My Personal Life...

Dear Diary,

Back again, a new day, new thoughts and a new life... Weird things happen in a life full of surprises... Mine is something like that. I'm just a man/boy when it comes to knowing the facts of life, i'm a man if you consider that there a people who don't even took the time to think about their own life...

In woorden zijn gevoelens moeilijk op papier te brengen wordt mij vaak vertelt, ook marielle is hier een voorbeeld van. Vaak vraag ik mij af of mensen dit echt wel eens geprobeerd hebben.. ik kan denken en schrijven maar wat zou het verschil zijn, angst om je gedachten te verwoorden of gewoon onwetendheid omdat het nog niet geprobeerd is. Vaak probeer ik deze mensen dan ook te stimuleren door het ze voor te doen. Probeer het eens zou ik zeggen, schrijf een persoon een brief en vaak zal je iets terug ontvangen, er is zoveel meer dat een brief kan bevatten dan alleen de echte woorden rechtstreeks. Ooit een spreekbeurt gehouden met lappen teksten die je probeerde voor te bereiden? in 2 minuten klap je de feiten op tafel en is er niemand die je begreep, maar schuif hen voor 10 minuten datzelfde stuk papier voor en mensen zullen het onthouden...

Mijn leven bestaan voornamelijk uit het zorgen voor anderen, dit is veel verandert sinds vroeger...

Ik ben geboren in Wezep, Wagenmakersweg 5. Dit was een klein huisje waar ik bij mijn moeder en 3 oudere zussen opgroeide. Veel had ik niet, laat ik zeggen, materieel had ik niets... Maar liefde werd mij nooit onthouden. Ik groeide op met de gedachte dat wij net als anderen waren, dit is ook het geval maar er zijn serieus mensen geweest die er anders over gedacht hebben. Ik als donkere jongen ben ook zeker wel eens nagekeken en gediscrimineerd, dit was hard, schamend, maar ook nodig denk ik..
Discriminatie is iets wat er altijd zal blijven, niemand is gelijk en degenen die discrimineren, vraag hen eens of zij willen dat de wereld gelijk was, één ras één groep... Vaak zal dit antwoord jah zijn,maar vraag vervolgens eens of deze mensen niet net zogoed een relatie met een ander op kunnen noemen dat slecht verlopen is. Mensen zijn mensen, en het menselijke aspect is dat mensen altijd mensen zullen blijven haten en uitbuiten, welke kleur dan ook.
Wat ik wou zeggen is dat die discriminatie mij sterker heeft gemaakt, ik had niets, maar ik kon wel iets... Sport was mijn leven en door te presteren kon niemand mij dat afnemen. Ik deed alles om beter te worden, maar omdat ik niets had was ik wel afhankelijk van anderen. Om eerlijk te zijn ergerde ik mij hier vreselijk aan, nu nog, afhankelijk zijn is nooit goed maar nodig... er is geen keus, een mens heeft anderen nodig. Ik vergeet een stukje, sorriej...

Mijn naam is Clemens, mijn vader ken ik niet. Letterlijk zou dit een leugen zijn, maar figuurlijk zit er alleen maar waarheid in. Vanaf mijn geboorte woonde mijn vader in Groningen. Ik woonde bij mijn moeder en als jongste begreep ik weinig van de situatie, ik wist immers niet beter. Mijn zussen waren ouders en kregen al eerder door hoe de situatie in elkaar speelde. Hij was een vader en niet wist hoe en vader zich hoort te gedragen. Bijna elke week kwam hij langs, hij bracht altijd de mooiste dingen mee en daar werd door mijn zussen maar al te vaak gebruik van gemaakt. Als je daar van buitenaf op zou terugkijken zou het oneerlijk zijn, maar logisch, wie zou het als kind niet doen. Zijn bezoeken waren van kinds af aan regelmatig, hij was open en liet ons alles weten. Geld was er zat en niemand die dat niet begreep, alleen was het er niet voor ons of hemzelf, zaken daar draaide het om.. Zijn hele leven en alles daaromheen.
De situatie is makkelijk te schetsen als je naar dit voorbeeld kijkt; Zijn bezoek bestond uit een telefoontje dat hij zou komen en vaak betekende dit dat hij of te laat kwam, of ons achter dat ene raam liet zitten en 's avonds als wij na een aantal uur gezeten en gewacht te hebben naar bed werden gebracht er alsnog een telefoontje kwam dat weer hoop deed opwaaien. vaak was dit "Morgen ben ik er wel of volgende week komt beter uit". Misschien is het moeilijk te begrijpen voor de mensen die altijd dat perfecte leventje gehad hebben en dus niet beter weten, ook voor mij geldt dat, ik weet niet hoe dat voor jullie is, k mis dat.. Veel hiervan is goedgemaakt door een man die mij opving. hierover later meer...

Ik groeide op met weinig maar mijn moeder gaf mij wat ik nodig had, een gezin, onderdak, maar voornamelijk liefde. Alles heeft zij in zich en alles is zij bereid op te geven voor haar kinderen. Nog nooit heb ik iemand zo hard zien werken voor het goeddoen van haar gezin, haar alles, haar leven, haar kleinen. Je moet werken voor de dingen die je wil was mijn levensles van haar, alles heb ik aan haar te danken. Het begon al vroeg. Als jongen zijnde was ik gek op technisch lego, logisch toch, maar zonder geld komt dat niet aan bod, er moest dus een manier zijn om aan geld te komen... Stelen, nee niet in mijn principes, werken, jah wat mijn moeder mij bijbracht, alle baantjes bij familie of vrienden nam ik aan en altijd zette ik mij daar 110 procent voor in, moe, doorgaan, onmogelijk? Dan neem ik er 2 dagen voor en werk ik die andere dag gratis, als er maar geld op tafel kwam voor die ene doos...
Het duurde tot een jaar of 8 tot mijn moeder met een andere man trouwde, niet geheel uit eigen wil, maar wel met liefde. Ook hier gaf ze alles en deed ze wat ze kon, wij verhuisden naar een boerderij en als jongentje ging er een wereld voor mij open. Meer werk, meer geld en misschien zelfs meer vriendjes?... De buren waren hier eerst niet zo voor in, ze bestonden uit 2 jongens en 1 meisje, zwaar gelovig en anti-Clemens laat ik het maar netjes zeggen. de eerste dag dat ik het op hun gezelschap gemunt had stonden er hekken op de weg en waren donkere mensen niet toegestaan om dichterbij hun huis te komen... Wat zij niet wisten en later ontdekten was dat wij een televisie thuis hadden, zij waren immers zwaar gelovig en mochten dit niet bezitten. Hoe het precies gelopen is weet ik niet maar op een zekere dag waren wij onafscheidbaar... 2 nieuwe vrienden erbij en eigenlijk alles wat je nodig hebt voor een jongen van die leeftijd. Gigantische maisvelden om verdwaalt te raken en tractoren om eens lekker je uit te leven... Dieren overal en ik had de tijd van mijn leven... Als ik die tijd in één woord zou moeten omschrijven, zou dat "Vrijheid" zijn, niets of niemand die ons dwars kon zitten en alles ter beschikking als je maar op zoek was naar pret....
Dit leventje mocht van mij oneindeloos doorgaan tot er op een zekere dag het nieuws kwam, mijn stiefvader en moeder gingen scheiden, we zouden verhuizen en ik zou alles moeten achterlaten... Er stortte letterlijk een wereld in voor een kind dat zich thuisvoelt, mijn zussen hadden zich hier nooit aan kunne pas maar ik wou niet anders: Zou het weg vrienden en nieuw begin moeten zijn, weer zonder zekerheid en weer zonder vreugde? Ik sloot mij op en kroop dieper dan dieper weg maar niets leek te helpen, weggaan zouden we...

Enige tijd later hertrouwde mijn moeder en trokken wij bij mijn toekomstige stiefvader in waar ik nu ook nog steeds gelukkig bij woon. Mijn vader is nog even afwezig en van dat wekelijkse bezoek zijn we inmiddels afgedaald naar een half jaar suriname en dan een half jaar nederland, waar ons vaak in dat halve jaar miss één weekend de kans wordt gegund om 'hem' te komen bezoeken. Jammer maar helaas is alles wat daar van over is. Wat ik wel weet is dat ik mijn vader niet ben en nu ik "Tweevoudig WereldKampioen Oom" ben ik zeker alles op alles zal zetten dat mijn kinderen nooit hetzelfde lot zullen hebben. Werken is leuk, werken brengt en geeft mij zekerheid over allerlei zaken waar ik op uit ben, maar wat werken mij niet kan geven is hetzelfde wat ik altijd wel ontvangen heb en dat is liefde... VoorLiefde zou ik alles opgeven en al zou ik een baan hebben waarvan ik zou willen dat niemand dat zou bedreigen, zou ik het om de juiste redenen wel opgeven, want er is zoveel meer dat je kan winnen uit de ogen van een kind dan van je jaaropgave... belastingteruggave is leuk ben ik pas achtergekomen, maar die blik die mijn neefje geeft nu hij het kruipen overslaat en zijn eerste stapjes onder begeleiding van zijn oom zet zijn ongelofelijk.
Ik bedoel maar, sommige dingen zijn onbetaalbaar, voor de rest; Eurocard, Mastercard (A)

