Fuck jullie!
Gisteren ben ik dus naar zo'n huis van begeleidend wonen geweest, gewoon om een kijkje te nemen en een objectief oordeel te vormen. De zenuwen spande zich door mijn maag heen, aangezien ik er al vantevoren alles op tegen had. Ik voel me aan gepatronizeerd, om het feit dat ik in zo'n huis word geplaatst. Niet goed genoeg, alsof ik dom ben en onwetend. Alsof mijn acties de acties waren van een kleuter die zich niet kan beheersen.
Maar goed. Ik ben welwillend een bezoekje gaan brengen. Mijn opa en oma zijn ook meegegaan, alleen die kwamen later binnen. Voordat we bij dat huis kwamen, waren we een beetje verdwaald. De begeleidster wist niet welk nummer het ook al weer was en we liepen een beetje rond. Totdat ze dus twee meiden zag. Twee meisjes waarvan je kon zien dat ze geestelijke beperkingen hadden. Ik had nog zoiets van ok. Dat kan. Misschien van een ander project.
Dat ik daar binnen stapte met die begeleidster, had ik zoiets van "Ok, dit valt mee. Dit kan. hier zou ik denk niet zo'n probleem mee hebben." Het was een heel normaal eengezinshuis. Die jonegn die daar zat was vrij normaal, in ieder geval ik ontdekte niks buitengewoon raars aan hem en ik vond hem wel ok.
Ja, dat huis was een optie, totdat ik met die begeleidster terug ging. Meteen maakte ze me duidelijk, dat er in dat huis voorlopig nog geen plaats was voor me. Dat het waarschijnlijker was dat ik in een huis met die twee meiden terecht kwam. Nou vraag ik je.. Ben ik zo ernstig verward dat ik met zwakzinnige mensen in een huis moet gaan wonen? Sorry voor de uitdrukking, maar ze waren duidelijk gewoon geestelijk gehandicapt, mijn broertje is lichtelijk geestelijk gehandicapt en ik zie dat gewoon. Net als andere mensen dat kunnen zien.
Zie ik eruit alsof ik iemand ben, waarvan mijn hersencellen zijn afgebroken door een overdosis Ibuprofen, fluoxetine, temazepam en oxezepam? Misschien wel, maar ik ben nog steeds niet dom.
Ik haat het feit dat mensen me nu nog van kastje naar de muur sturen. Ik haat het dat ik zelf de weg een klein beetje kwijt ben. IK HAAT HET DAT IK NIET EENS EEN CONSEQUENTE BASIS KAN LEGGEN MET WAT IK JARENLANG ALS MIJN BESTE VRIENDIN BESCHOUWDE, IK HAAT HET DAT IK ALLES ZO VERKLOOT HEB. IK HAAT MEZELF.. En daar zijn we weer bij het hele eiereneten gekomen. Weer bij het punt dat ik mezelf haat.
Ik vind mezelf buitengewoon lelijk, dom, onwetend en waardeloos. En al die therapiëen dragen niks bij.
Maar goed. Ik ben welwillend een bezoekje gaan brengen. Mijn opa en oma zijn ook meegegaan, alleen die kwamen later binnen. Voordat we bij dat huis kwamen, waren we een beetje verdwaald. De begeleidster wist niet welk nummer het ook al weer was en we liepen een beetje rond. Totdat ze dus twee meiden zag. Twee meisjes waarvan je kon zien dat ze geestelijke beperkingen hadden. Ik had nog zoiets van ok. Dat kan. Misschien van een ander project.
Dat ik daar binnen stapte met die begeleidster, had ik zoiets van "Ok, dit valt mee. Dit kan. hier zou ik denk niet zo'n probleem mee hebben." Het was een heel normaal eengezinshuis. Die jonegn die daar zat was vrij normaal, in ieder geval ik ontdekte niks buitengewoon raars aan hem en ik vond hem wel ok.
