First Time...

Dear Diary,

This would be my first time to write a diary about the life i live in. Life starts with things like birth or just simple thought about school or joy. I am going to make a diffrence to this world and may good as well start here. In my diary i want to combine thought and languages in a different way. So in one moment English will provide me with inspiration and on the other Dutch may do the trick.
I always wondered what it would be like to have a thing of my own. I never stood still by the fact that there are many things my life already brought to me, i already owned have the things i ever wanted. The other day my life was held by a girl who took my heart. Her name was emmely, a girl who understood me, my insides, my joy and most of all, my sorrow. Now life brought me on a path, a path to find God and a life by her side. I enjoyed every moment of it, but in one way or another, it couldn't last... it just couldn't last...

People are people, just that. In a relationship we can mourn about the things we did wrong, but we can also look ahead. The girl past on and went her way, cause i had to be a living creature, a human, with human thoughts, and for just that one moment my thoughts were wrong... I thought about another girl, and that's where it ended.
Never, never did i cheat on her, but in my mind a thought can be more then the actual deed itself. with those thoughts i have to live, and with this mind i cannot do without...


That was 2 years ago, a lot have happened since then. I am a person on my own, i have a life of my own, at least, that's what i thought i had. Now things surely did happen these past years, i had another girlfriend and my precious grandmother died not too long ago... It made me stronger and it kept me thinking. Will there ever be a time of peace in someone's mind?
My mind is always spinning and jumping, jumping to learn new things in life and jumping to succeed the jobs and studies i held on to. My life always was about the way to look forward and finish what i had started, still this will be my aiming point, but now i know it's good to look back. Memories are all you have, and nobody can take them away from you... thoughts is everything only you can handle at one moment and nobody can bear them unless you are able to share. we are all able to share so why won't we...some people can't talk, but still thay can share emotions....

sorry, my nephew is calling... That's a job of an uncle

Terug met nieuwe gedachtes en nieuwe dromen... Heb je ooit wel eens oprecht in de ogen van een kind kunnen kijken zonder medelij te hebben als het huilt? Nu denk ik bij mijzelf, aan welk kind zouden wij dan op dat moment denken. Is dat het kind in jou armen of het kind in jezelf... misschien kan een kind in één blik meer in je naar boven halen dan welk voorwerp dan ook. Ook later zul je dit terugzien. Ik in mijn belevenis, mijn beeld zie dit terug in de ogen van een meisje waar ik mij nu op gericht heb.... Als ik kijk in de diepte op sommige plaatjes op internet van een rivier of wonderbaarlijke tekening, kan dit veel in mij losbrengen, maar niets doet onder van het werkelijke leven... Alles is mooier in het echt... De belevenis van geluid daarbij of misschien zelfs helemaal niet. een plaatje of foto blijft een foto, niets meer dan dat, maar die herinnering die het ophaalt was van dat echte moment, die realiteit die je toen hebt meegemaakt... daar keert alles op terug....
ik kan nu soms naast haar gaan liggen en wegdromen in haar blik... Zelfs zij weet niet wat ik denk of voel op zo'n moment, net als ik dat niet van haar weet, miss is dat beter zo, want stel dat de ééns gedachte, de ander pijn zou doen, of is dat niet het geval en moet je dat moment delen?... als ik in haar ogen kijk voel ik mij warm en omarmd. als ik in haar ogen kijk, bruist er leven en geluk maar dit zijn allemaal dingen die niet zichtbaar zijn, moet ik deze dingen zichtbaar maken door woorden, het haar te vertellen...
vragen, Questions, vragen, that's all that left... Always it ends in the same direction, and that's a question...

Ik wil niet zien wat er komen zal, ik wil niet horen wat ik moet doen... ik wil leven naar iets dat onduidelijk is en wat ik er zelf ga laten komen, door middel van liefde te uitten kan er veel veranderen, maar door liefde om te zetten in daden voor mijzelf en anderen kan één persoon meer bereiken dan welke eenheid of groepering dan ook.. Misschien zal het niets uitmaken voor de rest van de wereld, maar voor mijzelf zal dit een teken van leven geven om door te gaan of opnieuw te beginnen en dat is waar een mens naar op zoek is, dat is wat een mens doet leven, dat is waar een zekerheid ligt en waar je antwoorden op je vragen kan vinden...

Ik ben een jongen van 19 jaar en voel mij soms vreemd als ik teksten als deze durf te schrijven... Mensen kunnen mij verkeerd gaan zien als ik mijn gevoel uit op papier, ik kan vreemd of gek overkomen, maar het is wel wat ik denk en vanaf nu zal ik dit gaan uitten, gek of gewoon mijzelf zal dan de vraag voor anderen zijn...

Marielle is de naam van het meisje waar ik nu van mag genieten op elke mogelijke manier... haar haar dat glanst als ze zegt dat haar mascara uitloopt, haar ogen die stralen als ze zegt dat haar haar er niet uitziet... altijd kan ik in haar de mooie aspecten weervinden en ze koesteren, omdat ze speciaal zijn... Toch vind ook ik dat mensen niet moeten kijken naar alleen deze mooie dingen van de persoon die je bewondert... Het zijn juist de dingen die onvolmaakt zijn die herinneringen met zich meebrengen... Een kus wordt snel vergeten, maar een kus waarbij je elkaar per ongeluk op elkaars lip bijt zal in het geheugen gegrift staan...
En toch was het nog steeds maar één en dezelfde kus...

Liefde uitten is op verschillende manieren moeilijk, maar wat wij mensen over het hoofd zien is dat het ons op zoveel manieren ook weer makkelijker gemaakt is... zoals het schrijven van een brief... geen moeite, als je je gedachten op papier weet te krijgen, zal alles immers toch overwonnen worden?...

Het is tijd voor mijn afsluiting van vandaag... miss zal ik morgen verder gaan, misschien ook niet... Het is juist dit onzekere wat de mensen misschien wel zal boeien (als ik dit uberhaubt bekent maak) om morgen weer te kijken op een vervolg...

Toch wil ik iedere keer sluiten met een quote, al is het zonder betekenis... Het houdt me scherp en zet me mocht ik het weer lezen aan het denken...

bij deze; Be civil to all; sociable to many; familiar with few; friend to one; enemy to none. by Benjamin Franklin (1706-1790)
Als we allemaal naast elkaar zouden leren leven, zou er dan enige reden zijn om vijanden te hebben, misschien is haat wel iets menselijks, maar aan alle menselijke dingen kan ontdaan worden als er de toewijding is die gewonnen kan worden uit pure wil, of hulp van anderen... Praat met je medemens, deel je gevoelens en beantwoord jou vragen....

Clemens....