EMDR 8
Woensdag 20 april de 8e sessie EMDR gehad. Omdat ik die ochtend met mijn dochtertje naar de oogarts moest en ik niet wist hoe lang dit ging duren, had ik de reanimatie pop dinsdag middag al opgehaald op het werk. Ik vond dat erg spannend om de pop te gaan halen, want de laatste keer dat ik de reanimatie pop had gezien (toen ik vroeg aan Hans of er een pop beschikbaar was) raakte ik toch erg emotioneel. Helaas was de Hans die dag niet aanwezig, maar gelukkig kon de receptie in de ruimte waar de pop stond waardoor ik hem toch mee kon nemen. Een enorme koffer voor een levensgrote reanimatie pop met armen en benen er aan vast.
Met pijn en moeite heb ik de koffer gelukkig met millimeterwerk in de auto kunnen krijgen en heeft hij in de auto gelegen tot ik woensdag middag om 14:30 therapie had. Met de pop in de auto naar Schiedam voor de therapie, pfff, wat een gedachten gingen er toen door mijn hoofd. Hele scenario's van hoe zou ik reageren als ik de koffer open maak tot wat nou als ik een ongeluk zou krijgen en ze denken dat die pop echt is. Hele gekke gedachtes dus!
Eenmaal aangekomen, de pop uit de auto getild en naar locatie gelopen. De therapeut heeft me ondersteund bij het neerleggen van de koffer. De kamer was anders ingericht om de pop en de EMDR materialen allemaal kwijt te kunnen in de kleine ruimte. We hadden bij de vorige sessie er al een beetje over nagedacht hoe we dat zouden gaan doen, en zo als dat het stond had ik me ook voorgesteld.
In eerste instantie hebben we nog gepraat over de afgelopen twee weken, niet veel schokkende dingen gebeurd, en niet extreem emotioneel geworden afgelopen 2 weken. Hierna heeft de therapeut eerst nog een keer benoemd hoe we deze sessie zouden gaan doen. Ik zou dan een beetje schuin op de bank gaan zitten zodat ik de lichtbalk kon zien, de koptelefoon hield ik op tijdens de gehele sessie, en de pulsoren lagen op de bank dat ik ze kon pakken als we die nodig hadden.
Start van de sessie begon ik met een ontspannen gevoel, op een schaal van 1-7 hoe waar voelt deze ontspanning voor mij was dat een 6, dat was eigenlijk de gehele therapie het cijfer waar ik op moest focussen. Daarnaast hadden we eerder ook besproken, wat maakt jou nog meer ontspannen welk beeld of gevoel, dat kwam bij mij op een vlinder. Mijn dochtertje haar naam is een soort vlinder en ik heb ook een vlinder tattoo op mijn enkel staan. Dus met het ontspannen gevoel, het cijfer 6 en de vlinder ben ik de reanimatie pop uit de koffer gaan halen, de therapeut hielp hierbij daar de pop erg zwaar was en ook onhandig om in je eentje uit de koffer te halen. (in al deze handelingen heb ik de koptelefoon op met tonen aan)
Als gauw gingen we door met de pop gereed maken, ik moest alcohol doekjes hebben op de pop schoon te maken, en ik was bezig met de pop, en vond het lastig omdat het een pop was die ik niet gewend was. Dus met een beschrijving erbij gingen we verder, In eerste instantie met een 6 maar deze begon tijdens het handelen te zakken naar een 3. De therapeut merkte het al aan me en gaf aan dat we even op de bank de materialen gingen gebruiken. Dus ik op de bank pulsoren in mijn handen en de lichtbalk volgen, ondertussen focussen op de 6 en het ontspannen gevoel om weer tot mezelf te komen. Dat ging gelukkig vrij snel.
Eenmaal tot rust gekomen zijn we weer verder gegaan met de pop. Ik ben naast de pop gaan zitten en we bespraken wat er gedaan moest worden. Ik mocht zodra ik er aan toe was gaan starten, echter lukte mij dit niet, ondanks dat ik de pop tijdens het uit de koffer halen en gereedmaken al heb aangeraakt, kon ik de pop nu niet aanraken. Dus weer terug op de bank. Eenmaal weer tot rust gekomen weer terug naast de pop en op mijn gemak als ik er aan toe was de eerste stap zetten.
