Transgender of niet?

Hoewel ik al lang niet meer in dit dagboek heb geschreven, staat mijn leven allesbehalve stil op het moment. Na een heftige periode van snijden en zelfmoordgedachten loop ik nu al anderhalve maand bij een psychologe die mij helpt alles weer op een rijtje te zetten. Mijn broer heeft zijn rug gebroken en zijn vriendin heeft het uitgemaakt, terwijl het met met mijn moeder en haar spierziekte de laatste dagen ook niet goed gaat. Ondanks alle chaos heeft mijn brein uiteraard dit moment uitgekozen om weer over leuke nieuwe dingen te gaan piekeren. Hallelujah.

2 December 2000 - dit was de dag dat ik geboren werd. Dat mijn moeder klaar lag voor mijn bestaan en zich volledig had voorbereid voor de opvoeding. Maar wie zou eruit komen? Nienke of Niels? De navelstreng werd doorgeknipt en het stond vast; het kind was een meisje. Natuurlijk zou zij dan in een schattige babykamer gelegd worden en jurkjes dragen, om te vieren dat er nu nog een vrouwelijk lid in het gezin was.
Hoewel, misschien was deze conclusie iets te vroeg getrokken. Ik groeide langzaam op, en voelde mij een gelukkig kind. In groep acht begonnen dingen te veranderen; de puberteit ademde in mijn nek terwijl ik nog probeerde weg te rennen voor die ellende. Drie jongens uit mijn klas organiseerden een andersomfeest - een feest waarin iedereen zich als het tegengestelde geslacht zou kleden. Zoals mij was verteld was ik een meisje, en waren er maar twee geslachten. Voor mij zat er dan ook niets anders op dan als jongen verkleed op school te komen. En god, wat voelde dat goed.
Een avond lang voelde ik me zo op mijn gemak. Een echte Gentleman. Dingen klopten gewoon, en terwijl we met zijn allen lachten om de jongens die op hakken probeerden te limbodansen, friemelde ik vrolijk aan mijn hoedje terwijl ik af en toe even mijn eyelinersnor bijhield. Het was een perfecte avond.
Ik wist niet waarom het zo goed voelde, maar ik gaf gewoon de schuld aan het feit dat verkleden altijd leuk was. Ik was verkleed als een jongen en dat was grappig, meer niet. Ik ging naar de brugklas en sloot vriendschappen met meisjes. Want zo hoort het, toch? Ondanks alles voelde ik mij altijd aangesproken als iemand een grapje maakte over 'echte mannen' en dat vrouwen maar in de keuken thuishoorde. Ik lachte hard en gaf ze groot gelijk, alsof ik vergat dat ik een van die vrouwen zou moeten zijn.
Zoals eerder in dit dagboek vermeld schoot ik in de puberteit en voelde ik mij meer aangetrokken tot meisjes dan jongens. Na dit een jaar voor mezelf te houden kwam ik uit de kast als biseksueel naar mijn ouders. Uiteraard stonden zij achter mij; ik had niets anders van ze verwacht. Het was toen zomervakantie, en ik stikte van jaloezie naar mijn broer en zijn vrienden. Zonder shirt rondlopen, een gespierde, platte borst en streken uithalen op de camping. Het was zo perfect, maar niet voor mij weggelegd. Ik hoorde in een bikini aan het strand te liggen en over jongens te praten.
Ik ging naar de tweede klas en was nog steeds gelukkig. Ik trok op met wat meiden uit mijn klas, en Yannick, bij wie ik me eigenlijk veel meer op mijn gemak voelde. Ik ontmoette Nils, mijn beste vriend, vlak voor alles in mij bergafwaarts ging. Ik viel in een diepe depressie.
Ik wist niet wat er mis met me was, maar ik haatte mijzelf. Ik verafschuwde mijn lichaam en elk deeltje ervan. Achteraf waren het met namen mijn heupen en borsten waar ik van walgde, maar in die periode kwam het niet eens in mij op om dat toe te geven. Ik wilde mijn leven beëindigen en ik sneed mezelf, tot ik besloot hulp te zoeken. Ik heb het aan mijn ouders verteld die heel erg schrokken, maar beloofden om er voor mij te zijn en mij de juiste hulp te geven.
Samen met deze hulpverlener klom ik uit deze donkere periode en kon dit na 2 maanden met trots achter mij laten. Dit was echter het moment dat ik een nieuw deel van mij ontdekte.
Al die jaren als meisje; klopte dat eigenlijk wel? Was het niet zeer oppervlakkig om te kijken naar wat er tussen mijn benen was en daaruit te concluderen dat ik een meisje was? Ik voelde me nooit echt een meisje, maar ook geen jongen. Ik was gewoon Nienke, en dat was genoeg voor mij.
Een paar weken later voelde ik dat dit niet genoeg was. Ik was niet geslachtsloos en ik wilde graag een etiket. Maar wat past er het beste bij me? Ben ik dan toch een jongen, maar heb ik dat van kleins af aan al over het hoofd gezien? Waarom voel ik mij nu zo anders dan ooit tevoren, en waarom komt dit zo plotseling?
Vanaf dat moment wist ik helemaal niets meer zeker. Ik besteedde het grootste deel van mijn vrije tijd op het internet om meer te weten te komen over zogenoemde 'transgenders'. Was het normaal om daar zo laat pas achter te komen, terwijl ik daarvoor schaamteloos rokjes droeg? Ben ik de enige, of heeft juist iedereen wel iets in zich van het andere geslacht? Ik wist niet wat ik met deze gevoelens aan moest. Stelde ik me aan, en was ik gewoon een 'Tomboy'?
Ik verkleedde mijzelf als een jongen, voor de spiegel als niemand keek. Ik trok jongenskleren aan en verborg mijn haar in een muts, en maakte foto's van mijzelf in mijn meest mannelijke houding. Ik voelde mij zo goed als ik naar deze foto's terugkeek. Ook als ik ging shoppen en langs de herenafdeling liep, ging mijn hart helemaal tekeer. Terwijl ik me in de damesafdeling enkel ongemakkelijk en een buitenstaander voelde.
Later probeerde ik met sjaals mijn borsten te verbergen. Ik wikkelde ze strak om mij heen en deed een herenshirt aan, waardoor mijn borst helemaal plat leek. Niets in de wereld gaf me een beter gevoel dan dat. Ik voelde me echt een jongen.
Ondertussen was ik blijkbaar niet de enige die veranderingen in mezelf merkte. Mijn familie maakte regelmatig grapjes over dat ik een jongen zou zijn, en ik deed daar vrolijk in mee. Ik plaatste een foto op facebook met een muts op en een mannelijke houding, en mijn vader deelde hem. Zo kreeg ik een reactie van zijn collega's:

