Eens houdt het op
Het duurt al jaren en mijn adem is lang.
Wat anderen verwachten, voer ik uit.
Zie ik als opdrachten en opdrachten zijn er om te doen.
De sterke meid,
het kleine zusje,
het slaafje in huis
Tuurlijk. Tuurlijk jongens.
Uiteraard beste broer.
Ik wil en kan niet anders dan huilen.
Van binnen.
Een uur geleden werd ik boos, totaal in mijn recht,
maar uiteraard heeft HIJ meer reden om boos te zijn
Want ik gedraag me al tijden vreselijk.
'langer dan een jaar' zijn mijn vader niet al te lang geleden
Eens houdt het op.
Wat?
Dat vraag ik me ook wel eens af.
De kracht van mijn masker?
Dat mensen maar over me heen blijven lopen?
Dat ik zelf niet kies?
Dat ik het geheim zelf blijf dragen?
Dat ik nog steeds zwijg richting mijn ouders?
Dat ik...
Het is genoeg. Echt.
Ik wil gelukkig zijn, ik wil stralen, ik wil een vriendje.
Ik wil privacy, niet op mijn tenen lopen.
Eens houdt het op.
Maar wanneer?
En zeg verdomme niet dat ik thuis open kaart moet spelen
want dat gaat niet. Het gaat niet.
Als ik dat doe. Kan ik vertrekken.
Geloofd wordt ik toch niet.
Eens houdt het op.
Met hem.
Of met mij.
Wat anderen verwachten, voer ik uit.
Zie ik als opdrachten en opdrachten zijn er om te doen.
De sterke meid,
het kleine zusje,
het slaafje in huis
Tuurlijk. Tuurlijk jongens.
Uiteraard beste broer.
Ik wil en kan niet anders dan huilen.
Van binnen.
Een uur geleden werd ik boos, totaal in mijn recht,
maar uiteraard heeft HIJ meer reden om boos te zijn
Want ik gedraag me al tijden vreselijk.
'langer dan een jaar' zijn mijn vader niet al te lang geleden
Eens houdt het op.
Wat?
Dat vraag ik me ook wel eens af.
De kracht van mijn masker?
Dat mensen maar over me heen blijven lopen?
Dat ik zelf niet kies?
Dat ik het geheim zelf blijf dragen?
Dat ik nog steeds zwijg richting mijn ouders?
Dat ik...
Het is genoeg. Echt.
Ik wil gelukkig zijn, ik wil stralen, ik wil een vriendje.
Ik wil privacy, niet op mijn tenen lopen.
Eens houdt het op.
Maar wanneer?
En zeg verdomme niet dat ik thuis open kaart moet spelen
want dat gaat niet. Het gaat niet.
Als ik dat doe. Kan ik vertrekken.
Geloofd wordt ik toch niet.
Eens houdt het op.
Met hem.
Of met mij.
28 feb 2010
- meld ongepast verhaal
-
prinses.
zondag 28 februari 2010 14:15
'En zeg verdomme niet dat ik thuis open kaart moet spelen
want dat gaat niet. Het gaat niet.
Als ik dat doe. Kan ik vertrekken'
^ Wie zegt dat? weet je dat zeker. Het lijkt me best onredelijk van je ouders als ze dat dan van je zouden verwachten. En zo wel dan is dat heel erg rot maar soms kan het gewoon niet anders.
Er is helemaal niemand belangrijker dan 'jezelf' daarom moet je ook in alle tijden voorjezelf opkomen. En als je dat niet kan weg gaan.
Misschien is het wel beter voor je als je daar vertrekt.
Ik hoop niet dat ik je hier mee kwets ofzo ik begrijp dat het moeilijk is om een uit een benauwde situatie te ontsnappen maar ooit moet je toch de circkel verbreken anders laat je jezelf alleen maar onnodig pijn doen. -
Just Liz
zondag 28 februari 2010 14:36
*knuffelt Past innig* -
Patrice (opgeheven op 5-12-2012)
zondag 28 februari 2010 14:59
Er is een andere weg op te bewandelen, dat het voor je kan ophouden en rust mag ervaren. Sterkt en troost. Fijne zondag.
-
maxim (opgeheven op 26-1-2011)
zondag 28 februari 2010 15:28
Ik snapte je verhaal niet meteen en ben de vorige verhalen gaan lezen. Ik ben geschokt , mijn eerste impulsieve reactie zet ik maar niet zwart op wit.
Je MOET je ouders inlichten en aangifte gaan doen, dit stopt niet zonder schade en verdriet binnen het gezin. Maar je moet ! jij bent dit niet begonnen maar wel de enige die het moet stoppen, het is niet jouw schuld maar 100% die van je broer.
Je dagboek hier zegt genoeg, je houding tegenover je broer zou al reden moeten zijn voor je ouders om zich zorgen te gaan maken. Ik kan mij niet voorstellen dat je ouders je niet zullen geloven maar zelfs dan kan je voor DNA bewijs zorgen.
Dit stopt pas als jij de eerste stap zet.
Heel veel sterkte -
EvilAngel
zondag 28 februari 2010 15:47
Elke keer als ik een verhaal van je lees, hoop ik echt zo dat je het binnenkort gaat vertellen aan je ouders... Ik begrijp dat je het niet wilt, en niemand kan je dwingen... maar hoezo ben je er zo van overtuigd dat ze het niet zullen geloven??
-
kruidje
zondag 28 februari 2010 20:15
Ja, eens houd het op. Onvermijdelijk..Ooit KUN je het niet meer aan.
Het moment waarop dat gebeurt is aan jou.
Heb meer vertrouwen in je ouders. Als ze terug zouden kijken, zullen de puzzelstukjes op hun plaats vallen..
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )