Haat en afschuw voor mijn eigen lichaam.

Cara Commentarius,

Het is weer een tijd geleden dat ik hier voor het laatst in heb geschreven. Waarom weet ik niet, en dat boeit me verder ook niet. Wat ik wel weet is dat het in de tussentijd niet goed met me is gegaan. Of eigenlijk gaat het nog steeds zwaar kut met me. Ik haat mezelf. Mijn lichaam, mijn vierkante hoofd, mijn moedervlekken. Alles. Het zal me niet zo hebben gestoord als ik wel een leuk persoon was. Maar helaas ben ik dat ook al niet. Ik ben verschrikkelijk irritant, druk, en ziek in mijn hoofd als ik mijn klasgenoten moet geloven. Wat waarschijnlijk wel moet, want of ik het nou onder ogen wil zien of niet, het is de waarheid. Er is niets leuk aan mij. Helemaal niets. Behalve mijn oorpiercings, die ik er laatst bij heb latten zetten. Maar uiteraard zijn die niet van mezelf, dus is het niet zo raar dat dat wel mooi is. Ik ben zo dik. 7 kilo te veel, om precies te zijn. Dikke lagen vet hangen op mijn buik, mijn bovenbenen, mijn kont. Eigenlijk gewoon overal. En dat ziet iedereen. Patatdonderdag is afgeschaft, natuurlijk. Want of ze het nou hardop zegt of niet, mijn moeder ziet ook wel dat ik een vreselijk varken aan het worden ben. Ik sluit mezelf op in mijn kamer met een berg chocola, tot ik de verleiding niet meer aankan en me volstop. Om vervolgens lang boven de wc te hangen met een vinger in mijn keel. Maar zo te merken is mijn lichaam nergens goed in; zelfs overgeven kan het niet. Ik ben zo bang voor mezelf. Bang voor waar ik toe in staat ben. Ooit heb ik vol afschuw aangehoord hoe anderen dat doen. En nu doe ik het zelf. Ik zal het nooit doen na een goede maaltijd, maar er zitten geen voedingsstoffen in chocola, dus waarom zou ik dat binnenhouden. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik ben bang, doodsbang. Hoe kan ik in 2 weken tijd zo veranderen? Niet lang geleden was ik nog het gelukkige kind zoals iedereen me kent. Zoals ik me nu voorode. Maar nu ben ik zo veranderd.
Het begon bij een paar paniekaanvallen, denk ik. Ik vind het moeilijk ze te herkennen, maar ik denk dat 30 minuten lang een claustrofobisch gevoel van angst en wanhoop wel een paniekaanval kan noemen. Ik weet dan niet wat ik moet doen, ik denk in korte zinnen en huil aan een stuk door. Het enige wat me dan rustig maakt is een uur wachten, of mezelf bezeren. Daar ben ik me akelig bewust van. Ik weet nog hoe ik dagenlang heb besteed aan het afspeuren van elk laatje in mijn kamer, op zoek naar iets scherps. Tot ik een schaar vond. Een vrij botte schaar, wat hem alleen maar pijnlijker maakt. En sinds die eerste snee, o god, waarom ben ik ooit begonnen. Ik kan niet meer zonder. Meerdere keren op een dag zet ik de schaar in mijn huid en trek er lange krassen mee. Woorden. 'Fat'. 'Weak'. 'Help me'. Ik ben zo bang, ik weet het niet meer. Hoe ben ik hier beland? In een cirkel van verdriet, wanhoop, haat en snijden? Ik voel me zo zwak. Proberen te stoppen met eten en me dan overgeven aan chocola. Niet eens kunnen overgeven en al mijn voornemens aan de kant vegen. Ik geef telkens toe aan vreetbuien en daar moet ik echt wat aan doen. Ergens ben ik overigens dankbaar dat ik niet kan overgeven. Stel je voor dat dat nooit overgaat en dat ik dan boulimia krijg ofzo. Ik ben zo bang.
Laatst had ik nog een discussie met Job over mensen die snijden. 'Die zijn ziek in hun hoofd en hebben hulp nodig' was de mening waar ongeveer de hele klas achter stond. Dat is toch hartstikke oppervlakkig? Dat geldt toch niet voor iedereen? Ik ben gewoon gezond, dat weet ik zeker. Ik ben niet depressief, geen schizofreen of iets dat daar in de buurt komt. Ik ben gewoon een dik meisje die niet tot rust kan komen zonder zichzelf te straffen. Dat is toch niet erg?
Of is dat het wel? Ik kan dit niet alleen. Ik heb hulp nodig. En ik heb mezelf beloofd dat ik dat doe; over 7 kilo. Zodra ik onder de 50 kilo weeg, mag het.
Maar wat als iemand me snapt? God, laat iemand me snappen. Niet mijn ouders; ik ben bang dat ze boos worden omdat ik zonder reden verdrietig ben. Wat terecht is. Maar als nou een van mijn 'vriendinnen' het ziet? O nee, die geven niet genoeg om me. Vandaag tijdens gym met omkleden, ik zag ze wel kijken. Ik weet zeker dat ze de grote rode krassen op mijn arm hebben opgemerkt. Maar nee, niemand zei er iets van. Ik ben het maar, dat ben ik gewoon niet waard. Wie wil mij nou helpen.

Usque cras, Mundare