Doorbraak en inzicht
Mijn broer en ik raken in een kort gesprek waarin ik hem duidelijk maak dat hij me moet laten, dat ik moe ben en dat ik hem al twee keer antwoord gegeven heb op dezelfde vraag die hij me op dat moment nogmaals stelt (in dezelfde minuut). Hij heeft het altijd in de verkleinende vorm tegen mij, ik ben dan ook jonger maar hij doet het altijd. Kleinerend te noemen.
Ik werd een beetje boos (iets hardere stem) dat ik hem eens gun dat hij eens belachelijk moe zou zijn, het niet zou redden met z'n zes uur slaap per nacht, dat hij eens zou voelen hoe naar het is, dat ik het niet kan hebben (en wie is daar de oorzaak van? precies; hij!) Ik voegde toe dat hij lekker nog een biertje moest nemen omdat hij dan altijd in dit gedrag vervalt en altijd andere gaat verwijten en zijn gelijk moet halen (wat niet haalbaar is met verwijten).
Mijn moeder valt me bij, maar anders dan normaal/voorheen. Ik zwijg en luister alleen maar.
Moeder: 'Probeer haar eens als vol te behandelen'
'Je doet altijd alsof ze minder is'
Mijn broer sputtert nog wat. Ik heb er geen zin in. Vraag om de tv gids, verander van onderwerp en zeg dat ik wat in bed zal kijken vanavond want wat beneden gekeken zal worden wil ik niet. (en eerlijk; ik heb ik-tijd en ruimte nodig)
Ik verdwijn naar boven en hoor na twee minuten mijn moeder en broer in een gesprek raken. Het vervolg wat zojuist gebeurde toen ik nog beneden zat. Er wordt herhaald (alcohol en beide eigenwijs) maar er worden ook nieuwe uitspraken gedaan. Ik moet zeggen dat ik me eerst afsloot, tot ik nieuwsgierig werd en bedacht dat het misschien goed zou zijn als ik het zou horen.
Mam: 'Ik zou het zo graag anders zien. Het is al zeker vijf jaar zo. Het is zo duidelijk dat ze het niet wilt en jij verandert niets aan jouw standpunt. Jij blijft doen wat jij wilt'
Mijn andere broer komt thuis en hem wordt gevraagd hoe hij het ziet: hij (goede broer) noemt dat hij mij wel aan mag raken, dat ik vaak moet lachen als hij iets doet maar zodra mijn andere broer (niet zo goede broer) hetzelfde doet ben ik boos en is het klaar met de pret. Jep. En dat is mijn stukje wat mogelijk nog verder verwerkt moet worden. Of niet. Ik denk dat het een kwestie van vergeven is. En dat wil en kan ik niet zolang ik nog thuis woon, omdat hij dan continu over mijn grenzen zal lopen.
Mam: 'ik hou van jullie allemaal zo ontzettend veel en ik wil zo graag dat de band tussen jou en (mijn naam) beter zal worden, ik wil niets liever dan dat'
Ja beste buren, vrienden en familie; wij zijn het ultieme gezin. Wat kunnen wij ons gelukkig prijzen.
Schijnwaarheid.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende