Een handje vol zand

Ik las vandaag weer n oud verhaaltje wat ik ooit geschreven heb ^^ altijd leuk om die dingen dan later terug te lezen

Een handje vol zand

Mijn hoofd voelde zwaar van woede. Ik liet me vallen tussen het hoge helmgras en probeerde aan niets te denken. Niets wat mijn gedachten in de knoop legde. Alleen de wolk boven mij, in de vorm van een patatzakje, en de meeuw die mijn gedachten om de seconde verstoorde. Goed zo. Ik keek vredig om me heen en concentreerde me op prikkels uit de omgeving. De zilvermeeuw ontdekte een afgelebberde boterham vol zand en stopte abrupt met krijsen. Wat miste ik die herrie; de stilte maakte plaats voor mijn hersenen die haast onverstoord hun werk voortzetten; mij irriteren.
Ik pakte een handje vol zand, en liet het door mijn vingers glijden. Witte korreltjes, beige steentjes van minuscuul formaat en doorzichtige hoekige balletjes wat pareltjes hadden kunnen zijn. Ik vond de pareltjes het mooist. Ze deden me denken aan mijn eigen schijnbeeld; de doorzichtigheid. Je dacht vanzelfsprekend datgene te kunnen zien, maar werd moment tot moment misleid door de achtergrond. Zag je het wel? Zag ik doorzichtigheid wel? Het zonlicht kwam er moeiteloos doorheen, eveneens de kleur van de lucht. Nee, ik zag de parel niet. Het enige wat ik zag was een mismaakt beeld van de werkelijkheid. Ik was niet de enige die met dit pareltje te vergelijken was. Iedereen. Elk mens op zich. De achtergrond schiep het beeld van de parel. Het was verbazingwekkend hoe vaak mensen zich lieten leiden door alleen een beeld. En het voelde zoals gewoonlijk of iedereen langs me heen keek, bijna door me heen. Zonder ook maar iets te zien, maar wat zou dat? Waarschijnlijk deed ik het precies eender.
Misschien leek ik toch meer op de beige steentjes; die toonden zich kwetsbaar. En de witte? Die hadden me doen denken aan jou, al kende ik je op dat moment nog niet.