat jij niet eens op je tenen moet lopen omdat je bang bent dat ze je er op aan gaan spreken? Geeft wellicht wat ademruimte voor je?
En meis ; daar heb je het recht toe!
Je neemt het jezelf kwalijk dat je geen goede band hebt met je broer??
Gooi dat even heel snel in de prullenbak dat idee!
Hij moet jou eventuele vergeving keihard verdienen. En voorlopig zie ik geen enkele aanleiding voor je om dat te doen.
-
kruidje
maandag 10 september 2012 21:04
*Niet eens=niet STEEDS.
Pardon..
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )