Finaliteit

Het is de dagen aftellen, de woorden afwachten en verschuilen voor alles wat in de wereld leeft. Ik denk niet meer, ik stomp af en mijn emoties vervagen in de enorme wirwar binnen mijzelf. Het zijn er veel en in overvloed tasten ze mijn besluiteloosheid aan. Mijn nieuwe doelen worden aangevreten door onzekerheid en het gevoel van het eeuwig falen.

Ik ben zo bang voor de Verandering dat het me verlamd. Ik wil er niet over praten, bang dat ik compleet instort en overhaaste beslissingen neem wat kan resulteren tot incident nummer drie.

Merendeel van de mensen in mijn omgeving hebben besloten tot het stilzwijgen van mijn angsten, precies zoals ik het op dit moment wil. De andere hebben besloten om erover te praten met een ongenuanceerd enthousiasme dat me tot in het diepste van mijn ziel kwetst. Optimisme is niet over te brengen door ergens vrolijk over te praten. Optimisme ontstaat in de kiem van hoop. Mijn hoop is ver te zoeken.

Het ergste is dat ik zoveel mensen heb om mee te praten, om mijn bezwaren naar uit te spreken, maar de alles verstikkende angst belemmert me. Net zo goed als de eeuwig aanwezige huivering voor het belasten van andere mensen met mijn problemen. Ik heb er wel vaak genoeg over gepraat. Zelfs mijn opa en oma wezen me daar laatst fijntjes op, dat de wereld niet om mij draait. Net terwijl ik er dit keer niet over was begonnen, maar wel net op het punt stond om mijn hart te luchten over alles wat me bezig hield.

Het spijkert je alleen maar dichter dicht van binnen. Nonchalance zal me niet verder helpen, maar openheid helpt me tot nu toe ook niet verder. Rammelend raken de schroeven en steken alleen maar meer los. Huilen verroest me alleen maar meer en afleiding is een goedkoop middel om nergens meer aan te denken, een goedkoop soort drug waaraan ik verslaafd ben geraakt.

De keuze is er, alleen is hij al voor me gemaakt.. Ik moest hier weg. En ik had er niks meer over te zeggen.