Doolhof

Hoe ontsnap je uit een doolhof: Ga binnen en begin te lopen. Sla elke keer als je de keus heb rechtsaf. Loopt het dood, keer dan terug naar de laatste splitsing en neem een afslag naar rechts die je nog niet hebt genomen. De beste manier om deze regel in acht te nemen is door de hele weg met je rechterhand de heg aan de rechterkant aan te raken. Sla nooit een afslag naar rechts over.

Bestaan er ook dat soort makkelijke ontsnappingsroutes of beschrijvingen over hoe je het leven kan ontsnappen of in ieder geval de realiteit. Handleidingen zijn er genoeg geschreven, maar ze zijn allemaal onvolledig en incoherent. Het zijn allemaal ideeën van andere mensen.. Ideeën die voor een ander niet hoeven te werken of juist absoluut niet werken. Maar voor het ontsnappen uit een doolhof bestaat er wel een makkelijke korte inleiding. Wie zou het aandurven om die te maken voor de realiteit?

Tanha is het boeddhistische woord voor ‘een overweldigend verlangen om iets te worden. De Angst om niets te zijn’

Ook hier weer bestaat er een woord om een gevoel te kunnen beschrijven die wij westerse mensen pas kunnen beschrijven als we een aantal zinnen. Soms heb ik het idee in mijn hoofd om alle woorden en zinnen op te schrijven, die me aanspreken.. Die ik mooi vind. Zoals Tanha. Het is een mooi woord, voor het gevoel dat het beschrijft. Kort, krachtig, maar toch enigszins sierlijk. Precies wat het woord ook betekent.

Vandaag heb ik meerdere vreemde talen gehoord. Waarvan ik niet eens weet of ze wel echt bestaan. Ik ben weer eens naar de film geweest met Özlem en Sjoerd. Het is prettig om met hun naar de film te gaan. Ze kiezen altijd een wat intelligente film uit. Of in ieder geval eentje die niet getypeerd word door hersenloos vermaak, zoals er de laatste tijd veel films uitkomen.
We zijn naar ‘The interpreter’ geweest. Die ene film van Nicole Kidman. Vrij recent.

Een politiek drama over een tiran in Zuid-Afrika. De dictator in kwestie, werd gespeeld door iemand, die verdacht veel op Nelson Mandela leek. Of het toeval was, of het feit dat alle blanken denken dat alle mensen buiten hun etnische afkomst op elkaar lijken. Net als dat mensen van verschillende etnische afkomsten dat probleem hebben met iedereen buiten hun etnische groep. Tenminste, dat las ik in ergens ooit op een site, of had ik van iemand gehoord.

Maar in ieder geval, het kwam op een politiek complot neer, dat de tiran in kwestie moest afschilderen, als iemand die het terrorisme van de rebellen bestreed. Terwijl hij het zelf allemaal had gepland en ondertussen zijn tegenstanders ook afknalde. Alleen helaas voor hem, kwam er net een vertolker achter, die zelf ook in dat land had gewoond. En dus ook de taal sprak. Klinkt allemaal nogal cliché, maar het was een snelle film die goed in elkaar stak. Als je welwillend af en toe over de stukjes heen keek, die tegenwoordig in elke film moet zitten.

Seksuele spanning. Het gaat ondraaglijk langzaam voorbij en het trekt aan je. Het lijkt je uit je stoel te willen rukken en het schreeuwt nog net niet je trommelvliezen eruit, dat je naar huis moet. In ieder geval ben ik geen fan van romantiek in films. Het is onnodig en vaak overdadig. Het slaat gewoon vaak nergens op.. Het is onnodig rekken van een film. Het draagt niks bij tot de waarde van een film. Zeker niet als het een politiek drama is. In een romantische comedy kan ik het begrijpen. Dat genre produceert sowieso niet vaak cineastische hoogstandjes.

Je kunt iets weten zonder te beseffen dat je iets weet.

En vaak weet je ook iets niet, waarvan je weet dat je het niet weet. Hersenbrekers zijn het. Ik houd van zinnen en films en boeken die je doen nadenken. Die je laten nadenken en waarbij je je hersenen nog net niet laat kraken. In combinatie met rustige oude muziek of nieuwe schreeuwerige muziek, net waar mijn hersenen op dat moment behoefte aan hebben. Dit heet logica zonder doel. Ik ben in de ruimte aan het zwetsen over dingen die eigenlijk voor iedereen als logisch moet overkomen of in ieder geval voor mij als logisch overkomen.

Maar het blijft Logica Zonder Doel. Want het dient mij vrij weinig om zo te blijven zwetsen, terwijl ik ook in mijn bed had kunnen liggen en gaan slapen, zodat ik morgen vroeg en fris uit mijn bed had kunnen komen om aan een nieuw leven te gaan werken. Maar in plaats daarvan blijf ik liever in mijn bed rotten. Stinkend naar ochtendzweet dat alleen maar sterker word, hoe langer je blijft liggen. Smaken en geuren van gisteren of meer dagen komen soms even langs je neus. Om je neusvleugels te laten trillen en je niet te laten vergeten, dat het misschien wel een goed idee is om onder de douche te stappen.

Soms leiden die geuren en smaakjes wel eens naar herinneringen. Sommige beter vergeten en anderen weer plezierig. Af en toe ruik ik nog, zonder dat daar aanleiding voor is, de aftershave van mij scharrel van vrijdagavond. Of dan lijkt het alsof ik zijn speeksel nog in mijn mond proef. Terwijl ik toch echt mijn tanden poets en de speekseloverdracht niet zo groot was, dat ik het maandagavond nog proef. Het is verbeelding.

Ik geloof, omdat het onmogelijk is. Niet in God, maar wel in verbeelding en het tot leven komen van verbeelding. Ik probeer het nog altijd dagelijks om de verbeelding naar buiten te laten. Maar mijn meesterwerk is nog niet gekomen. Mensen schijnen jaren te doen over hun meesterwerk. Ik vraag me af waarom? Kan je niet al je gevoel ook in een dag erin kwijt? Als je er jaren over doet, verdwijnen er toch allerlei verschillende emoties in een doek of in de klei of waar je het ook van maakt? Of is dat juist het magische ervan?

“These are the chronicles of life and death and everything between.
These are the stories of our lives, as fictional as they may seem.
You come in this world, and you go out just the same.
Today could be the best day of your life.” Good Charlotte