De titel is nogal breed.
Dit kan of een positief verhaal zijn of een negatief verhaal.
Aangezien ik MD vooral gebruik om mn frustraties en verdriet van me af te schrijven (of om shop advies te vragen) is dit in dit geval geen leuk verhaal.
Zoals al eerder vermeldt is mijn familie niet zo groot.
Ik heb geen opa's of oma's meer en de 2 zussen van mijn vader spreken wij nooit meer door ruzies.
Mijn moeder had 1 zus, maar die is enkele jaren geleden op 58 jarige leeftijd overleden aan uitgezaaide borstkanker.
Mijn oom is inmiddels hertrouwd en mijn neef en nicht hebben hun eigen gezinnetje.
En wij?
Wij zijn het aanhangsel geworden, de buitenstaanders.
Misschien hebben hun dit niet door al betwijfel ik dat, maar zo voelen wij het wel.
Wij zijn geen familie die veel dingen met elkaar doet, als we elkaar al zien dan is het hooguit op een verjaardag waar wij ons ook verplicht voelen om naartoe te gaan. Lets face it, als iemand zich niet gewenst voelt op een verjaardag, sta je ook niet te springen om er naartoe te gaan.
De afgelopen jaren heeft mn nicht en mn neef zijn vrouw behoorlijk het bloed onder mijn nagels vandaan gehaald, dit heeft ook regelmatig vooral met mn nicht geleidt tot ruzies.
Als je aan mijn moeder komt of aan mn vader, dan kom je aan mij
Mijn moeder is meer van de "lieve vrede" ze wil geen ruzies en wil de toch al kleine familie behouden en ergens snap ik dit wel. Het zijn geen mensen die avondjes uit gaan of echte hobby's hebben o.i.d.
Maar mn vader en ik zijn er zo klaar mee..
Ik vraag me gewoon af wat er in de afgelopen jaren toch zo fout is gegaan dat wij er kennelijk niet meer toedoen.
Het hier over hebben tegen de familie heeft ook geen nut (denk ik), mn nicht is niet geïnteresseerd als het niet over haar gaat en mn oom is zo dom als het achtereind van een varken (sorry oompje).
Wat mij betreft zal heel die familie me aan mn reet roesten, maar voor mn moeder vind ik het erg.
Mijn ouders hebben al genoeg meegemaakt en ik verdom het om nog langer dit arrogante pokke gedrag te moeten meemaken.
En ook al weet ik dat de kans klein is dat mn nicht dit ooit leest, zeg ik toch dit tegen haar..
Kost een kleine moeite hè, om een keer interesse te tonen in een ander, om te vragen naar mn tatoeage als je weet dat ik er zo blij mee ben en je er bekant bovenop keek.
Kost moeite hè, om me even net zoals mn neef een fijne vakantie te wensen en is aan een ander te denken als jezelf?
Je bent een misselijk mens..