etty/esther/mordechai/hamannen&bijvrouwen: kids/mv
~*~
morgen
zes boeken terugbrengen
naar de bibliotheek en ik ben m'n kaart alweer kwijt: vreselijk lastig
maar als ik iets interessants tegenkom dan wil ik het graag nog even vasthouden
en ter beschikking hebben en zo hebben anderen er via mydi ook nog wat aan:
ik kan het toch niet meer laten na meer dan vijftig jaar
verzamelen, tekenen, lezen, schrijven, herkauwen,
herschrijven, verteren &
gebruiken?!
nog EEN stukje dan
nu het nog even kan
van 4 augustus 1941
[p.72-73]:
'HIJ
[Julius SPIER] zegt,
dat de liefde tot alle mensen mooier is dan de liefde tot EEN mens.
Want de liefde tot EEN mens is toch eigenlijk alleen maar liefde tot zichzelf.
Hij is een rijpe man van 55 jaar en komt in het stadium van de liefde tot allen,
nadat hij eerst in een lang leven vele enkelen heeft liefgehad.
IK ben een kleine vrouw van 27 jaar en draag ook heel sterk in me de liefde tot de hele mensheid,
maar ik vraag me af of ik toch niet altijd zoeken zal naar EEN man.
En ik vraag me af in hoeverre dat een beperking, een begrenzing is van de vrouw.
In hoeverre dat een eeuwenoude traditie is, waar ze zich uit zouden moeten losmaken of misschien hoort het ZOZEER bij het wezen van de vrouw dat ze zichzelf zou verkrachten als ze haar liefde ga aan de hele mensheid inplaats van een EEN man.
[Dat is weer een heel ander gezicht op figuren als Moeder Theresa e.d.?]
(Aan de synthese ben ik nou nog niet toe).
Misschien zijn er daarom weinig belangrijke vrouwen op de gebieden van wetenschap en kunst, omdat de vrouw altijd de ENE man zoekt waarheen ze al haar kennis en warmte en liefde en scheppend vermogen dragen kan.
Ze zoekt de man en niet
de mensheid
...'
~@~
"HET
IS NIET
ZO EENVOUDIG,
dat vrouwenvraagstuk.
Soms, wanneer ik op straat een vrouw zie, een mooie, verzorgde, helemaal vrouwelijke, wat domme vrouw, dan kan ik daar helemaal van uit m'n evenwicht raken.
Dan voel ik m'n hersens, m'n worstelen, m'n lijden als iets dat me drukt, als iets lelijks, iets onvrouwelijks, dan zou ik alleen maar mooi en dom willen zijn, een stuk speelgoed, dat begeerd wordt door een man.
Typisch is dat,
dat men altijd weer begeerd wil worden door een man,
dat DAT altijd weer de hoogste bevestiging voor ons is, dat we vrouw zijn,
terwijl dat toch iets heel primitiefs is.
Gevoelens van vriendschap,
hoogachting voor onze persoonlijkheid, liefde voor ons als mens,
het zijn allemaal schone zaken, maar we willen in laatste instantie niet,
dat de man als zodanig ons begeert
ALS vrouw.
Het is haast nog te moeilijk voor me,
om alles op te schrijven wat ik hier wil zeggen,
het is eindeloos gecompliceerd, maar het is iets essentieels en het is van belang,
dat ik er uitkom.
Misschien moet de ware,
de innerlijke vrouwenemancipatie nog beginnen.
We zijn nog geen echte mensen, we zijn wijfjes.
We zitten nog vastgebonden en omstrikt door tradities van eeuwen,
we moeten nog geboren worden als mens,
er ligt hier nog een grote taak
voor de vrouw"!
[DIT
soort woorden
zijn absoluut eindeloos?
Kun je nagaan wat voor schade er is toegebracht
door het massaal uitmoorden van vele ontelbare miljoenen mensen
van alle leeftijden in en uit alle landen ter wereld door wereldoorlogen en zogenaamde 'kleine conflicten'
die sindsdien altijd en telkens maar weer zijn doorgegaan dankzij massale wapenproductie die aan ieder verkocht wordt die dat denkt nodig te hebben EN kan betalen, onderhouden, toepassen, verkopen en
'hanteren': als je er goed over nadenkt zou je permanent totaal misselijk en hopeloos rond blijven darren
als een kip zonder kop! Vandaar dus ook dat ik geloof dat we 'een taak' hebben ten opzichte van al
die veelbelovende talenten die werden {en nog steeds worden} vermoord, het zijn gewone mensen zoals jij en ik, en ze worden zonder pardon uitgeroeid door grote
en kleine 'machten en krachten' die daar 'baat'
bij lijken te hebben.]
Ik hou op,
want dit wordt me absoluut
teveel!
~@~
chai, man, 79 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende