'Echt, het is je eigen schuld'

Direct moest ik deze titel opschrijven. Ik moest het neerzetten. Omdat dit één van de zinnen is die zeer doen maar ook de zinnen die mij laten vergeten. Die mij laten verdwijnen van het hier en mij als zombie rond laten lopen. De opmerking die gemaakt wordt heeft meer impact dan ik zou willen, helaas is de confrontatie ermee nog steeds niet uitgesloten.

Voor het vertrek naar vakantie wilde mijn moeder mij nog even spreken. - ga eens zitten - zijn de woorden waarmee ze begint. Als reactie vraag ik haar of ik een preek krijg - inderdaad-.
Ze hoopt dat de komende dagen mij rust en ruimte gaan brengen. Dat alle gebeurtenissen van de laatste tijd gewoon veel is en ik dat even geheel los moet laten. Dat ik het mee draag en daarom fysiek niets meer lukt. Ze noemde alles op, maar vergat even hetgeen wat hier in huis gebeurd is.
Ze praatte en zei me dat ik de mensen om me heen los moet laten en enkel de vriendinnen vast moet houden. Met een brok in mijn keel die duidelijk hoorbaar was, zei ik haar dat de drie meiden die ik dichtbij heb staan alle drie tegelijk weg waren en ik ze gewoon miste in fysieke aanwezigheid.

Mijn moeder kwam met verwijten dat ik er niet ben. Dat ik me heel kort laat zien en dan weer verdwijn. Dat ik niet bij hun zit maar me terug trek op mijn kamer. Dat ik niet mijn best doe om me te uiten bij hun. Dat ik hun de ruimte niet geef. Het is me nooit geleerd. Niet hier in huis.

'Weetje waar ik het echt moeilijk mee heb?' begin ik en denk me sterk. 'Een paar weken geleden gooi ik op tafel dat ik het zo moeilijk vind met (broers naam) en er wordt gewoon overheen gewalst.' Niets geen positieve woorden, een aanmoedigende blik dat het goed is dat ik het zeg, dat ik het aangeef. Nee ik krijg een verhoogde stem en een harder volume. 'Echt, het is je eigen schuld'. Waarna ze de verwijten herhaalt dat ik me terugtrek. Ik voeg daar aan toe dat ik gek word van het gezeur naar alles en iedereen toe. Mijn ouders zijn naar tegen elkaar en ook mijn broer en moeder zijn samen geen goed duo. Weet je wat de grap is? 'jij bent een grote oorzaak daarvan. jij levert zoveel stress.'
Ik zei niets meer en hield mijn blik strak op de grond gericht. Is het heel raar dat ik al jaren niets meer zeg? Is het echt heel raar? Als er zulke zinnen over je uitgestrooid worden en het gezin enkel goed functioneert als de rollen goed gespeeld worden omdat de omgeving dat van ons verwacht? 'je zegt weer lekker veel' is wat ze zei. Mijn enige en beste reactie was 'wat zou ik hier op moeten antwoorden?' En ik sta er nog steeds achter. Ik vraag me werkelijk af wat hier mijn antwoord op moet zijn. In woorden, ik blikken en in daden. Wat gaat mijn reactie zijn.. ?

Het is echt mijn enige en eigen schuld dat ik NIET nu met hun in de auto zit op weg naar vakantie en mijn eigen plan getrokken heb. Anderhalve dag geleden besloot ik het pas en vanmorgen kon ik alleen maar denken; Wat een heerlijke schuld is dit omdat dit is wat ik écht zelf gedaan heb en waar ik de schuld voor kan krijgen.