Eenzaam en alleen
Een hekel heb ik aan het gevoel.
Alleen zijn vind ik over het algemeen niet erg.
Gewoon niks niemand om je heen en doen wat je wilt.
Helaas gebeurt dát niet zo vaak.
Het is juist vaak het alleen zijn in een groep.
Het eenzame gevoel tussen heel veel mensen in.
Ver van de menigte af, terwijl je omringt bent door allen.
Zo eenzaam en alleen.
Hatend en boosheid.
Misschien moet ik zeer binnenkort eens toegeven dat het misschien niet verder gaat.
Maar wanneer ik dan weer eens lach (hoe moet je niet vragen) wordt ik zo onzeker.
Hulp? Ik ben zo teleurgesteld, moet ik die molen opnieuw binnengaan?
Deze week hoop ik zo te kunnen nadenken over de manier en vooral het moment waarop dit naar boven komt.
Zelf ontdekking. Soms komt het boven drijven. Het andere moment is het weer vergaan.
Nadenken.
Maar wel gestuurd nadenken.
Over dat wat ik wil weten.
Wil ik het wel weten?
Dat is de vraag.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende