Euthaniseer mij maar

Het waren de zwaarste dagen van mijn leven, de dag van de operatie en de dagen erna.

Ik voel me eindelijk een beetje beter worden.

Als een klein kind heb ik gehuild op de OK. Ik wilde gewoon niet geopereerd worden. Alles en iedereen om mij heen intimideerde mij enorm. Groepen studenten die elkaar een box gaven in de gang en elkaar succes wenste, een kamertje waarvan de deur op een kier openstond waardoor ik kon zien dat de anesthesist gezellig aan het appen was, en de kamer waarin ik even werd geparkeerd met bed waar wel 8 anesthesisten stonden en me aankeken alsof ik een buitenlands wezen was. Ik voelde me zo alleen en zo gedwongen om dit te doen.

Eenmaal op de operatietafel diende ze me een kalmeringsmiddel toe om te zorgen dat ik wat meer ontspande en al vrij snel kwam de grande de finale, en weg was ik.

Toen ik bijkwam voelde ik meteen dat mijn baarmoeder er nog in zat, maar die bevestiging liet een uur op zich wachten. Niemand kon hierover een uitspraak doen. Waardoor de moed me bijna in de schoenen zakte en ik het wellicht allemaal verkeerd aanvoelde. Ik vind het nog steeds kwalijk dat ze zulk positief nieuws zo lang op zich lieten wachten. Ik moest horen van mijn vriend hoe de operatie was verlopen.

Nadat ik wakker werd verkeerde ik snel in een shock. Ik was 1.5 liter bloed verloren en begon te beven, shaken en trillen en had het echt intens koud. Ik denk dat ze in een halfuur tijd wel 3 of 4 verwarmde dekens over me heen hebben gelegd. Het duurde even voordat ik bij was.

De drie dagen die daarop volgde waren letterlijk een hell.

Ik was zo ontiegelijk misselijk. Non stop. Er ging geen moment voorbij waarin ik me niet misselijk voelde. Ik dacht echt meerdere keren “euthaniseer mij maar, want dit is geen leven zo. Mijn organen zijn voorgoed beschadigd.”

Achteraf bleek het de morfine pomp te zijn waarop ik zeer slecht reageerde. Na heel veel gesmeek hebben ze de pomp er een dag eerder afgehaald. Sindsdien ging t heel langzaam steeds een beetje beter. Liever pijn, dan me dood en doodziek te voelen. En achteraf viel die pijn echt heel erg mee!

Inmiddels lekker thuis.. en het gaat echt steeds beter met me. Vanmiddag ontvang ik mijn eerste bezoek en mijn lieve vriend gaat voor een heerlijke lunch zorgen.

Het enige waar ik nog veel last van heb zijn mijn darmen. Een soort prikkelbare darm syndroom.

Ze steken enorm. Het voelt bijna als een bevalling, maar dan van een drol. Ik moet letterlijk de steken wegpuffen en daarna komt de drol. En mijn onderrug doet zo’n pijn. Niet normaal.

Ik hoop dat dit zich ook snel nog hersteld. Want verder heb ik helemaal nergens meer last van.

Over de nazorg ben ik niet zo te spreken. Wat lopen daar een paar mensen in de zorg flink naast hun schoenen en wat kunnen ze enorm lomp zijn. Natuurlijk op een paar na, meestal de studenten (zo onbewerkt en puur nog) en wat catering personeel wat zich ook over mij heeft bekommerd.

De ene sprak haar leerling steeds belerend toe en slofte heel ongeïnteresseerd over de gang heen. Ik wist meteen wanneer zij eraan kwam.

De ander vroeg naar de werking van mijn darmen en toen er nog niks gebeurde gilde ze over de gang dat er nog “niks nada noppes” was gebeurd. Hoe lomp kun je zijn?

Een die i.p.v. van mij geruststelde, me doordringend aankeek en vertelde dat het “zo niks wordt hè”, bij het uitkotsen van m’n zoveelste voedsel.

Ik had de energie niet om er wat van te zeggen, maar heb alles haarscherp meegekregen.

En ook die diezelfde vrouw wist mijn vriend wat beroerd te vertellen dat het bezoekuur was afgelopen “ik snap niet wat jij hier nog doet, zou maar gauw weggaan”. Mijn vriend die zijn kaken stijf op elkaar hield omwille voor de rust van mij, maar er eigenlijk wel wat van wilde zeggen.

En vervolgens hadden ze ‘s avonds mijn katheter niet goed afgesloten en lag er overal plas in mijn kamer.
Maar geen schoonmaak meer aanwezig en ze konden zelf niet in t schoonmaakhok. Daar lag ik dan in een kamer vol met plas dat enkel gedroogd werd met handdoeken en verder helemaal niks. Heel de nacht. De volgende dag ging er heel snel en kort een dweil overheen. Echt smerig.

De artsen waren daarentegen wel echt super empathisch en wisten waar ze t over hadden. Voor hen alleen maar lof.

Ik was blij dat ik weg mocht.

Nu ben ik thuis en heb ik nog wel een katheter. Het uitplassen verliep nog niet naar wens. Ik hoop dat dit volgende week een stuk beter gaat en dat, dat ding eruit mag!

Zo fijn om weer thuis te zijn.