Ik raakte de pop aan bij zijn schouders zoals we dat altijd doen als we willen controleren of er iemand bij bewustzijn is of niet, toen zei ik (blijkbaar heel zacht) "meneer, hoort u mij" en zou ik daarna de ademhaling moeten controleren, maar ik verstijfde en de spanning steeg. Uiteindelijk bij doorvragen kon ik duidelijk maken dat dit kwam omdat zodra ik de pop aanraakte, zijn "gezicht" zag en aansprak ik het gezicht zag van de bewusteloze dame die ik in het echt heb moeten reanimeren.
Hierom weer terug op de bank gegaan, de pulsoren, gepakt en de lichtbalk weer volgend (met nog steeds de koptelefoon op) Denkend aan die vrouw en alles wat daar bij hoort, voor mijn gevoel duurde het uren, maar na een paar minuten kwam ik wat meer tot rust. Nabesproken dat ik het heel zacht zei, en dat ze graag wilde horen dat ik dit krachtiger zou doen, met zelfvertrouwen. Dus ik zat naast de pop en zodra ik er aan toe was mocht ik weer starten. Ik kon de pop aanraken en toespreken met een vrij krachtig stemgeluid zonder die vrouw te zien. Hierna gelijk door gegaan met het luisteren, voelen en kijken voor een ademhaling.
Hierna even gestopt en naast de pop met de therapeut gespraat. Ik zou de volgende handeling moeten uitvoeren, het aanspreken van omstanders om 112 te bellen en te zeggen dat het op een reanimatie gaat, en het halen van een AED. Echter kon ik dit niet, op de een of andere manier kreeg ik een brok in mijn keel, de specifieke oorzaak hiervan weet ik niet en kon ik ook niet achterhalen. Dus weer even terug op de bank, pulsoren in mijn handen en de lichtbalk volgen. Nadat het gevoel van een brok in mijn keel weg was ben ik weer naast de pop gaan zitten en zodra ik er aan toe was kon ik weer oppakken waar we gebleven waren, Ik heb kunnen zeggen wat ik moest zeggen, en heb daarna mijn handen op de pop gelegd om te starten met de borst compressies, echter lukte het niet om deze te starten.
Terug op de bank, pulsoren in mijn handen en lichtbalk volgen. En zodra ik weer kon gingen we de handeling doorzetten. Ik ging naast de pop zitten, en met lichte twijfel, heb ik mijn handen op de pop gezet, luisterend naar de tonen in mijn oren van de koptelefoon. Heb ik mijn handen op de juiste manier gepositioneerd en ben ik gestart met compressies geven. Ik kon niet hardop tellen, en op dat moment maakte me dat ook niet uit, zolang ik maar bezig was. Na 30 compressies ben ik de pop gaan beademen, en na beademingen ben ik de compressies voort gaan zetten. De therapeut gaf aan dat als ik moe zou worden ik mocht stoppen, aangezien ik het al gedaan had! Dus ik stopte met de compressies en ging weer naast de pop zitten gericht naar de therapeut en ik barst in tranen uit.
Tranen over mijn wangen, niet van verdriet, niet van spanning, niet van angst. Maar opluchting! Ik kon de pop reanimeren zonder de extreme beelden voor mij te zien. Het voelde gek, het voelde vreemd. Ik kan nog heel dicht bij het gevoel komen dat ik had bij de laatste BHV training in november, ik kan nog heel goed voelen in mijn lijf hoe gespannen en verdrietig ik was over de situatie van de reanimatie die ik heb uitgevoerd op mijn werk. Maar op dit moment kon ik mijn emoties in bedwang houden, niet weg gestopt of onderdrukt maar omarmt en een plekje gegeven. Ik was opgelucht dat ik het kon. Nog even terug op de bank, pulsoren in mijn handen, lichtbalk volgen en met tonen in mijn oren nadenken en nog dichter bij dit gevoel komen en blijven.
