EMDR 3, 4 & 5

Ik had geen energie en nam geen tijd om te gaan zitten om te schrijven over de therapie. Ik had het druk zowel met veel werken en negatieve gevoelens als met leuke heerlijke dagen.

14 januari moest ik een brief schrijven aan de mevrouw die is overleden. Hier heb ik wel even over moeten nadenken maar het is wel gelukt. Deze hebben we in de sessie van 25 januari besproken. 25 januari kreeg ik de opdracht mee om een nieuwe brief te schrijven, maar dan vanuit het oog van de vrouw naar mij toe, zeg maar een antwoord op mijn brief naar haar. Echter heb ik 1.5 week last gehad van de sessie en heb ik 42 uur gewerkt in die week. Ik zat er echt doorheen zoals ik in mijn vorige verhaal heb verteld.

Sessie 7 februari
Uiteindelijk kon ik een hele kleine brief voorlezen die ik had kunnen maken. Het antwoord van de vrouw op mijn brief aan haar.

Ik moet eerlijk zeggen dat het allemaal een beetje vaag is. En ik niet meer precies weet welke dingen we precies hebben besproken.
Wel weet ik nog dat tijdens deze sessie hadden we een technische storing. Dat was even schrikken. De lichtbalk die ik moet volgen met mijn ogen ging uit, de koptelefoon was uit en 1 van de trillende elementen voor in mijn handen was uit gegaan en de andere begon in eens non stop heel hard te trillen. De apparatuur werd even uitgezet en opnieuw aangezet en toen konden we weer verder. Ik deze sessie waren we verder gegaan op het onderwerp van de sessie ervoor. En heb ik de 2 weken erna eigenlijk geen last gehad ergens van. Of dat kwam omdat ik dat deel van de situatie al heb verwerkt of omdat we de storing hadden weet ik niet.

22 februari had ik weer een sessie. Ook deze sessie kan ik niet meer heel erg goed voor me halen. Ik weet wel dat ik weer erg last er van heb gehad.

Wat ik mij nog kan herinneren is dat we het laatste deel van de echte reanimatie hadden besproken. Die hadden we de sessie ervoor gestart we kwamen er achter in deze sessie dat er niet alleen verdriet zit in het stukje de dame is overleden maar ook een stukje heb ik gefaald. We kwamen dus op het stukje dat mijn faalangst heel erg op de voorgrond kwam.

De dag erna had ik een dagdienst, ik had de nacht heel slecht geslapen en was weer heel erg prikkelbaar en emotioneel. Ik had mijn hoofd er niet bij en heb gevraagd of ik eerder naar huis mocht omdat het echt niet ging. Elke prikkel was te veel, elk contact met mensen was te veel. Ik ging die avond bij mijn moeder eten met mijn dochtertje die was al bij mijn ouders dus besloot ik naar huis te gaan om even te gaan slapen. Dat deed me erg goed. De 2 weken erna heb ik veel dagen gehad dat het soms even te veel was. Gelukkig niet elke dag en niet zo heftig als eerder. Maar wel zodanig dat ik veel verdriet had.

Vorige week had ik een dienst en ik moest een neus/maag sonde bij iemand plaatsen. Een collega was er bij en ik startte de handeling echter werkte de patiënt tegen en trok zijn hoofd weg. Bij de tweede poging pakte de patiënt mijn pols vast. Hierdoor raakte ik een soort van in paniek en heb ik aangegeven dat het me niet ging lukken en ben ik weg gelopen. Ik weet niet waarom ik zo reageerde maar ik weet wel dat het gevoel van falen heel erg op de voorgrond kwam. Terwijl ik bij een andere patiënt de handeling prima heb kunnen uitvoeren diezelfde dag ook. Ik heb daarna geen handelingen meer hoeven doen op het werk waarbij ik dat gevoel kreeg. Maar het zette me wel heel erg aan het denken. Ik begon wel heel erg te twijfelen over mijn functioneren op de afdeling.

26 februari hebben we de 3e verjaardag van mijn dochtertje gevierd wat hebben we het heerlijk naar ons zin gehad. En de hele dag ging eigenlijk super goed en heb ik weinig tot geen verdriet gevoeld. Alleen in de avond toen we uit eten waren werd het af en toe een beetje te veel. Er waren veel kinderen en ze hadden daar een speelplaats en door al het geschreeuw van de kinderen en de drukte van pratende mensen om mij heen voelde ik wel een erg gespannen en emotionele druk in mijn lijf. Ik heb ook daarna heel erg onrustig geslapen.

