Dood
Cara commentarius,
Wat als onze bewustzijn geen einde kent? Wat als het overlijdensproces slechts een veranderde bestaanswijze vormt met een verhoogd en verruimd bewustzijn dat overal tegelijk aanwezig kan zijn omdat het niet langer aan een lichaam gekoppeld hoeft te zijn? Wat als leven op aarde slechts een voorbereiding is op het hiernamaals? Wat als bewustzijn minder oppervlakkig is dan enkel een product is van onze hersenen? Wat als leven op aarde zoals wij het kennen gruwelijk en hartverscheurend is, maar wij dit niet onder ogen willen of misschien wel kunnen zien? Omdat het leven ondanks haar gezwoeg en teleurstellingen toch teder schijnt, en onze menselijkheid eeuwig als het gras? En hoe is het mogelijk verder te leven met een nieuwsgierigheid naar de dood, en als elke dag op aarde het langer uitstellen van een mooier bewustzijn lijkt?
Ik weet het gewoon even niet meer. Vragen spoken door mijn hoofd, en het dagelijks leven lijkt plots zo duister. Ondanks alle mooie momenten in het leven, is het gewoon gruwelijk dat we ervan moeten genieten als er een moment is dat we verbonden zijn, terwijl we eigenlijk allemaal in harmonie met elkaar zouden moeten staan. Ik voel me leeg, alsof ik zonder anderen niemand ben.
Begrijp me nu niet verkeerd, ik omarm het leven en geniet van iedere dag. Ik wil niet dood, integendeel. Maar ik vind het een verschrikkelijk ongemakkelijk idee dat het leven elk moment voorbij kan zijn, en ik weet simpelweg niet of ik nou echt bang hoef te zijn voor de dood. Ik heb altijd al een hekel gehad aan onwetendheid, en soms lijkt het me even gemakkelijker te overlijden dan een leven lang vergooien aan het twijfelen over het begrip 'dood'.
Usque cras,
Mundare
Wat als onze bewustzijn geen einde kent? Wat als het overlijdensproces slechts een veranderde bestaanswijze vormt met een verhoogd en verruimd bewustzijn dat overal tegelijk aanwezig kan zijn omdat het niet langer aan een lichaam gekoppeld hoeft te zijn? Wat als leven op aarde slechts een voorbereiding is op het hiernamaals? Wat als bewustzijn minder oppervlakkig is dan enkel een product is van onze hersenen? Wat als leven op aarde zoals wij het kennen gruwelijk en hartverscheurend is, maar wij dit niet onder ogen willen of misschien wel kunnen zien? Omdat het leven ondanks haar gezwoeg en teleurstellingen toch teder schijnt, en onze menselijkheid eeuwig als het gras? En hoe is het mogelijk verder te leven met een nieuwsgierigheid naar de dood, en als elke dag op aarde het langer uitstellen van een mooier bewustzijn lijkt?
Ik weet het gewoon even niet meer. Vragen spoken door mijn hoofd, en het dagelijks leven lijkt plots zo duister. Ondanks alle mooie momenten in het leven, is het gewoon gruwelijk dat we ervan moeten genieten als er een moment is dat we verbonden zijn, terwijl we eigenlijk allemaal in harmonie met elkaar zouden moeten staan. Ik voel me leeg, alsof ik zonder anderen niemand ben.
Begrijp me nu niet verkeerd, ik omarm het leven en geniet van iedere dag. Ik wil niet dood, integendeel. Maar ik vind het een verschrikkelijk ongemakkelijk idee dat het leven elk moment voorbij kan zijn, en ik weet simpelweg niet of ik nou echt bang hoef te zijn voor de dood. Ik heb altijd al een hekel gehad aan onwetendheid, en soms lijkt het me even gemakkelijker te overlijden dan een leven lang vergooien aan het twijfelen over het begrip 'dood'.
Usque cras,
Mundare
20 okt 2012 - bewerkt op 20 okt 2012
- meld ongepast verhaal
-
Evanescere
zaterdag 20 oktober 2012 21:48
Wauw. Ontzettend herkenbaar. Mooi stuk!
-
Mundare
zaterdag 20 oktober 2012 22:05
Ahw, bedankt.
-
Feather__
zaterdag 20 oktober 2012 23:13
Inderdaad, is er iets? Ik las ooit de zin 'Ik geloof niet in het leven hierna, het zou perfect moeten zijn, mooi en veilig. Maar waarom zouden we dan dit leven leven? Waarom leven nu met pijn en haat? Als er een leven na de dood is, waarom leven wij dan dít leven?'
Verdwijnen we? Zijn we er nog? Zien we dingen? Voelen we pijn? Waar blijven we?
Zoveel vragen.. -
Gewoon ik
zondag 21 oktober 2012 01:57
Ik meen er zeker van te zijn dat het na de dood ophoudt (er is geen enkel wetenschappelijk bewijs voor voortbestaan na de dood), dus erg veel twijfel ik er niet over, maar als je daar te lang over gaat nadenken is het leven wel erg deprimeren. Krijg je weer vragen als: 'waarom zou ik moeite doen voor dingen als het toch geen langere 'nasleep' heeft?' Etc.
Als ik ongelijk heb, en het gaat WEL door na de dood, zal ik dat ooit weten.
Zoniet, zal ik/zullen we dat nooit weten, want wie dood is weet dan ook niet meer.
Life's unfair
-
Gewoon ik
zondag 21 oktober 2012 01:58
*deprimerend
-
Gewoon ik
zondag 21 oktober 2012 01:59
Ik denk trouwens dat het geloof van mensen in een perfect, mooi en veilig leven na de dood voortbestaat uit hoop. Mensen vinden zichzelf te belangrijk om te geloven dat dit het is en dat we net als dieren gewoon sterven. En daarmee ophouden.
-
.K Essiw
zondag 21 oktober 2012 13:38
'Dit is bijna de reden waarom de dood de op 1 na beste uitvinding van het leven is'. Denk daar over na inlpaats antwoorden zoeken op vragen die geen antwoord hebben.
-
Mundare
zondag 21 oktober 2012 20:35
Maar er zijn wél wetenschappelijke bewijzen dat mensen met bijvoorbeeld bde's zodra hun hersenfunctie uitgevallen was, een zeker bewustzijn ervoeren. En dat zou weer een aanleiding kunnen zijn dat bewustzijn geen product van de hersenen is.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 18 mei 2014 Don't look out the window
- O 09 mei 2013 Transgender of niet? ( 3 )
- O 11 dec 2012 Haat en afschuw voor mijn eigen lichaam. ( 6 )
- O 20 okt 2012 Dood ( 8 )