Nabesproken met de therapeut en aangezien ik eerder al eens een terug val had in het gevoel van de situatie van de reanimatie op het werk, besloten om nog een sessie hierna te plannen met de reanimatie pop om nogmaals de handelingen uit te voeren. Om te kijken of dit nog steeds goed gaat, dan kunnen we gelijk zien of het echt geholpen heeft. De pop samen weer terug opgeborgen in de koffer, koffer in de auto gestopt en weer naar het werk terug gebracht.
9 mei heb ik de volgende sessie, en misschien is dat ook dan de laatste sessie. Ik ben benieuwd, toch wel nerveus maar nog steeds erg opgelucht hoe het gelopen is. Woensdag avond rustig aan gedaan, wel nog even naar de winkel geweest en donderdag een drukke dag gehad in Schevingen legoland, super leuk gehad. Ik had afgesproken om in de avond bij een vriend fikkie te gaan steken, maar toen ik daar aankwam en we aan het kletsen waren kreeg ik in eens een flikkerend beeld in mijn ogen, deze had gerafelde randen en de kern was wazig. Dit beeld werd steeds groter waardoor ik links eigenlijk vrijwel niets meer kon zien, en het geen wat ik nog wel zag was in blur. Daarna doof gevoel gehad in heel de linker kant van mijn lijf, en toen dat weg was ging het tintelen, daarna werden mijn lippen doof, en ik had een heel zwaar gevoel in mijn lijf. Het leek weer op een migraine aanval. Paracetamol ingenomen, en rustig bij het vuurtje gezeten en een beetje gekletst en een kopje thee gedronken, in de loop van de tijd zakte de klachten gelukkig en kreeg ik bewonderingswaardig geen hoofdpijn, wel een zeurend gevoel in mijn hoofd en een zwaar gevoel in mijn lijf. Om 23:30 onderweg weer naar huis, nog even gekletst met die vriend en thuis aangekomen gelijk afgerond thuis en naar bed gegaan.
Nu nog wel een zwaar gevoel in mijn lijf en af en toe een zeurend gevoel in mijn hoofd, maar verder gelukkig goed.
Liefs,
X.Little.!
Met pijn en moeite heb ik de koffer gelukkig met millimeterwerk in de auto kunnen krijgen en heeft hij in de auto gelegen tot ik woensdag middag om 14:30 therapie had. Met de pop in de auto naar Schiedam voor de therapie, pfff, wat een gedachten gingen er toen door mijn hoofd. Hele scenario's van hoe zou ik reageren als ik de koffer open maak tot wat nou als ik een ongeluk zou krijgen en ze denken dat die pop echt is. Hele gekke gedachtes dus!
Eenmaal aangekomen, de pop uit de auto getild en naar locatie gelopen. De therapeut heeft me ondersteund bij het neerleggen van de koffer. De kamer was anders ingericht om de pop en de EMDR materialen allemaal kwijt te kunnen in de kleine ruimte. We hadden bij de vorige sessie er al een beetje over nagedacht hoe we dat zouden gaan doen, en zo als dat het stond had ik me ook voorgesteld.
In eerste instantie hebben we nog gepraat over de afgelopen twee weken, niet veel schokkende dingen gebeurd, en niet extreem emotioneel geworden afgelopen 2 weken. Hierna heeft de therapeut eerst nog een keer benoemd hoe we deze sessie zouden gaan doen. Ik zou dan een beetje schuin op de bank gaan zitten zodat ik de lichtbalk kon zien, de koptelefoon hield ik op tijdens de gehele sessie, en de pulsoren lagen op de bank dat ik ze kon pakken als we die nodig hadden.
Start van de sessie begon ik met een ontspannen gevoel, op een schaal van 1-7 hoe waar voelt deze ontspanning voor mij was dat een 6, dat was eigenlijk de gehele therapie het cijfer waar ik op moest focussen. Daarnaast hadden we eerder ook besproken, wat maakt jou nog meer ontspannen welk beeld of gevoel, dat kwam bij mij op een vlinder. Mijn dochtertje haar naam is een soort vlinder en ik heb ook een vlinder tattoo op mijn enkel staan. Dus met het ontspannen gevoel, het cijfer 6 en de vlinder ben ik de reanimatie pop uit de koffer gaan halen, de therapeut hielp hierbij daar de pop erg zwaar was en ook onhandig om in je eentje uit de koffer te halen. (in al deze handelingen heb ik de koptelefoon op met tonen aan)
Als gauw gingen we door met de pop gereed maken, ik moest alcohol doekjes hebben op de pop schoon te maken, en ik was bezig met de pop, en vond het lastig omdat het een pop was die ik niet gewend was. Dus met een beschrijving erbij gingen we verder, In eerste instantie met een 6 maar deze begon tijdens het handelen te zakken naar een 3. De therapeut merkte het al aan me en gaf aan dat we even op de bank de materialen gingen gebruiken. Dus ik op de bank pulsoren in mijn handen en de lichtbalk volgen, ondertussen focussen op de 6 en het ontspannen gevoel om weer tot mezelf te komen. Dat ging gelukkig vrij snel.
