En doei!

…

Ik hang in de linkerhoek van de bank, James Bay songs door mijn koptelefoon, rusteloze benen en voeten, maar momenteel rust in mijn hoofd, en ik bedenk dat wij drietjes (Henny, ik en Fleur) het best lekker cosy hebben zo. De heftige emoties van kortgeleden zijn over. De gevoelsmatige gevolgen, zoals het bang zijn om iets van woede uit te lokken, nog volop aanwezig bij mij. Want zoals vrijwel in iedere situatie betrek ik ieder negatief ding eerst op mezelf. “Het is mijn schuld dat…”. Als de harmonie dan even terug is, dan is dat niet vanwege mij. Iets of iemand anders is verantwoordelijk voor positieve zaken in mijn beleving. Op deze manier tuig ik mezelf af op deze laatste dagen van 2024. Terwijl ik niet zo lang geleden nog dacht dat deze kant van mij naar de hel terug was gegaan. Was dat misschien een manische gedachte van mij, in plaats van wat ik toen dacht een positieve affirmatie? Hoe dan ook, de zichzelf automatisch mentaal aftuigende Jaan is ongewenst terug.

Het besef komt bij me op dat ik dit moet accepteren en dat het me niet meer hoeft te verbazen. En dat enkel meds hierbij helpen. Dat kan ik nu echt als bewezen feit aannemen.

Gisteren nog viel ik uit tegen degene die het idee inbracht om de HA te raadplegen om een verhoging van het antipsychoticum voor te stellen. Ik vond het beledigend en vroeg deze lieve vrouw of ze a.u.b. het vertrouwen in mij kon hebben dat ik dat wel zou doen als dat nodig zou zijn een keer, en dat ik het gesprek wilde beëindigen. En doei.

Vanmorgen, nadat ik krampen in mijn voorhoofd en binnenin mijn hoofd had waargenomen, gevloekt en met deuren had geslagen, herinnerde ik mij het advies van deze menselijke engel. Ik belde de HA. Die bleek afwezig te zijn tot 13 januari… Ik dacht “Laat ook maar” hing grommend op. Heel gek maar ik dacht nog eens na: “wat zou de lieve engel adviseren?”. Al snel wist ik het antwoord: “een vervanger inschakelen”. Niet veel later nam ik de verhoogde dosering al in.
Nu dus al het beoogde resultaat: de krampen in mijn hoofd zijn over en ik voel me weer zorgeloos relaxed; de geestelijk gezonde versie wint weer terrein.

Het is nu mogelijk om de verschillen te zien en om het idee dat het een afgang is om je antipsychoticum te verdubbelen los te laten. De leuke kant van emotionele uitersten mee te maken is de voorbode van een psychose in mijn geval. Ik wek dat soms zelf op, Als het van leuk in storend/irritant verandert: dat is het moment om de meds aan te passen, om de vulkaanuitbarsting in de gedaante van de psychose te voorkomen.

Fijne jaarwisseling!