Jouw mening over euthanasie?

Hallo allemaal,

Ik zit met iets wat ik best wel lastig vind. Ik loop sinds een tijdje stage op een oncologe (kanker) afdeling in een ziekenhuis. Aanstaande maandag gaan we voor het eerst daar een euthanasie procedure starten. Ik vind het zelf heel moeilijk, maar hoe denken jullie daarover?
Ik kan helaas de casus niet vertellen omdat ik met beroepsgeheim zit en dan misschien net wat teveel over deze persoon vertel. Daarnaast wil ik niemand triggeren die hier zelf mee te maken heeft gehad, maar ik vind het zo lastig en emotioneel ook best wel heftig, dat ik me afvraag hoe jullie er over denken en mij misschien dit proces ook wat gemakkelijker kunnen maken.

Alvast bedankt voor jullie reacties.

Liefs,
xxx

21 nov 2009 - meld ongepast verhaal

My hope, vrouw, 37 jaar

Imaginary* zaterdag 21 november 2009 11:48
Ik denk dat niemand dat makkelijker voor je kan maken, die dingen zijn moeilijk en zeker de eerste keer zal veel indruk maken.

Sterkte in ieder geval.
duimpje zaterdag 21 november 2009 11:56
Niemand kan het makkelijker voor je maken

maar misschien 1 kleine troost dat die persoon niet langer meer hoeft te lijden
het gaat immers om die zieke persoon
en niet wat de omgeving ervan vind of zegt
Je moet echt naar de die persoon kijken , hij is het die lijdt niet wij

veel sterkte
My hope zaterdag 21 november 2009 12:00
Ja, maar dat vind ik dus zo lastig. In dit geval vind ik het lijden bijna onzichtbaar. De procedure wordt ingezet op grond van psychisch lijden, maar dat is zo onmeetbaar dat ik eigenlijk niet zo goed wat wat ik ermee moet. Nu moeten wij als verpleegkundigen er maandag ook een mening over geven, want mede door onze mening zal er een beslissing genomen worden.
Maar ik heb nog geen idee wat mijn mening is. Ik vind het in dit geval heel erg lastig
azumi (opgeheven op 25-12-2010) zaterdag 21 november 2009 12:17
Dat is heel moeilijk..

Ik denk zelf dat wanneer je niks meer kan (het bed niet meer uit, en zelf ook niks meer willen doen), je heel erg ziek voelt (alles pijn doet enzo) en er dus niks meer aan is het soms beter is uit je lijden te verlossen. Behalve als diegene natuurlijk een sterke levensdrang heeft en tot op het laatste moeilijke eind hier wil blijven..

Mijn oma heeft dus ook kanker, ver uitgezaaid en dus niks meer aan te doen. Ze is sterk vermagerd, wilde bijna niks eten en werd door de kanker erg depressief. Dokters gaven haar 3 maanden en ze had veel pijn. Ik had zoiets van, als iedereen een soort van afscheid heeft genomen en ze komt op het punt waar we merken dat de pijn ondraagelijk wordt (en dat ze dus ook op het randje zit, heel afwezig is enzo), zou het idd een idee zijn om over zoiets na te gaan denken. Maargoed, mn oma is heel plotseling flink vooruit gegaan, eerst wilde ze helemaal niks en huilde ze erg veel en nu stapt ze opeens uit bed en doet ze dingen. Ze zat eerst dan ook op een speciale afdeling voor mensen die niet lang leven en daar is ze nu van af gehaald.
azumi (opgeheven op 25-12-2010) zaterdag 21 november 2009 12:19
Ik zie net je reactie dat het om psychisch lijden gaat, als het zieke persoon het zelf echt wilt denk ik dat je daar gewoon naar moet luisteren. Als diegene er geen zin meer in heeft is er voor hem/haar ook niks meer aan.
My hope zaterdag 21 november 2009 12:24
Ja, dat klinkt ook wel heel logisch.. maar aan de andere kant met het voorbeeld van jouw oma, ben ik bang dat we diegene nog tijd ontzeggen die ze heeft om te kunnen genieten als ze misschien uit haar depressie komt. Ik vind het heel dubbel en dat maakt het inderdaad behoorlijk lastig.