"Wat een mooie meid!"

Meteen voelde ik me beledigd en reageerde ik ook.

"Ahum, handsome bastard."

Mijn vader moest erom lachen en plaatste later nog een bericht waarin hij naar mij refereerde als 'handsome bastard'. Ook zei ik regelmatig: "Pff, ik ben geen /meisje/" als mijn moeder het over bijvoorbeeld nagellak had. Toen ik dat twee keer in een uur had gezegd zei ze: "Goh, moet je ons wat vertellen?" en ik lachte er maar een beetje om. Later vroeg een vriendin van mijn moeder zich hardop af hoe transseksuele geslachtsdelen werkten, en aangezien ik me regelmatig heb verdiept in dit legde ik het in geuren en kleuren uit. Mijn moeder was erg verbaasd want dit wist zij zelf ook niet, en volgensmij vermoedde ze weer iets. Later had ze nog iets gezegd over dat ik nooit in een elegante trouwjurk zou verschijnen, maar dat ze dat helemaal prima vond.
Ook keek ik laatst in het afscheidsboek van groep acht, waar ik de foto's van het andersomfeest tegenkwam. "Tja, toen begonnen alle twijfels," zei ze toen, waar ik heel erg van schrok. "Wie ben ik? Wat ben ik? Hoe ben ik?"
Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen en lachte maar een beetje, wat ze volgensmij ook door had.

Ik moet er maar vrede mee hebben dat me nog een lange zoektocht te wachten staat, een zoektocht naar mijn gevoelens en geslacht. Hoe bang ik ook ben om gepest te worden als 'transgender' probeer ik er 100% voor open te staan. Als het zo is dan is het zo, en kunnen mijn angsten daar niets aan doen. Dat moet geen rol spelen in mijn beslissing wanneer ik vaststel wie ik ben. En ik ben ik - niets of niemand kan dat nog veranderen.