Paniek

Nadat de eerste paniek aan het wegebben is, kan ik naar alle waarheid zeggen, dat ik me weer eens grandioos kut voel. Nou ja, niet eens kut, meer gevoelloos en dat vind ik dus kwalitatief uitermate teleurstellend.

Het begon eigenlijk een paar weken geleden al. Aangezien ik zo snel mogelijk op mezelf wil gaan wonen, heb ik alle opties aangenomen die er op dat moment voor de hand lagen. Van krakerspanden tot antikraak, van woningnet tot monumentbeheerder. Je kan de mogelijkheden niet zo gek bedenken of ik had me er wel voor aangemeld.

Ook heb ik me via de dagkliniek waar ik liep me aangemeld voor beschermd wonen. Er was een wachtlijst voor en ik zou terecht komen bij mensen van mijn eigen leeftijd, die ook enige psychische problemen hadden ervaren. Prima, wat maakte mij het uit? Het is een optie. Het enige nadeel van dat soort instellingen, is alleen dat zij meestal niet de benodigde informatie leveren over andere hulpinstellingen en dat je dat zelf moet doen. Dus ik verwachtte gewoon een huisje, met huur.. En af en toe iemand die even langs kwam om te checken of alles nog ok ging.

Niet dus. Nadat ik mijn aanmeldingsformulier had ingevuld met mijn maatschappelijk werkster, zouden we een afspraak maken met de contactpersoon in kwestie van die instelling. Zodat ik er meer informatie over kon vragen en een van de huizen in kwestie kon bekijken.

Op de afspraak aangekomen, na veel geharrewar en te laat komen, bleken de dingen niet zo simpel te liggen als ik had gedacht. Je betaalt niet zelf je huur e.d. nee, je moet je geld inleveren en je krijgt een deel terug als zak en kleedgeld. Er werd me ook meteen even fijntjes medegedeeld, dat het nu niet meer nodig was om te gaan zoeken naar andere woningen. Pardon? Ik hou mijn opties graag open en na dat soort opmerkingen, gaan ze alleen maar wijder open staan.

Er werd een heleboel informatie in een keer verteld en ik kan je vertellen dat ik paniek raakte. Ik heb een aantal dagen als een kip zonder kop gelopen en met een humeur van hier tot Tokyo. Maar na verloop van tijd trok dat ook weer enigszins weg. Want tja, hoe erg kan het nou zijn? Ze proberen je te helpen en toch heb je wel het idee, dat als je hulp weigert, dat je dan word afgedaan als stereotiep dwarsligger.

Eergisteren belde de dagkliniek me op om te vertellen dat ze me probeerde te bereiken. Of ik even terug wilde bellen. De paniek begon al weer te borrelen en ik heb die dag ook gewoon niet terug gebeld, om het simpele feit dat ik die dag er gewoon geen zin in had.

Gisteren na mijn werk, ik ben namelijk klaar om twaalf uur 's middags, zag ik een aantal gemiste oproepen op mijn telefoon en verrek het waren de nummers van die instelling. Na alle moed bij elkaar verzameld te hebben en onder het mom dat ik niet eeuwig dingen kan ontlopen, belde ik haar terug.



Ik klonk inderdaad ongeïnteresseerd, verveeld en bot, maar ik heb zeker nog 5 minuten met die telefoon aan mijn oor gezeten, voor me uitstarend, waarna uit alle macht de opkomende tranen weg probeerde te knipperen. Ik had namelijk geen zin om aan Leman, het zusje van Özlem uit te moeten leggen wat er aan de hand was en waarom ik moest huilen.

Dus met een strak gezicht heb ik aangebeld bij de familie van Özlem en kwam ik daar met een zweem van een glimlach, die ik amper intact kon houden en mijn kerstpakket, die ik die dag van mijn werk had gehad, binnenvallen.

Terugbellen was geen optie, besloot ik ter plekke. Ik wilde dit nieuws zover mogelijk van me afzetten. Er was me verteld dat de wachttijd een half jaar was en ze belde me op na een maand. En het klonk zo definitief. Meubels kopen. Het klonk alsof ik er niet eens meer onder uit zou komen, alsof ik geen opties had. Alsof ik geeneens de tijd mocht krijgen om aan het idee te wennen.

Je kan gerust stellen dat ik de rest van de middag verre van vrolijk was. Ik had de tekenles laten zitten voor wat het was en was samen met Leman maar aan Kolonisten van Catan gegaan. En daarna gekeken naar Desperate Housewives, die Özlem de dag ervoor had opgenomen. Maar goed, zelfs daar werd mijn humeur gewoon niet beter van. Af en toe werd het afgewisseld met rook- en jankpartijen op het balkon. Omdat ik machteloos was. Ik had geen verdere informatie, alleen de wetenschap dat ik binnenkort ergens meubels ging kopen voor een huis met twee andere vrouwen, die ik nog nooit had gezien.

Terugbellen was geen optie voor mij, maar na een keer mijn telefoon te hebben genegeerd, heb ik hem toch opgepakt. Mijn hart klopte nog net niet mijn keel uit toen ik opnam.



Er werden daarna nog een paar afspraken gemaakt over wanneer precies en hoe. En over dat ik het huis op maandag zou kunnen bezichtigen en meteen kennis kon maken met mijn nieuwe persoonlijk begeleider.

Voor iemand zoals ik, aan wie ze constant zeggen dat ik structuur in mijn leven moet hebben. Hebben ze wel een nare gewoonte aangeleerd, om me constant maar overal in te dumpen. Ik heb geen kans om te wennen, om me aan te passen. Bedankt voor deze kans en tot ziens. De manier waarop dit gaat word ik niet goed van. Ik had al mijn gegronde twijfels gegeven voor het wonen in dit soort huizen en die worden alleen maar gesterkt.