Eenmaal tot rust gekomen zijn we weer verder gegaan met de pop. Ik ben naast de pop gaan zitten en we bespraken wat er gedaan moest worden. Ik mocht zodra ik er aan toe was gaan starten, echter lukte mij dit niet, ondanks dat ik de pop tijdens het uit de koffer halen en gereedmaken al heb aangeraakt, kon ik de pop nu niet aanraken. Dus weer terug op de bank. Eenmaal weer tot rust gekomen weer terug naast de pop en op mijn gemak als ik er aan toe was de eerste stap zetten.
Ik raakte de pop aan bij zijn schouders zoals we dat altijd doen als we willen controleren of er iemand bij bewustzijn is of niet, toen zei ik (blijkbaar heel zacht) "meneer, hoort u mij" en zou ik daarna de ademhaling moeten controleren, maar ik verstijfde en de spanning steeg. Uiteindelijk bij doorvragen kon ik duidelijk maken dat dit kwam omdat zodra ik de pop aanraakte, zijn "gezicht" zag en aansprak ik het gezicht zag van de bewusteloze dame die ik in het echt heb moeten reanimeren.
Hierom weer terug op de bank gegaan, de pulsoren, gepakt en de lichtbalk weer volgend (met nog steeds de koptelefoon op) Denkend aan die vrouw en alles wat daar bij hoort, voor mijn gevoel duurde het uren, maar na een paar minuten kwam ik wat meer tot rust. Nabesproken dat ik het heel zacht zei, en dat ze graag wilde horen dat ik dit krachtiger zou doen, met zelfvertrouwen. Dus ik zat naast de pop en zodra ik er aan toe was mocht ik weer starten. Ik kon de pop aanraken en toespreken met een vrij krachtig stemgeluid zonder die vrouw te zien. Hierna gelijk door gegaan met het luisteren, voelen en kijken voor een ademhaling.
Hierna even gestopt en naast de pop met de therapeut gespraat. Ik zou de volgende handeling moeten uitvoeren, het aanspreken van omstanders om 112 te bellen en te zeggen dat het op een reanimatie gaat, en het halen van een AED. Echter kon ik dit niet, op de een of andere manier kreeg ik een brok in mijn keel, de specifieke oorzaak hiervan weet ik niet en kon ik ook niet achterhalen. Dus weer even terug op de bank, pulsoren in mijn handen en de lichtbalk volgen. Nadat het gevoel van een brok in mijn keel weg was ben ik weer naast de pop gaan zitten en zodra ik er aan toe was kon ik weer oppakken waar we gebleven waren, Ik heb kunnen zeggen wat ik moest zeggen, en heb daarna mijn handen op de pop gelegd om te starten met de borst compressies, echter lukte het niet om deze te starten.
Terug op de bank, pulsoren in mijn handen en lichtbalk volgen. En zodra ik weer kon gingen we de handeling doorzetten. Ik ging naast de pop zitten, en met lichte twijfel, heb ik mijn handen op de pop gezet, luisterend naar de tonen in mijn oren van de koptelefoon. Heb ik mijn handen op de juiste manier gepositioneerd en ben ik gestart met compressies geven. Ik kon niet hardop tellen, en op dat moment maakte me dat ook niet uit, zolang ik maar bezig was. Na 30 compressies ben ik de pop gaan beademen, en na beademingen ben ik de compressies voort gaan zetten. De therapeut gaf aan dat als ik moe zou worden ik mocht stoppen, aangezien ik het al gedaan had! Dus ik stopte met de compressies en ging weer naast de pop zitten gericht naar de therapeut en ik barst in tranen uit.
