Een dag later

Gister was ik nog helemaal in de stress over hoe mijn laatste date verlopen was. Vandaag is dat uiteraard niet ineens omgeslagen, maar wel gerelativeerd. Gek genoeg voelt het alsof we een break-up gehad hebben. Dat is helemaal niet waar. Het is niet alsof hij me niet meer wil zien of ik hem niet, sterker nog, ik denk niet dat hij weet dat hij ontzettend met mijn hoofd gefuckt heeft. Toch is er iets veranderd. Misschien al eerder dan gister. Ik realiseerde me wel dat alle dingen waar ik spijt van heb, dingen zijn waar ik op dat moment al geen goed gevoel bij had. Het voelde goed door die heppiedepeppie verliefd-hormonen, maar een soort van verstandiger onderbuikgevoel was het er niet mee eens. En dan de domme laten winnen. Ik ben denk ik niet eens verdrietig meer, ik weet wat ik wil, ik weet dat ik niet afhankelijk ben van deze guy en als hij zo doorgaat dan is hij me kwijt en mijn lichaam ook, want we zijn soort van best wel één ding. Ik kijk eigenlijk al uit naar onze volgende afspraak. Niet eens omdat ik hem nu zo graag wil zijn, maar omdat ik me goed voel over ons gesprek. Hoe weet je dat nou van tevoren? Tsja.. ik voel me verschrikkelijk aantrekkelijk en zelfverzekerd en dat zal hem niet ontgaan. En als het dat wel doet, dan heb ik medelijden dat hij met open ogen niets kan zien. Tot hij me een maand of twee later opbelt, vraagt hoe het gaat en wat ik doe vanavond. Het bewijs dat hij precies zo is als alle andere, en dat ik eindelijk op tijd een goede keuze gemaakt heb, in plaats van een jaar later.

-He'll call me back in a month or two.
--How do you know?
-It's what they always do.