ave,
zo veel te vertellen ,schrijven weer,
maar ik kom woorden tekort...
tja depressie,valt hard dit keer...
ik woon nu bijna een jaar in een mooie grote dorp op den Veluwe...
ik vind het zeker niet verkeerd wonen, oh nee,
het is rustig,de mensen kennen me, en groeten me vriendelijk als ik hen passeer...
af en toe maak ik een praatje met vreemden
en ik kan oprecht zeggen dat ik leuke vrienden heb, beetje vreemd, maar echt leuke mensen...
ik mag eigenlijk niet klagen...
en dat ga ik niet doen...
iets anders...
***
ik vind het moeilijk dat ik mijn zoontje niet meer mag zien...
heb hem 5jaar opgevoed en elke dag met hem gespendeerd,
hem begeleid met zijn eerste stapjes in de wereld,
met veel liefde voor hem klaar gestaan,
en nu is dat over...
het valt me best zwaar dat iemand waar ik elf jaar, eigenlijk 1/3 de van mijn leven heb gespendeerd,
tegen mij zo gemeen kan doen...
me raken op de punten die mij het meest zeer doen,
maar ja zo gaat dat soms...
***
momenteel doe ik veel vrijwilligerswerk,
allemaal nuttige werkzaamheden die de wereld in mijn beleving net wat mooier maakt...
ik breng bezoekjes aan eenzame ouderen ,
onderneem leuke dingen met mensen die alzheimer hebben,
zo dat hun geliefden een dagje vrij hebben...
ben maatje van mensen ,om hun te helpen opbouwen en onderhouden van sociale contacten,
en dat ze de deur uitkomen...
en ik waak in de nachten over mensen in hun laatste levensfase...
ik kook voor minder bedeelde vrienden, enz enz enz..
en toch, drukken de woorden van bepaalde mensen me hard op mijn hart,
en voel ik me een slecht mens,
ik moet meer kunnen doen, ik wil meer kunnen doen...
al zei ik nog laatst tegen mijn beste vriendin, dat ze genoeg doet,
toen ze me beetje onzeker vertelde dat ze ook met zo'n gevoel zat...
ik legde haar uit dat elk klein dingetje ,er toch een is,
en dat ze zich beter kon focussen op haar omgeving en vrienden ,familie enz,
dan iets groots willen doen zonder succes...
zucht...
faithfully yours
The TeaRat