Tranen over mijn wangen, niet van verdriet, niet van spanning, niet van angst. Maar opluchting! Ik kon de pop reanimeren zonder de extreme beelden voor mij te zien. Het voelde gek, het voelde vreemd. Ik kan nog heel dicht bij het gevoel komen dat ik had bij de laatste BHV training in november, ik kan nog heel goed voelen in mijn lijf hoe gespannen en verdrietig ik was over de situatie van de reanimatie die ik heb uitgevoerd op mijn werk. Maar op dit moment kon ik mijn emoties in bedwang houden, niet weg gestopt of onderdrukt maar omarmt en een plekje gegeven. Ik was opgelucht dat ik het kon. Nog even terug op de bank, pulsoren in mijn handen, lichtbalk volgen en met tonen in mijn oren nadenken en nog dichter bij dit gevoel komen en blijven.
Nabesproken met de therapeut en aangezien ik eerder al eens een terug val had in het gevoel van de situatie van de reanimatie op het werk, besloten om nog een sessie hierna te plannen met de reanimatie pop om nogmaals de handelingen uit te voeren. Om te kijken of dit nog steeds goed gaat, dan kunnen we gelijk zien of het echt geholpen heeft. De pop samen weer terug opgeborgen in de koffer, koffer in de auto gestopt en weer naar het werk terug gebracht.
9 mei heb ik de volgende sessie, en misschien is dat ook dan de laatste sessie. Ik ben benieuwd, toch wel nerveus maar nog steeds erg opgelucht hoe het gelopen is. Woensdag avond rustig aan gedaan, wel nog even naar de winkel geweest en donderdag een drukke dag gehad in Schevingen legoland, super leuk gehad. Ik had afgesproken om in de avond bij een vriend fikkie te gaan steken, maar toen ik daar aankwam en we aan het kletsen waren kreeg ik in eens een flikkerend beeld in mijn ogen, deze had gerafelde randen en de kern was wazig. Dit beeld werd steeds groter waardoor ik links eigenlijk vrijwel niets meer kon zien, en het geen wat ik nog wel zag was in blur. Daarna doof gevoel gehad in heel de linker kant van mijn lijf, en toen dat weg was ging het tintelen, daarna werden mijn lippen doof, en ik had een heel zwaar gevoel in mijn lijf. Het leek weer op een migraine aanval. Paracetamol ingenomen, en rustig bij het vuurtje gezeten en een beetje gekletst en een kopje thee gedronken, in de loop van de tijd zakte de klachten gelukkig en kreeg ik bewonderingswaardig geen hoofdpijn, wel een zeurend gevoel in mijn hoofd en een zwaar gevoel in mijn lijf. Om 23:30 onderweg weer naar huis, nog even gekletst met die vriend en thuis aangekomen gelijk afgerond thuis en naar bed gegaan.
Nu nog wel een zwaar gevoel in mijn lijf en af en toe een zeurend gevoel in mijn hoofd, maar verder gelukkig goed.
Liefs,
X.Little.!
22 apr 2022
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
vrijdag 22 april 2022 22:31
Heftig voor je best opnieuw. Maar je doet het echt super.
Je hebt al erg veel bereikt. *Knuffel*
Wel vervelend dat het fikkie stoken anders verliep die de klachten. ☹️ Sterkte ❤ -
Mysterion
vrijdag 27 mei 2022 05:01
Heel bijzonder om dit van je te mogen lezen omdat je dit ook met zoveel details hebt opgeschreven.
Je mag heel trots zijn op jezelf want de stapjes die je neemt gaan steeds meer richting je eind doel
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 28 mei 2022 Mijn wereld ( 2 )
- O 24 mei 2022 EMDR 9 Final ( 3 )
- O 22 apr 2022 EMDR 8 ( 2 )
- O 13 apr 2022 EMDR 7 ( 2 )
- O 13 apr 2022 EMDR 6 ( 2 )
- O 13 mrt 2022 EMDR 3, 4 & 5 ( 4 )
- O 01 feb 2022 EMDR sessie 2 ( 4 )
- O 14 jan 2022 Nieuw begin ( 11 )