eten!
Morgen komt ie eten! Dussssss... heb ik speciaal iets lekkers gehaald...
Kijk, het klinkt misschien gek, maar het wel de manier om weer naar elkaar toe te groeien... alleen... alleen zou ik willen dat hij het verdriet van mijn gezicht zou lezen, dat hij de pijn zou voelen die ik voel.... maar de laatste tijd is het net alsof hij geen enkel gevoel meer heeft.... niet voor mij, niet voor zijn zoon, zelfs niet voor zichzelf...dat brengt de ziekte PTSS met zich mee... zich onthechten van alles.
Een klein voorbeeldje van afgelopen week: zondag kwam die m halen en het begon goed hier: hij wilde koffie. Hij had internet aan gevraagd bij de KPN maar dat schijnt allemaal niet te willen lukken...
Ook al is die kleine van ons pas 14, hij is een kei met alles wat met computers te maken heeft dus...die moest maar eens proberen een verbinding tot stand te brengen. Hij zei: ik weet nite of ik op tijd ben om hem terug te brengen hoor! dus ik zei: prima joh, dan breng je hem maar een uurtje later...
Eind van de middag ging ik boodschappen halen...en toen ik thuis kwam was kleintje al weer thuis... het was niet gelukt...
Maar dan zou je toch denken: ok, een uurtje langer bij pappa? Niet dus...
Zijn werk is het enige dat telt deze dagen...
Dus het sleutelwoord is en blijft: geduld....
Kijk, het klinkt misschien gek, maar het wel de manier om weer naar elkaar toe te groeien... alleen... alleen zou ik willen dat hij het verdriet van mijn gezicht zou lezen, dat hij de pijn zou voelen die ik voel.... maar de laatste tijd is het net alsof hij geen enkel gevoel meer heeft.... niet voor mij, niet voor zijn zoon, zelfs niet voor zichzelf...dat brengt de ziekte PTSS met zich mee... zich onthechten van alles.
Een klein voorbeeldje van afgelopen week: zondag kwam die m halen en het begon goed hier: hij wilde koffie. Hij had internet aan gevraagd bij de KPN maar dat schijnt allemaal niet te willen lukken...
Ook al is die kleine van ons pas 14, hij is een kei met alles wat met computers te maken heeft dus...die moest maar eens proberen een verbinding tot stand te brengen. Hij zei: ik weet nite of ik op tijd ben om hem terug te brengen hoor! dus ik zei: prima joh, dan breng je hem maar een uurtje later...
Eind van de middag ging ik boodschappen halen...en toen ik thuis kwam was kleintje al weer thuis... het was niet gelukt...
Maar dan zou je toch denken: ok, een uurtje langer bij pappa? Niet dus...
Zijn werk is het enige dat telt deze dagen...
Dus het sleutelwoord is en blijft: geduld....
21 mrt 2012
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 28 mrt 2012 slapen...
- O 25 mrt 2012 Een *niet* dag...
- O 21 mrt 2012 eten!
- O 21 mrt 2012 Het is voorbij...
- O 12 mei 2011 pfff... mannen!! ( 2 )
- O 05 apr 2011 nachtmerrie (2)
- O 01 apr 2011 nachtmerrie
- O 30 mrt 2011 misschien...
- O 29 mrt 2011 bijna een gewone dag (2)
- O 29 mrt 2011 een bijna gewone dag
- O 28 mrt 2011 nog even...
- O 27 mrt 2011 alles voorbij... ( 1 )