Het is voorbij...

De scheiding is op 13 februari uitgesproken...

Door omstandigheden, warover ik nu niet ga uitwijden, kwam ik te laat en toen was het al gebeurt...
Hij kwam 's avonds thuis en vroeg hem ernaar: vraag maar aan je advocaat zei hij....
En toch sliep hij diezelfde avond nog bij me...

De volgende dag viel de brief van de advocaat in de bus... ik ging compleet over de rooie...

Hij pakte diezelfde avond nog een tas met spullen en verdween...god weet waarheen...

Na 2 weken belde hij dat hij een huis had gevonden... zo snel??

Ja via een huizenverhuurder had hij een etage in den haag gevonden... mijn werled stortte nog verder in...

Hij wilde helemaal geen kontakt... geen telefoon, geen mail niks...

Maar hij liet ons wel zonder geld achter... en vertelde wel aan een buurman dat hij in zn huis alles nieuw kocht...
Die vond dat natuurlijk ook niet kunnen en zei er natuurlijk iets van. *dan moet ze er maar om vragen*zei hij...

Jaja, als een bedelaar gaan vragen...dat is toch zijn eigen verantwoordelijkheid?

Ondertussen kon ik pas op 15 maart terecht bij het UWV voor een uitkering...

Er is hier een kerkelijke instantie die je helpt als je echt niks meer hebt...van hem kreeg ik 2x 55 euro om boodschappen te doen...

In de dagen dat ik geen geld had, heb ik gelukkig bij vrienden aan kunnen kloppen voor eten en werd me door mijn familie ook een beetje geld toegeschoven....

Jongens jongens... wat is zo'n ziekte als een depressie of PTSS (ik ben er van overtuigd dat hij dat heeft..) toch verschrikkelijk...

Afgelopen vrijdag kwam hij langs om te vragen wanneer hij zn spullen op kan komen halen... Eerst was hij heel erg gestresst maar later ging het beter en is hij minstens 3 uur gebleven...

Weet je, ik denk dat de liefde niet over is... hij heeft gewoon rust nodig om bepaalde dingen te leren verwerken... zoals hij zondag zelf zei: ik moet nu eerst aan mezelf denken...

Vanuit zijn werk zijn ze er nu eindelijk mee bezig om hem zijn weg naar een psycholoog te laten vervolgen, want dat is gewoon nodig. Door dat stomme systeem hier in nederland krijg je max. maar 9 behandelingen vergoed... Maar er schijnt wel iets te zijn waardoor hij weer in behandeling kan...hopelijk snel!!

Voorlopig heeft hij gezegd dat ie op zn minst 1x in de week komt eten, en toen ik het had over zijn spullen zei hij: als ik een weekend blijf slapen, neem ik toch gewoon een weekendtas mee? Dus dat is enigszins wel positief toch?

Ik zal hem de tijd moeten geven weer zichzelf te worden... maar het liefst had ik m vanavond weer bij me in bed natuurlijk...Gewoon als mijn vent, mijn rots, mijn alles...

Ik heb het momenteel zelf ook heel erg zwaar, loop ook zelf bij een psycholoog en maatschappelijk werk. En nu ik een uitkering heb aangevraagd, wil het UWV meteen dat ik in een soort proefproject stap waar ze gaan kijken waar je nog voor geschikt bent, mocht je weer aan de slag kunnen... jaja zegt mijn psychologe, nou als je daar op het matje moet komen zeg maar dat ze mij bellen! Jjij bent er nu nog helemaal niet aan toe om ook maar iets te doen!Kom jij eerst maar eens tot jezelf! En als ze met mij een gesprek hebben gehad, laten ze je voorlopig wel met rust!

De vrouw van maatschappelijke werk zei van de week: waarom laat je jezelf niet opnemen bij de GGZ? Wie is er nou gek hier!! ZIJ!! Hoe kan dat nou, met dat mannetje van ons hier.... Die heeft momenteel al een vader die niet goed is, laat staan dat zijn ma zich ook nog eens laat opnemen!

Aan hem merk je erg weinig: zondags wordt hij opgehaald door zijn vader en weer teruggebracht...voor voorlopig is dat goed zo...als zijn vader weer onder behandeling is van een psycholoog zien we wel verder...
En bovenal: we zien elkaar in ieder geval iedere week bij het zwembad!

De afgelopen week nodigde hij me zelfs uit voor een kop koffie...was gezellig! En toen hij zondag die kleine kwam halen was het: heb je koffie?? En bleef hij op zn minst een uur hangen.

Zoals ik al schreef: geduld is niet mijn sterkste punt... maar ik MOET... wil er ooit weer iets kunnen groeien tussen ons!! Ik ben er van overtuigd dat hij ook, net als ik, liefde voelt... dus geduld geduld geduld... Ik hoop dat het ooit weer goed komt tussen ons,..

Er zijn 2 dingen die ik dan nog maar van hem zal verlangen... Meteen weer trouwen en het verleden vergeten....