Een kans gegrepen
Dus dan wil zij vandaag een afspraak maken. Om even te praten. Zal ik die kans aangrijpen? Zo'n kans krijg ik waarschijnlijk maar een keer in mijn hele leven. Waarom zou ik hem dan niet grijpen?
Nou eigenlijk heel simpel: Is het niet een beetje egoïstisch dat ik op dít moment wil gaan praten? Heeft ze nu wel niet iets anders, iets erger aan haar hoofd? Ja, dat weet ik eigenlijk wel zeker. Maar aan de andere kant, dat deel van haar zorgen kan deels worden afgesloten. Dat is te laat. Maar ik leef nog wel. Klinkt eigenlijk heel erg pijnlijk. Ik weet niet precies wat ik ermee aanmoet. Of waarom ik in eerste instantie het mailtje sowieso heb gestuurd, misschien zal ik er na vandaag wél blij mee zijn. Dat weet ik niet. Ik zal zien hoe het gaat lopen, of juist niet. Gewoon alvast mijn verhaal bij in ieder geval één iemand kwijt, omdat ik anders helemaal overloop. Gewoon omdat ik het zelf niet meer alleen aankan. En als ik het zelf even kwijt kan, ben ik deels weer even vrij. Of zij mij nou tips, of hulp kan bieden, wat ik persoonlijk niet denk, is het mooi mee genomen. Maar waarschijnlijk gaat het sowieso als een opluchting voelen. En ik denk dat ik daar maar naartoe ga leven. Naar een moment van opluchting dat in ieder geval één persoon op mijn school weet, hoe het wel écht met mij gaat? Wordt dat niet eens tijd? Na zovele jaren? Ja ik denk het wel, alleen, nog maals, jammer van de slechte timing. Maar ik kan niet anders, deze kans moest ik aangrijpen. En dat heb ik gedaan, goed of fout: Ik kan nu niet meer terug.
Nou eigenlijk heel simpel: Is het niet een beetje egoïstisch dat ik op dít moment wil gaan praten? Heeft ze nu wel niet iets anders, iets erger aan haar hoofd? Ja, dat weet ik eigenlijk wel zeker. Maar aan de andere kant, dat deel van haar zorgen kan deels worden afgesloten. Dat is te laat. Maar ik leef nog wel. Klinkt eigenlijk heel erg pijnlijk. Ik weet niet precies wat ik ermee aanmoet. Of waarom ik in eerste instantie het mailtje sowieso heb gestuurd, misschien zal ik er na vandaag wél blij mee zijn. Dat weet ik niet. Ik zal zien hoe het gaat lopen, of juist niet. Gewoon alvast mijn verhaal bij in ieder geval één iemand kwijt, omdat ik anders helemaal overloop. Gewoon omdat ik het zelf niet meer alleen aankan. En als ik het zelf even kwijt kan, ben ik deels weer even vrij. Of zij mij nou tips, of hulp kan bieden, wat ik persoonlijk niet denk, is het mooi mee genomen. Maar waarschijnlijk gaat het sowieso als een opluchting voelen. En ik denk dat ik daar maar naartoe ga leven. Naar een moment van opluchting dat in ieder geval één persoon op mijn school weet, hoe het wel écht met mij gaat? Wordt dat niet eens tijd? Na zovele jaren? Ja ik denk het wel, alleen, nog maals, jammer van de slechte timing. Maar ik kan niet anders, deze kans moest ik aangrijpen. En dat heb ik gedaan, goed of fout: Ik kan nu niet meer terug.
24 mei 2005
- meld ongepast verhaal
-
Clienniej
dinsdag 24 mei 2005 16:43
heel goed gedaan meisje
-
Evil
dinsdag 24 mei 2005 17:30
over wie gaat dit?
wat heb je gedaan dan?
B?
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 28 jun 2005 Voor Jullie.. ( 4 )
- O 27 jun 2005 Vrienden ( 2 )
- O 20 jun 2005 Gevoel en Verstand ( 2 )
- O 20 jun 2005 Onzekerheid ( 2 )
- O 15 jun 2005 Overhoop ( 1 )
- O 13 jun 2005 Jij daar ( 3 )
- O 13 jun 2005 Volhouden ( 2 )
- O 12 jun 2005 En dan? ( 3 )
- O 12 jun 2005 Niets ( 7 )
- O 12 jun 2005 Mijn deel ( 2 )
- O 12 jun 2005 Nee ( 2 )
- O 11 jun 2005 De deal 2 ( 3 )
- O 11 jun 2005 Aan de afspraak gehouden ( 2 )
- O 10 jun 2005 Wie zegt? ( 4 )
- O 09 jun 2005 Beetje in de war ( 3 )