Dromenvanger
Ik blijf maar van die rare dromen houden en het ergste is, ze worden steeds gruwelijker en ik onthoud ze steeds beter. En dan vragen mensen zich af waarom ik niet op tijd ga slapen. Ik wil gewoon niet steeds wakker worden met zo'n nare droom.
Zoals vandaag droomde ik dat ik in de zee zwom en op een gegeven moment zag ik dat er een bariérre stond van paaltjes en lintjes. Je kon er in principe gewoon tussendoor zwemmen, alleen zwommen daar een heleboel zeedieren. Dus ik besloot terug te gaan naar het strand. Toen ik over de zee uitkeek, zag ik dat er meerdere van die vlakken waren in het water. Sommige overspannen met een elastisch soort folie.
Er begon een storm op te steken, dus ik ging naar binnen en daar keek ik verder naar het fenomeen. Ik kon me namelijk niet herinneren of ze er nou al waren voordat ik er in ging zwemmen. In het huis was mijn familie aanwezig. In ieder geval iedereen behalve mijn vader. Dus mijn gehate moeder en mijn lieve broertjes en zusje.
De storm werd buiten alleen maar erger en de zee begon te bevriezen net als alles om ons heen. Vervolgens zagen we orca's door het ijs breken om vervolgens op het folie te landen. Heen en weer te springen en vervolgens te verdwijnen in een gekleurde mist. Meeuwen die erop sprongen terwijl ze ondertussen soortgenoten verscheurde.
Naast het huis kwam op een gegeven moment ook zo'n barriere met folie, of hij er nou al zat dat weet ik niet, maar ook daar lieten allerlei soorten vogels zich op storten en andere beesten. Vervolgens werd de storm alleen maar erger en toen kwamen de mensen. Tenminste ik geloof dat het mensen waren. Het was een soort van inheemse stam ofzo. Heel vreemd.
Wij gingen naar buiten en het ijs begon te breken. De mensen probeerde mijn broertje in het ijskoude water te gooien en ik probeerde hem weer terug te trekken, maar hij werd in zo'n barriere gezogen. Rene die ging ook op een barriere springen, maar hij gilde en verdween in een rode mist. De barrieres werden toen steeds kleiner. De storm werd steeds erger.
Het enige wat ik hoorde was gegil en geschreeuw en ik klampte mijn zusje tegen me aan. Mijn moeder probeerde naar zo'n barriere te lopen alleen zakte ze door het ijs. Mijn zusje keek me toen huilend aan en vroeg me of ze misselijk zou worden van die barriere. Op een een of andere manier vond ze dat het belangrijkste om te weten.
Daarna zijn we heel langzaam naar die barriere gekropen en zijn we erop gaan liggen. Ik stevig mijn zusje vasthoudend en ze zei nog tegen me dat ze van me hield en toen werd ik wakker.
Dit was ook voor het eerst sinds tijden dat ik ook wakker werd met de behoefte om te huilen. Alles leek zo versterkt op dat moment. Maar die dromen slaan in principe helemaal nergens op. Kom op, barriere's? Vogels die verdwijnen in groene misten en mensen in rode misten? Werkelijk waar.. Ik ben gek.
papilion, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende