En toen was het genoeg...

Ik heb nu echt de knoop doorgehakt ik heb m weggestuurd, ik wil niet meer met iemand samen leven die mij contineu slaat en pijn doet. Het is niet dat ik niet van hem hou maar dit wil ik kan ik mezelf niet meer aandoen. Dit is nu al de tweede keer dat hij me zo aangevallen is dat ik weer helemaal onder de blauwe plekken zit. Dit wil ik niet meer en dit verdien ik ook niet. Ik weet dondersgoed dat ik ook telkens weer de zelfde fouten maak, maar hij doet dat precies het zelfde en iedere keer ligt het allemaal aan mij. Ik ben de gene die egoistisch is en ik ben de gene die iedere keer maar aan me zelf denkt. Misschien is dat nu wel zo maar dat zeker niet altijd zo geweest. Ik wilde m'n leven voor hem geven zal voor hem door het vuur gaan. Maar sins hij z'n eigen bedrijfje heeft denkt hij alleen nog maar daaraan. En moeten alle andere daar ook rekening mee houden en veranderd hij er niets aan. De laaste keer na onze ruzie beloofde hij me plechtig dat hij me niet meer aan zal raken op zo'n manier. De vorige keer kneep hij mn keel dicht en sloeg hij me in me gezicht. Dat vond ik zo vernederend en dat heb ik hem ook duidelijk gezegt. En vandaag deed hij het nog ff wat erger de blauwe plekken staan op mn keel en mn armen, benen en rug zitten ook weer onder de blauwe plekken. Is dit het me dan waard nee dat is het me niet meer, ik hield van hem maar het houden van is steeds meer aan t wegglijden. Eerst hield ik alleen niet van hem als ik boos op hem was omdat hij me dan pijn deed maar nu raak ik het gevoel maar niet kwijt. Ik neem het hem kwalijk en goed ook. Hij zegt de verschikkelijkste dingen tegen me zoals kankerhoer en dat ik niet te vertrouwen ben en beschuldigt me zelfs van diefstal !! Waar ik niets mee te maken heb, dat zit me allemaal zo dwars ik kan er niet meer mee leven. Natuurlijk geeft het me geen fijn gevoel hoe alles nu gaat. Maar ik wil zeker niet meer mn leven zo lijden. Daar voel ik me te goed voor, ik zeg niet dat ik alles perfect doe. Maar ik weet van mezelf dat ik altijd mn best doe voor hem en andere dingen die gedaan moeten worden. Maar op alles heeft hij wat aan te merken en nooit is er eens iets gewoon goed in zijn ogen. Nou wat doe ik dan nog bij hem ??? Hij is nu als het goed is naar zn ouders toe, waar die kleine meid ook aan t logeren is tot morgen.Ik hoop dat hij zich wel rustig houd voor haar. Want als het aan mij ligt zat hij daar nou niet bij haar dan. Maar ja ik wil ook niet meer bij hem zijn, het doet me te veel pijn. Ik ben de net een goed uur buiten gaan lopen om over alles na te denken. En iedere keer kom ik op het zelfde uit "Hij wil dat ik verander maar als ik het aan hem vraag vertikt hij het gewoon" En als ik dan moet kiezen tussen met iemand samen zijn de rest van me leven die mij nu zeker niet gelukkig maakt of dan maar opnieuw beginnen. Kies ik toch voor het laaste...
Hij denkt altijd maar dat ik hem nodig heb en dat ik afhankelijk ben van hem maar op dit moment zie ik hem liever gaan als komen. Dit keer heeft hij echt iets kapot gemaakt bij me, niet alleen door z'n handen op te tillen maar ook weer door alle dingen die hij tegen mij gezegt heeft.
En ik ben ook geen lieverdje geweest heb ook gezegt dat hij een slecht vader was, en dat hij lekker dood kon vallen endat ik zo over hem heen zal stappen. En dat had ik nooit mogen zeggen maar wie begint er nou iedere keer met die kwetsende kut opmerkingen ?? Nou ik weet het wel wie het meestal is alleen zijn daar de meningen over verschillend.
Ik hoop werkelijk dat hij veranderd endat het weer kan worden als eerst, maar ik ben mn geloof kwijt geraakt in onze liefde

Missy