Dan heb ik er nog één voor mijn neefje: Wast een berg, ko(t)st een beetje. Mijn witte reus compact ^^

Van waar ik nu woon is alles beter geworden, mijn motivatie bleef hetzelfde, werk hard en zorg voor je eigen inkomsten. Altijd ben ik degene geweest waar mensen naartoe kwamen. mijn zussen zijn familie en als als ik terug zou krijgen wat ik verdiende zou ik rijk zijn, maar liefde was sterk en blijft sterk en wat zou je doen als je er iemand blij mee kan maken. Tuurlijk is het naar als iemand zich niet aan de afspreek houdt als je iets uitleent, maar als je achteraf logisch nadenkt en doorkrijgt dat deze persoon het meer nodig heeft dan jou, waarom scheld je hem/haar die schuld dan niet kwijt? Dat noem ik voor mijzelf het overkomen van het menselijke aspect in mijn leven, mensen doen niet anders dan eisen en nemen, maar geven is niet voor niet een woord. Lijnen trekken blijft belangrijk en al helemaal als je jezelf achterstelt op anderen. Dit heb ik jaren gedaan, alles kon, alles mocht... als ik er mensen maar tevreden mee stelde... Anderhalf jaar was de relatie met ... en er is niets in dat waar ik spijt van heb. Het begon onschuldig door met haar mee te fietsen en haar altijd netjes thuis te brengen. Alles leerde ik mijzelf aan, omdat ik niet dat ene vaderfiguur kende of had die mij dit kon leren. Natuurlijk breng je haar naar huis zou je zeggen, maar wat als je vriendin voor anderhalf jaar lang bijna 20 kilometer van je afwoont en je op een dag soms wel 2 keer heen en terug ging...
Liefde maakt blind, en wat was ik maar al te graag blind... We zagen elkaar iedere dag bijna al dat anderhalve jaar lang... Fout zal je denken, maar er was niets dat beter voelde... anderhalf jaar lang en bijna iedere dag op en neer op datzelfde fietsje... Ook haar familie was gelovig en zeker een jaar lang heb ik overal gezocht om voor mijzelf ook mijn geloof te vinden.. Voornamelijk testen en luisteren waren dan de dingen die ik kon doen... Ik leerde snel en ging mijn eigen pad op... geleid door eigen inzicht, maar nauwgevolgd door anderen. Voor al die tijd heb ik geen moment last gehad om die fiets weer op te stappen, 's winters was het koud en zomers was het warm, maar moeite kostte het niet... al was het vroeg, om haar ontbijt op bed te brengen, of juist heel laat om haar nog zolang mogelijk te kunnen zien, ik deed het zonder moeite, omdat liefde blind maakt... dit is de enige tijd geweest waar ik een voorbeeld heb ontwikkeld, haar vader, een man met toewijding aan zijn gezin zoals ik nog in geen ander ooit heb gezien... hij leerde mij dat er een andere kijk op mensen mogelijk is... "Alles, maar dan ook alles kan vergeven worden met de toewijding vanuit je hart en naar God toe" Dit was één les die gegrift staat in mijn geheugen en wat ik altijd zal koesteren... hoewel de relatie gestrand is door die ene gedachte, zijn het de fouten die het dichtst bij me blijven en me sterker maken, de mooie momenten die ik koester en meeneem in mijn leven en een gezin waar ik mij nog bij thuisvoel, ookal ben ik er niet... Liefde maakt blind, maar dit was liefde in brailleschrift...

My ending quote: "We make a living by what we get, we make a life by what we give" By Sir Winston Churchill (1874 - 1965)
my sight in this one; Workin' for something you want is possible when you take your devotion to it, giving away your most precious thing is living the right way now it's up to you to decide who of all will get your diamonds of life... think this one out okidoki?..

to be continued, anders was het ook maar zo'n kort leven toch ?...

With Love, Clemens