Voor diegene is het nu misschien beter, maar mijn gevoel kan dat gewoon niet echt accepteren denk ik. Er is al een aantal dagen zoveel strijd en vraagtekens aan mijn kant, dat ik er ontzettend moe van word.
reolien zaterdag 21 november 2009 12:27
Een onafhankelijke arts zal beslissen of er wel of geen euthanasie gaan plaats vinden.
Diegene heeft misschien last van psychisch lijden, maar is ook ongeneeslijk ziek. Het psychisch lijden is inderdaad heel moeilijkj te meten, maar de kanker die er zit is wel te meten.
Ik vind het niet aan de verpleegkundige om te zeggen of het wel of niet door kan gaan (een arts maakt een advies en de verpleegkundigen niet, de vpk's assisiteren alleen maar).
Het zijn ethische dilemma's maar persoonlijk zou ik me er niet te veel mee bemoeien, omdat er een hele commissie achter zo'n beslissing zit (buiten de behandelend arts en de verpleegkundigen om)
azumi (opgeheven op 25-12-2010) zaterdag 21 november 2009 12:36
Ik snap wat je bedoelt, toen ik mn reactie had gepost bedacht ik me ook dat deze persoon idd misschien een hele depressieve periode heeft en er na medicijnen die je minder depressief doen voelen zich misschien veel beter voelt, zoals het idd ook bij mijn oma ging..

Moeilijk beroep/studie heb je gekozen hoor, ik vind het knap van je.
reolien zaterdag 21 november 2009 12:41
@ myhope,
Dit gaat een beetje hard klinken, maar ik dnek dat je weinig invloed hebt op wat er gaat gebeuren met deze mevrouw/ meneer.
Er zit een commissie achter deze beslissing, die dit soort dingen regelmatig tegenkomen.
Probeer het los te laten, hoe moeilijk het ook is. Uiteindelijk blijft het de beslissing van de patient (ik ben dit soort situaties ook al tegengekomen en het is alles behalve makkelijk).
En een depressie bestrijden tijdens een behoorlijk ziekbed is een niet mogelijk. Want waarschijnlijk heeft deze patient een depressie opgebouwd door alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Dat noem je rouw en dat kan je niet bestrijden met antidepressiva.
My hope zaterdag 21 november 2009 13:39
Bedankt voor je reactie Reolien.
Het komt bij mij in ieder geval niet hard over hoor. Ik denk ook wel dat ik het helemaal met je eens zou zijn als ik nu niet zo overruled werd door mijn eigen emoties. Als mijn emoties de overhand nemen is concreet denken best wel lastig.
Ik ben daarom ook wel heel blij dat de beslissing niet bij mij ligt, maar onze arts gaat de procedure niet inzetten zonder onze mening, althans dat zij hij bij de vorige visite.
Nu kan ik mij daar als stagiaire misschien best wel van onthouden, want vind het allemaal toch al heel wat en best wel ingewikkeld en zwaar beladen.

Wat betreft de depressie/rouw denk ik dat je ook wel gelijk hebt. Zelf heb ik niet eerder zulke heftige dingen op mijn pad gehad en ben er ook niet zo mee bekend.

Nogmaals bedankt voor jullie reacties, dat brengt me soms weer net een andere kijk en laat dingen in het licht komen waar ik zelf nog niet eens bij had stil gestaan.

Thanks!
Wolfe Tone zaterdag 21 november 2009 14:36
Iedereen heeft recht te leven naar eigen inzicht en dus ook te sterven naar eigen inzicht. Als iemand niet zelf mag beslissen te willen sterven, van wie is zijn leven dan? De staat? Het ziekenhuis? Sterven is natuurlijk, en het is goed dat mensen de kans krijgen zelf te beslissen of het genoeg is of niet.
kruidje zaterdag 21 november 2009 15:28
Eens met WT! Psychisch lijden kan ook ondraaglijk zijn...
Ik heb liever dat het zo gebeurt dan dat er weer iemand gedwongen wordt voor de trein te springen..

Helemaal VOOR dus.
Dead-poet zaterdag 21 november 2009 16:07
Psychisch leiden valt ook onder de euthanasie wet
Mechola zondag 22 november 2009 19:20
Ook eens met WT..

Sterkte My Hope

O 21 nov 2009 Jouw mening over euthanasie? ( 14 )
O 14 nov 2009 Bevroren hart ( 1 )
O 31 okt 2009 Hoe overleef ik... ( 1 )
O 30 okt 2009 Emotioneel wrakhout ( 5 )
O 29 okt 2009 Grip op griep?
O 28 okt 2009 Ineens geen zuster, maar patiënt... ( 3 )
O 26 okt 2009 Alsof het allemaal al niet moeilijk genoeg is.. ( 1 )
O 24 okt 2009 Terug op aarde
O 13 okt 2009 Dan ineens blijk je een jaar verkering te hebben?! ( 4 )
O 12 okt 2009 Een dag vol pruiken ( 1 )
O 11 okt 2009 Op hoop van zegen dan maar?
O 10 okt 2009 Ingewikkeld gepuzzel ( 5 )
O 09 okt 2009 Heel even stil genieten..
O 08 okt 2009 Als je de dood in de ogen kijkt, maar niets ziet.. ( 7 )
O 07 okt 2009 Een nieuwe dagboekschrijfster stelt zich voor ( 9 )

vorige volgende