Het weekend van 3 maar t/m 7 maart zijn we naar center parcs geweest over het algemeen een heerlijk weekend en weinig spanning. Ik had het af en toe wel even nodig om een stukje te gaan wandelen in mijn eentje zonder mensen om mij heen. Dus de vrijdag avond ben ik even nar het winkeltje gelopen voor wat brandhout en zaterdag en zondag ben ik in de middag toen mijn dochtertje lag te slapen even een stukje gaan wandelen. Voelde heerlijk rustig en ontspannen.

Maandag 7 maart daarintegen had ik het weer even zwaar ik was weer erg emotioneel en prikkelbaar. En op een gegeven en moment kwam er zo een natte bal keihard in mijn nek. Ik was blij dat het op mij kwam en niet op Vanessa maar het zorgde er wel voor dat ik er op dat moment even doorheen zat. Gelukkig trok dat ook vrij snel wel weer weg in de loop van de dag.

Afgelopen vrijdag 11 maart heb ik weer een sessie gehad. Ik moest een brief schrijven aan de gewenste dame. Maar ik ben er niet op gekomen, en heb nog niets kunnen schrijven. We hebben het er ook niet meer over gehad in doe sessie. Dus ik ga dat de komende 2 weken nog proberen. Maar zolang ik er niet op kom weet ik niet of ik echt wat kan schrijven.

Deze sessie staat me wel erg goed bij. We begonnen over de verjaardag van Vanessa en heb nog verteld over ons weekendje weg. Daarna zijn we gaan bespreken waar we de vorige sessie waren geëindigd en wat we in deze sessie zouden gaan doen.

Ik moest terug denken aan de BHV training van afgelopen november. Waarbij is moest reanimeren op de pop waardoor ik de beelden van de echte reanimatie terug zag. Dit is tot nu toe gek genoeg de meest heftige sessie geweest van alle sessies. We gingen stap voor stap de situatie doornemen. Terwijl de apparatuur startte moest ik in stapjes de bhv training herhalen in mijn hoofd. Dit lukte eigenlijk zonder problemen, in eerste instantie. Tot ik bij het stukje kwam dat ik de reanimatie pop aan moest gaan raken ook al was dat alleen in gedachte. Ik begon mij gespannen te voelen en ik werd emotioneel. Uiteindelijk kwam ik op het stukje dat ik de pop aan zou moeten raken om de borst compressie te starten. Alleen in gedachten zodra ik dat wilde gaan doen zag ik alles beelden van de echte reanimatie weer. En kon ik niet starten met de compressies in gedachten net als in het echt op de bhv pop dat dat niet lukte.

We zijn toen weer een stapje terug gegaan waarbij ik mij in eerste instantie nog wel goed voelde. En het lukte in eerste instantie niet om rustig te worden, ik was gespannen en zelfs aan het huilen. Waarom? Door de situatie? Door het gevoel van falen? Door de echte reanimatie.

Uiteindelijk zakte het verdriet en ook al was ik nog gespannen ik kon in gedachten uiteindelijk toch de borst compressies geven op de pop. Echter kwam ik niet verder, wel voelde ik een soort van trots ook door de reactie van de therapeut voelde ik mij trots, dat ik (ook al was het alleen nu nog in gedachten) de borst compressies op de pop kon geven.

Na dit zijn we gestopt met de sessie. Ze gaf aan dat we heel veel hadden bereikt en dat het wel echt een zware sessie was. We hebben nog even na gepraat en ook gelachen.

De vraag was of ik kon kijken of er een mogelijkheid is om een reanimatie pop mee te nemen naar de therapie zodat als ik zover ben kan gaan oefenen op de pop tijdens de therapie om er voor te zorgen dat ik echt die reanimatie weer kan doen op de pop zonder de extreme emoties en gedachten over de echte reanimatie. Dus waren we een beetje aan het sparren wat de mogelijkheden zijn. Als alternatief zei ik voor de grap; misschien een opblaaspop. hahahah en gelukkig was dat wel even leuk.

Na de sessie was ik weer aan het trillen van de kou. De emoties kwamen helemaal los. Onderweg naar huis belde ik mijn vriend op dat hij alvast kon beginnen aan het eten. En toen hoorde ik vanessa dat ze verdrietig was. Ze bleek vast gezeten te hebben. Op de 1 of andere manier raakte ik daar heel erg van van streek. En moest ik huilen. Terwijl mijn vriend zei dat alles goed ging. Uiteindelijk bleek vanessa der arm door het labeltje van haar pyjama shirtje gedaan te hebben en kreeg ze die niet meer los en moest ze erbij geholpen worden. Dus niks ernstige en geen wondjes of iets. Maar ik was op de 1 of andere manier wel echt super geschrokken. Mijn vriend is ook niet altijd even tactisch in hoe hij dingen zegt en wanneer die dat dan zegt. Maar al met al was er dus niets ergs aan de hand. Pak van mijn hart !!

Liefa,
X.little.!