Ja, dat huis was een optie, totdat ik met die begeleidster terug ging. Meteen maakte ze me duidelijk, dat er in dat huis voorlopig nog geen plaats was voor me. Dat het waarschijnlijker was dat ik in een huis met die twee meiden terecht kwam. Nou vraag ik je.. Ben ik zo ernstig verward dat ik met zwakzinnige mensen in een huis moet gaan wonen? Sorry voor de uitdrukking, maar ze waren duidelijk gewoon geestelijk gehandicapt, mijn broertje is lichtelijk geestelijk gehandicapt en ik zie dat gewoon. Net als andere mensen dat kunnen zien.
Zie ik eruit alsof ik iemand ben, waarvan mijn hersencellen zijn afgebroken door een overdosis Ibuprofen, fluoxetine, temazepam en oxezepam? Misschien wel, maar ik ben nog steeds niet dom.
Ik haat het feit dat mensen me nu nog van kastje naar de muur sturen. Ik haat het dat ik zelf de weg een klein beetje kwijt ben. IK HAAT HET DAT IK NIET EENS EEN CONSEQUENTE BASIS KAN LEGGEN MET WAT IK JARENLANG ALS MIJN BESTE VRIENDIN BESCHOUWDE, IK HAAT HET DAT IK ALLES ZO VERKLOOT HEB. IK HAAT MEZELF.. En daar zijn we weer bij het hele eiereneten gekomen. Weer bij het punt dat ik mezelf haat.
Ik vind mezelf buitengewoon lelijk, dom, onwetend en waardeloos. En al die therapiëen dragen niks bij.
22 nov 2005
- meld ongepast verhaal
-
PrankDemon
vrijdag 25 november 2005 22:16
Zou het echt zo erg zijn om bij die twee meisjes te wonen? Ik bedoel, het is maar een huis, en het maakt toch niet uit dat zij wat minder begaafd zijn? Of dnek ik nu heel erg naief? -
papilion
vrijdag 25 november 2005 22:58
Het punt is gewoon dat ik uiteindelijk ga lopen moederen, dat weet ik nu al. Een ander punt is, dat ik nu werkelijk het idee heb, dat er niet naar mijn behoeften word gekeken, maar dat ik gewoon praktischgewijs word geduwd in een hokje. Maar goed ter overbruggingperiode is het een mogelijkheid.
-
PrankDemon
zaterdag 26 november 2005 00:06
Ik wou net zeggen. Maak in een gesprek met hen duidelijk wat jij wil en overleg met hen hoe snel en op welke manier dat te realiseren valt. Maar even eerlijk, als een tussenoplossing zou het helemaal niet erg zijn. En ook het feit dat jij de oudste en meest verantwoordleijke in het huis zou zijn lijkt me ook niet heel erg bezwaarlijk.
-
papilion
zaterdag 26 november 2005 18:59
Dat zei ik ook al.. Als overbruggingsperiode zou het niet eens zo'n heel punt zijn, alleen op dat moment zat ik er mee.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 18 aug 2006 MyDiary ( 3 )
- O 14 aug 2006 Wederom drama alom
- O 13 aug 2006 Pfff
- O 13 aug 2006 Deprimerend ( 4 )
- O 07 aug 2006 Onthoud dat even. ( 2 )
- O 06 aug 2006 Flauw, maar grappig
- O 05 aug 2006 Afwijzing nummer ??
- O 05 aug 2006 Niet te dik, maar te klein! Hahaha ( 4 )
- O 25 jul 2006 Missing in action. ( 2 )
- O 29 jun 2006 Uiterlijkheden ( 7 )
- O 29 jun 2006 Maar hoe?
- O 28 jun 2006 Perfectionistisch/Chaotisch ( 1 )
- O 23 jun 2006 Tattoo ( 3 )
- O 22 jun 2006 hihihi ( 2 )
- O 22 jun 2006 Wuppies uitroeien ( 4 )